ANTHONY BLOOM (ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ 1914-2003)
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Υπάρχουν στη ζωή μας ευλογημένες η τραγικές
στιγμές, όπου μπορούμε να δούμε ένα πρόσωπο να μας αποκαλύπτεται μέσα από ένα
φως που το χαρακτηρίζει ένα βάθος, μία υπέροχη υπερκόσμια ομορφιά που δεν
είχαμε πριν υποψιαστεί.
Τούτο συμβαίνει όταν τα μάτια της ψυχής μας
είναι ανοιχτά, σε μια στιγμή που η καρδιά μας είναι αγνή· γιατί δεν είναι μόνο
τον ίδιο τον Θεό που θα αντικρύσει αυτός που έχει αγνή καρδιά· είναι επίσης και
η Θεϊκή εικόνα, το φως που θα λάμπει στο σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής, της ζωής
που μπορούμε να διακρίνουμε όταν η καρδιά μας ησυχάζει, γίνεται αγνή και
διάφανη.
Αλλά υπάρχουν άλλες στιγμές, όπου μπορούμε να
δούμε ένα πρόσωπο που νομίζαμε ότι πάντα το γνωρίζαμε, μέσα σ’ ένα φως που
είναι μία αποκάλυψη. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος λάμπει από χαρά, από αγάπη
μέσα από μια αίσθηση λατρείας και ευλάβειας. Συμβαίνει επίσης όταν ένα πρόσωπο
βιώνει το σταυρικό σημείο του πόνου, αλλά όταν ο πόνος παραμένει αγνός, χωρίς
μίσος, μνησικακία, πικρία, δίχως καμία πρόσμειξη κακού, όταν ο αγνός πόνος
λάμπει, όπως έλαμψε αόρατα σε πολλούς ανθρώπους από τον σταυρό του Χριστού.
Αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι
είδαν οι Απόστολοι, όταν ήταν στο Όρος της Μεταμορφώσεως. Είδαν τον Χριστό σ’
όλη του τη δόξα, όταν τους αποκαλύφθηκε η ολοκληρωτική παράδοση στο Θέλημα του
Πατρός του, η τελική και οριστική αποδοχή του Ανθρώπινου προορισμού του στη γη.
Ακούσαμε ότι ο Μωϋσής και ο Ηλίας, στάθηκαν δίπλα Του· ο ένας αντιπροσωπεύοντας
τον Νόμο και ο άλλος τους Προφήτες: και οι δύο είχαν μιλήσει για τον καιρό που
θα ερχόταν η σωτηρία, όταν ο Άνθρωπος του πόνου θα σηκώσει στους ώμους του το
φορτίο του κόσμου, όταν ο Αμνός του Θεού, από τον καιρό της δημιουργίας του
κόσμου, θα έπαιρνε στους ώμους του την τραγωδία της ανθρωπότητας. Ήταν η στιγμή
που ο Χριστός μέσα από την Ανθρώπινή του φύση, μέσα από την θριαμβευτική και
ταπεινή υποταγή, δόθηκε τελικά στον Σταυρό.
Την προηγούμενη εβδομάδα Τον ακούσαμε να λέει
ότι ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθεί στα χέρια των ανθρώπων, και θα τον
σταυρώσουν, αλλά την Τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Εκείνη, ήταν μία κρίσιμη στιγμή,
και έλαμψε μέσα στην δόξα της τέλειας, θυσιαστικής, σταυρικής αγάπης της Αγίας
Τριάδας, και την ευαίσθητη αγάπη του Ανθρώπου Ιησού, όπως την αποκαλεί ο
Απόστολος Παύλος. Οι Απόστολοι είδαν το λαμπερό, θεϊκό φως να ρέει μέσα από την
διάφανη σάρκα του Χριστού που έπεφτε πάνω σε όλα τα πράγματα γύρω Του,
αγγίζοντας τον βράχο και τα φυτά καλώντας τα να απαντήσουν με το δικό τους φως.
Και μόνο εκείνοι δεν κατάλαβαν, επειδή σ’ ολάκερη, την κτίση μόνο ο άνθρωπος
αμάρτησε και τυφλώθηκε. Και όμως, τους έδειξε το μυστήριο, και όμως εισήλθαν σ’
εκείνο το σύννεφο που είναι η θεϊκή δόξα, που τους γέμισε με δέος, φόβο, αλλά
ταυτόχρονα με μια τέτοια αγαλλίαση και θαυμασμό!
Ο Μωϋσής είχε εισέλθει σ’ εκείνο το σύννεφο και
του επιτράπηκε να μιλήσει στον Θεό, όπως έναν φίλος μιλάει σ’ έναν φίλο· του
επιτράπηκε να δει τον Θεό να περνάει δίπλα του χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο· και
τώρα, την στιγμή της Μεταμορφώσεως βλέπουν το πρόσωπο του Θεού. Είδαν το
πρόσωπο και την δόξα Του να ακτινοβολεί πέρα από την τραγωδία. Αυτό που
αντιλήφθηκαν ήταν η δόξα, το θαύμα ότι ήταν εκεί μέσα στην δόξα του Θεού, στην
παρουσία του Θεού που τους αποκαλύφθηκε. Ήθελαν να μείνουν εκεί για πάντα, όπως
κάνουμε τις στιγμές που κάτι μας γεμίζει με θαυμασμό, με λατρεία, με δέος, με
ανείπωτη χαρά, αλλά ο Χριστός τους είπε ότι είχε έλθει η ώρα να κατέβουν στην
κοιλάδα, να αφήσουν το Όρος, επειδή αυτό ήταν η αρχή της Σταυρικής πορείας, και
έπρεπε να καταδυθεί σ’ ο,τι είναι τραγικό στην ανθρώπινη ζωή. Τους έφερε στην
κοιλάδα για να αντιμετωπίσουν την αγωνία του πατέρα που το παιδί του δεν
μπορούσε να θεραπευτεί, με την αδυναμία των μαθητών να κάνουν κάτι για το
παιδί, με την προσδοκία των ανθρώπων που δεν μπορούσαν να στραφούν παρά μόνο σ’
Εκείνον –είναι εκεί όπου τους οδήγησε.
Και ειπώθηκε ότι διάλεξε αυτούς τους τρεις
μαθητές επειδή μαζί, μέσα από την σύμπνοια που τους χαρακτήριζε, είχαν τις
τρεις μεγάλες αρετές που τους έκαναν να μοιραστούν με τον Θεό, το μυστήριο της
ενσαρκώσεως, της σταύρωσης, της Θεότητάς Του, να έλθουν αντιμέτωποι με
την κάθοδό Του στον Άδη μετά τον θάνατό Του και να λάβουν τα νέα της ανάστασής
Του: την πίστη του Πέτρου, την αγάπη του Ιωάννη, την ευθύτητα του Ιάκωβου.
Υπάρχουν στιγμές που και εμείς βλέπουμε κάτι
που μας υπερβαίνει, και πόσο πολύ ευχόμαστε να μπορούσαμε να μείνουμε για πάντα
σ’ αυτήν την μακαρία κατάσταση· και δεν είναι μοναχά, επειδή δεν είμαστε
ικανοί, που δεν μας επιτρέπεται να παραμείνουμε εκεί, αλλά επειδή ο Κύριος
λέει: «Βρίσκεστε στο Όρος της Μεταμορφώσεως, είδατε τον Χριστό έτοιμο να
σταυρωθεί για να ζήσει ο κόσμος- πηγαίνετε τώρα μαζί Του, πηγαίνετε στο όνομά
Του, πηγαίνετε τώρα και φέρτε Του τους ανθρώπους ώστε να μπορέσουν να
ζήσουν!
Αυτή είναι η κλήση που μας έχει δοθεί από τον
Κύριο. Μακάρι να μας δώσει πίστη και την αγνότητα της καρδιάς που θα μας
επιτρέψει να δούμε τον Θεό στο πρόσωπο κάθε αδελφού! Δεν είπε ένας από τους
Πατέρες της Ερήμου: «Αυτός που έχει δει τον αδελφό του, έχει δει τόν
Θεό»· και να υπηρετούμε ο ένας τον άλλο με θυσιαστική αγάπη με την ευφραίνουσα
χαρά της προσφοράς του ενός προς τον άλλον, όπως ο Χριστός έδωσε την ζωή του
για μας. Αμήν.