Υπάρχουν στιγμές της πνευματικής, αλλά ακόμη
και της πιο συνηθισμένης καθημερινής ζωής τόσο ωραίες, τόσο υπέροχες που να μας
κάνουν να θέλουμε το χρόνο, τη ζωή, την αιωνιότητα να σταματήσουν εκεί ώστε
τίποτα άλλο να μην ξανασυμβεί ποτέ. Αυτό είχαν νιώσει οι Απόστολοι που ο
Χριστός είχε πάρει μαζί Του πάνω στο όρος της Μεταμόρφωσης, αυτό ήθελε να
εκφράσει ο Πέτρος όταν έλεγε: «Κύριε, είναι καλό να είμαστε εδώ, ας κτίσουμε
τρεις σκηνές, μία για Σένα, μία για το Μωυσή και μία για τον Ηλία κι ας
μείνουμε εδώ μέσα στις ακτίνες του άυλου αυτού, θεϊκού φωτός, τυλιγμένοι μέσα
σ' αυτή την υπέροχη ειρήνη».
Ούτε ο Πέτρος αλλά ούτε και οι
άλλοι απόστολοι δεν πρόσεξαν τότε κάτι που αυτοί οι ίδιοι αργότερα μετέδωσαν σε
άλλους, το ότι δηλαδή ο Χριστός μεταμορφώθηκε (φάνηκε μέσα στη λάμψη της
αιώνιας δόξας) τη στιγμή ακριβώς που ο Μωυσής και ο Ηλίας Του μιλούσαν σχετικά
με το ταξίδι Του στην Ιερουσαλήμ και τη Σταύρωσή Του. Εδώ, όπως και σε πολλά
άλλα χωρία της Καινής Διαθήκης βλέπουμε ότι οι απόστολοι, όπως ακριβώς και
εμείς ήταν ικανοί να ξεχωρίζουν τα λαμπρά και θαυμάσια πράγματα παραβλέποντας
πολύ συχνά τι τίμημα είχαν αυτά για το Χριστό. Ο Αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ
μιλώντας σε έναν από τους επισκέπτες του είχε πει: «Ζήτησε στο όνομα του
Χριστού από το Θεό, ο,τιδήποτε σου χρειάζεται, να θυμάσαι όμως την τιμή που
Εκείνος πλήρωσε για να έχει τη δύναμη να ικανοποιεί τα αιτήματά σου». Ήθελε με
αυτό να πει: «Μη ζητήσεις κάτι ανάξιο της θυσιασμένης θεϊκής αγάπης, του
θανάτου και της Σταύρωσης του Σωτήρα Χριστού».
Όπως ακριβώς και οι απόστολοι,
όταν ζούμε τις καλύτερές μας στιγμές ευχόμαστε ο χρόνος να σταθεί και να
μπορέσουμε να παραμείνουμε για πάντα, σε τι; Στην ξεγνοιασιά, να μπορέσουμε να
ξεχάσουμε για πάντα ότι φοβερά πράγματα συμβαίνουν κάποτε στις δικές μας ζωές
και τις ζωές των άλλων, ότι υπάρχουν καταστάσεις όπως η μοναξιά, η αρρώστια και
ο φόβος, ότι υπάρχουν φρίκες όλων των ειδών. Θέλουμε να μπούμε στη θαυμαστή
ειρήνη του μεταμορφωμένου κόσμου που όλοι προσδοκούμε μα που δεν έχει ακόμη
αποκαλυφθεί, δεν έχει γίνει πραγματικότητα, στον οποίο οφείλουμε να πιστεύουμε
και τον οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις είμαστε ικανοί να ζήσουμε στο μεγάλο και
θαυματουργό του βάθος. Πρέπει όμως να θυμούμαστε ότι μια τέτοια εμπειρία μας
δωρίζεται για να μπορέσουμε να μπάσουμε την ακτινοβολία αυτή της Μεταμόρφωσης
μέσα στο σκοτεινό, κρύο, θλιμμένο κόσμο.
Όταν ο Μωυσής στάθηκε απέναντι
στο Θεό πάνω στο όρος Σινά και φωτίστηκε από τη Δόξα Του είχε τόσο πολύ
απορροφηθεί μέσα στο φως ώστε όταν κατέβηκε από το όρος οι άνθρωποι να μην
αντέχουν τη λάμψη του προσώπου του. Τέτοιοι οφείλουμε να είμαστε και εμείς
υστέρα από την εμπειρία ενός ουράνιου η επίγειου μεταμορφωτικού θαύματος. Αυτό
που συνέβηκε στους αποστόλους και στο Μωυσή θα πρέπει να συμβεί και σ' εμάς.
Ο Μωυσής δεν παρέμεινε στο όρος
για να συνομιλεί με το Θεό, όπως μιλά κανείς σε κάποιο φίλο του, για να εντρυφά
συνεχώς στη θεϊκή δόξα, αλλά ούτε και στους αποστόλους δεν επιτράπηκε να
παραμείνουν στο ένδοξο όρος της Μεταμόρφωσης. Ο Χριστός τους είπε: « Άγωμεν
εντεύθεν». Κατέβηκαν λοιπόν στα πεδινά, στην πεδιάδα της Παλαιστίνης κι εκεί
συνάντησαν αυτό το οποίο μας περιγράφεται: την απαρηγόρητη θλίψη των γονιών και
των γνωστών του παιδιού το οποίο υπέφερε από μία ανίατη αρρώστια και κάτι ίσως ακόμη
χειρότερο, τη θλιβερή διαπίστωση ότι οι μαθητές του Χριστού στους οποίους ο
πατέρας είχε στραφεί ήταν ανίκανοι να βοηθήσουν. Ο Χριστός μόνο μπόρεσε να
βοηθήσει κι έκανε το παιδί καλά. Όταν οι μαθητές Τον ρώτησαν γιατί οι ίδιοι δεν
μπόρεσαν να το κάνουν ο Χριστός απάντησε: «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη
εν προσευχή και νηστεία».
Συμβαίνει κάποτε να αξιωνόμαστε
την εμπειρία ενός μεταμορφωμένου κόσμου, την εμπειρία της εισόδου στον κόσμο
ενός στοιχείου θαυμαστού, θεϊκού• την εμπειρία αυτή οφείλουμε να τη
συντηρήσουμε σαν ένα πολύτιμο δώρο κι έπειτα να βγούμε στον κόσμο για να τη
μοιραστούμε με τους άλλους. Θα μπορέσουμε όμως να τη μεταδώσουμε μόνο αν
επωμιστούμε τον αγώνα της νηστείας και της προσευχής. Η νηστεία δεν πρέπει να
είναι απλώς η φυσική νηστεία αλλά η αποχή από οτιδήποτε έχει για κέντρο τους
εαυτούς μας, από την κάθε αυτοαγάπη, τον κάθε εγωισμό, την κάθε πνευματική και
συναισθηματική απληστία, την κάθε επιθυμία για κατοχή η για ανεξέλεγκτη
ελευθερία. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μόνο αν προσευχόμαστε, και πιο πέρα
από αυτό όχι αν απλώς επαναλαμβάνουμε τις λέξεις μιας προσευχής αλλά αν
βιάζουμε τους εαυτούς μας να εισχωρούν στο πνεύμα και τις σκέψεις των αγίων, αν
προσπαθούμε με ολόκληρο το είναι μας μέσα σ' αυτό το συννεφιασμένο, σκοτεινό,
ορφανεμένο κόσμο να παραμένουμε σε επαφή με το ζωντανό Θεό που είναι φως, χαρά
και ζωή.
Ας μελετήσουμε τη Μεταμόρφωση.
Ας αναλογιστούμε τις στιγμές η τις περιόδους των ζωών μας στις οποίες είχαμε
ζήσει σ' ένα μεταμορφωμένο κόσμο, στις οποίες το κάθε τι μέσα και γύρω μας
φωτιζόταν αληθινά από θεϊκό φως. Με το φως αυτό ας πλησιάσουμε το κάθε πρόσωπο,
όλες τις περιστάσεις της ζωής: ας τους προσφέρουμε το Φως του Χριστού.
