Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής
[Απόσπασμα επιστολής του μακαριστού
Γέροντος Ιωσὴφ του Ησυχαστοῦ, γραμμένης από τα σπήλαια της
Μικράς Αγίας Αννης του Αγίου Όρους το έτος 1947 προς
Μοναχική Αδελφότητα στο οποίο με εκπληκτική χάρη και τόλμη εισδύει στα βάθη και
πετά στα ύψη της γνωστής εις αυτόν πνευματικής πραγματικότητος, για να μας
μυήση στα «μυστήρια του Θεού» και μάλιστα στον τρόπο «συγγενείας» μας με την
Παναγία Μητέρα μας.]
«... Ακούσατέ μου, λοιπόν, ενωτίσασθέ μου τους
λόγους, ότι μέλλω ειπείν εις υμάς όντως φοβερόν και απόκρυφον και της
Οικονομίας του Θεού το μέγα Μυστήριον. Ου φθονώ την ωφέλειαν, ου κρύπτω ο οίδα
ως ο κρύψας το τάλαντον, ου δειλιώ τας απειλάς των δαιμόνων όπου ωρύονται κατ'
εμού εμφανίζοντος τοιαύτα μυστήρια, αλλ' ελπίζω εις τας ευχάς σας.
Ελάτε λοιπόν πάσαι όμου κατά τάξιν καθάρατε
στόματα δι’ αληθείας, αγνίσατε σώματα δια νηστείας και αγιάσατε πνεύματα δια
προσευχής- γίνετε νήπια σώματα και ηγεμονικά πνεύματα- πτεροφυήσατε και από
σκώληκες γίνετε πεταλούδες- μηδέν γήινον αφήσετε εις τον νουν σας- πετάσθητε
πλησίον μου, καγώ υμών προπορεύομαι- μέλλει γαρ να διέλθωμεν τον αιθέρα! Μη
φοβήσθε ποσώς, καγώ πολλάκις ανήλθον και γινώσκω τον δρόμον. Ακολουθήτε λοιπόν
δορκάδες του Ιησού μου κατόπιν η μία την άλλην- αφήσατε τον νουν σας ελεύθερον
να φαντασθή τα ουράνια και ιδού μας ανοίγεται η θύρα του Παραδείσου!...
Ένθεν κακείθεν οι Άγγελοι
παραστέκονται, Χερουβίμ και Σεραφίμ- Εξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά και
αριστερά- αδαμάντινα τείχη- μυρίπνοα άνθη χρυσοφαή ευωδιάζουν τα πέριξ, ένθα
στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα και τον νουν μας από
θεωρίας εις θεωρίαν ανάγουν-το έδαφος ωσεί χιών λευκόν και μέσον αυτού της
Ανάσσης ημών και Πανάχραντου Μητρός το μέγα Παλάτιον....
Τρεχάτε, λοιπόν, διότι εμάς
περιμένει η γλυκειά μας Μανούλα! Μη προσέχετε εις τους Αγγέλους, διότι
γέγραπται μήτε οι Άγγελοι να μας χωρίσουν εκ της αγάπης του Ιησού...
Και ιδού, ο καλός θυρωρός μας
ανοίγει, ο πυρίμορφος Άγγελος και η γλυκειά μας Μανούλα, ωσεί χιών λευκή,
εγείρεται και μας κάμνει υποδοχήν!...
Ω γλυκειά μας Μανούλα, ω φως της
ψυχής μας, ω αγάπη ανόθευτος, ω ζωή της ψυχής μας! Με το όνομά Σου στο στόμα να
ξεψυχίσωμε, με ένα γλυκύτατον φίλημα να μας παραλάβης και εις τους κόλπους Σου
να υποδεχθής! Ω μάννα, μέλι και νέκταρ γλυκύτατον, ω ευωδία και μυρίπνοον
άρωμα!...
Πέσατε, λοιπόν, χάμω και
ασπασθήτε την γλυκειά μας Μανούλα -πόδας, χείρα και στόμα- και λάβετε ευωδίαν
άρρητον από Αγίαν Παρθένον! Μη διστάζετε, ότι Αυτή μόνη τον τρόπον μοι εδίδαξε
και την παρρησίαν και άγαπην μοι έδειξε και μου έδωσε!...
Φράσον εις ημάς, γλυκειά μας
Μανούλα, το μυστήριον της απορρήτου οικονομίας Σου και της μετά Σου και ημών
συγγενείας. Εσύ, Μανούλα γλυκυτάτη, όπου βαστάζεις δια παντός το γλυκύτατον
Βρέφος στην αγκαλιά Σου -Εκείνο όπου βαστάζει τα πάντα δια του νεύματος, το
Μικρουλάκι δι’ ημάς εν χρόνω και Άχρονον και Παλαιόν Ημερών- είπε εις ημάς με
το μυρίπνοον στοματάκι Σου αυτά, όπου ου δύνανται Άγγελοι παρακύψαι, τα οποία
ημείς ηξιώθημεν!...
Και ακούσατε, αδελφές μου ηγαπημένες, και
πάλιν: οπόταν τελήται η Θεία Μυσταγωγία, δίδει η γλυκειά μας Μανούλα το Βρέφος,
και θύεται δι’ ημάς και οπόταν ημείς κοινωνούμεν αξίως δια προηγησαμένης
νηστείας, δια προαιρετικής αγρυπνίας, δια κατανυκτικής προσευχής, εσθίομεν το Σώμα
του Ιησού και το Αίμα αυτό που έλαβεν από το Πανάχραντον Αίμα της Παναγίας.
Επίσης, το Σώμα του Κυρίου εσθίοντες, θηλάζομεν συνεχώς το γάλα της Παναγίας,
οπότε τι γίνεται εις ημάς; Γινόμεθα γνήσια τέκνα της Παναγίας και αδελφοί του
Χριστού και κατά χάριν υιοί και τέκνα Θεού. Και οπόταν ημείς τον Χριστόν
περιέχομεν απορρήτως εις την ψυχήν και εις το σώμα, ανουσίως (όχι κατ' ουσίαν,
αλλά κατά χάριν) - επειδή είναι συν Πατρί αδιαίρετος - και τον Πατέρα συνέχομεν
ομού και το Άγιον Πνεύμα!
Αυτή είναι η υπερφυεστάτη
συγγένεια όπου από την Παναγία και γλυκειά μας Μανούλα ελάβομεν!
Βλέπετε οποίας δωρεάς μας ηξίωσε
η γλυκειά μας Μανούλα; Βλέπετε πόσον χρεωστούμεν να αγαπώμεν Αυτήν; Δι’ αυτό
πρέπει αδιαλείπτως ως βρέφη να προσεγγίξωμεν και συχνά τον θείον μαστόν Της να
λαμβάνωμεν να θηλάζωμεν ως άκακα τέκνα της. Εις κάθε φοράν όπου μέλλει να
κοινωνήσωμεν, νοερώς να λαμβάνωμεν τον μαστόν να θηλάζωμεν και ο γλυκύς Ιησούς
ο μικρούλης εις την αγκάλήν Της, υποχωρεί και μας δίδει την άδειαν- δεν
ζηλοτυπεί εις την άφθονον διανομήν της Μανούλας Του, αλλά χαίρεται και μας
προσκαλεί: Τυλιχθήτε ως βρέφη εις το φόρεμα της Μανούλας μας και πληρωθήτε
αγνείας από θείον σώμα παρθενικόν- ευωδιάσατε απ' Αυτήν! Δεν είδα εγώ άλλον τι
όπου τόσον να αρέση η Παναγία ως την αγνείαν, και όποιος θέλει να απόκτηση την
πολλήν Της αγάπην, ας φροντίζη να καθαρεύη και διαρκώς θα τον περιθάλπη στους
κόλπους Της και κάθε ουράνιον θα του δίδη...».
