Το 1870 ο π. Προχορός (αργότερα στάρετς
Σεραφείμ του Σαρώφ) ασθένησε βαριά. Μάλλον υπέφερε από υδρωπικία, με
αποτέλεσμα να πρησθεί υπερβολικά το σώμα του, που του προξενούσε φρικτούς και
αβάσταχτους πόνους πάνω στο σκληρό και βασανιστικό κρεβάτι του. Σαν άλλος
Ιώβ υπέφερε την ασθένεια καρτερόψυχα, την οποία δεχόταν ως ευλογία και εκδήλωση
αγάπης του μεγάλου πονεμένου Ιησού.
Όταν ο Ηγούμενος π. Παχώμιος πρότεινε στον
ασθενή να καλέσει γιατρό από την πόλη, ο π. Προχορός είπε:
-Πάτερ άγιε, εγώ αφιερώθηκα στον Κύριο ημών
Ιησού Χριστό και στην Άχραντη Μητέρα του και, αν η αγάπη σας
ευαρεστείται, επιθυμώ να με εφοδιάσετε με το ουράνιο φάρμακο, τη Θεία
Κοινωνία.
Ο ιερομόναχος π. Ιωσήφ, ύστερα από την
παράκληση του αρρώστου, αλλά, επειδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε, έκανε
ολονύκτια αγρυπνία και στη συνέχεια Θεία Λειτουργία, στην οποία συνάχθηκαν οι
αδελφοί και συμπροσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ο Προχορός
πάνω στο δικό του σταυρό, το κρεβάτι του πόνου, εξομολογήθηκε και μετέλαβε των
Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων. Μετά τη Θεία Μετάληψη παρουσιάσθηκε η
ουράνια οπτασία: Εμφανίσθηκε η Βασίλισσα του ουρανού και της γης, η Υπεραγία
Θεοτόκος, μέσα σε άρρητο Φως, λελαμπρυσμένη με θείες φωτοχυσίες, όλο δόξα και
χάρη, συνοδευόμενη από τους αγίου Αποστόλους Ιωάννη το Θεολόγο και Πέτρο.
Στρέφοντας το φωτοβόλο θείο πρόσωπό Της προς τον άγιο Ιωάννη, έδειξε τον
Προχορό και είπε:
-Αυτός είναι από το γένος μας.
Κατόπιν, άπλωσε το θείο δεξιό Της χέρι και
άγγιξε το κεφάλι του Προχορού. Την ίδια στιγμή άνοιξε μια οπή στο δεξιό
μηρό του αρρώστου και άρχισε σαν βρύση να ρέει το βρώμικο υγρό που είχε
υπερφορτώσει το σώμα και να το ξεκουράζει.
Ο Προχορός σύντομα γνώρισε την τέλεια θεραπεία
του και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, παρέμεινε στο
σώμα για πάντα, για να διαλαλεί τη θαυμαστή θεραπεία του από τη μεγάλη Ιατρό
των ψυχών και των σωμάτων, την Παναγία.
Από το βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Αρχ. Θεοφύλακτος Μαρινάκης