«Χαῖρε αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας»

Σέβ. Μητροπ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου κ.κ.  Ἰεροθέου

   Ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, εἶναι μιὰ ἑορτὴ μὲ βαθύτατο πνευματικὸ νόημα, εἶναι συνέχεια τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστὸς ἔλαβε τὸ σῶμα Του ἀπὸ τὴν Παναγία, τὸ ἀνέστησε μὲ τὴν θεότητά Του, ὁπότε καὶ τὸ σῶμα τῆς Παναγίας ἔπρεπε νὰ λάβη δόξα, τιμὴ καὶ εὐπρέπεια. Ἄλλωστε, ὅλα τα χαρίσματα ποὺ ἔχει ἡ Παναγία ἔχουν σχέση μὲ τὸ ὅτι εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, σήμερα ἑορτάζουμε τὴν ἔνδοξη Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ τὴν μετάστασή της στοὺς οὐρανούς. Ἡ Παναγία ἔζησε αὐτὸ ποὺ θὰ ζήσουν ὅλοι οἱ ἅγιοι κατὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ καὶ στὴν ζωὴ ποὺ θὰ ἐπακολουθήση.

   Τὸ γεγονὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου παραπέμπει τὴν σκέψη μας στὰ βασικὰ θέματα τῆς ζωῆς μας ποῦ σχετίζονται μὲ τὸν θάνατο, τὴν κοίμηση, τὸν οὐρανό, τὸν Θεό. Ἐμεῖς ἀσχολούμαστε συνήθως μὲ τὴν καθημερινότητα, μὲ τὸ φαγητό, τὸ ποτό, τὴν ἐργασία, τὴν διασκέδαση, τὶς ἐκδρομὲς καὶ πολλὲς ἄλλες πράξεις, ἀλλὰ ἀγνοοῦμε ἢ παρακάμπτουμε τὰ προβλήματα ποῦ ἀναφέρονται στὰ ὑπαρξιακὰ ἐρωτήματα, ὅπως γιὰ τὸ τί εἶναι ἡ ζωή, τί εἶναι ὁ θάνατος, γιατί νὰ ὑπάρχη θάνατος, ποῦ πάει ὁ ἄνθρωπος μετὰ τὸν θάνατο, ποῦ βρίσκονται τὰ ἀγαπητά μας πρόσωπα ποῦ ἔφυγαν ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτόν, πῶς θὰ ζήσουμε τὸν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μᾶς χωρὶς αὐτά, καὶ τόσα ἄλλα ἐρωτήματα ποῦ μᾶς βασανίζουν ποικιλοτρόπως.

    Πολλοὶ ἔχουν ἐντοπίσει τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα ποῦ ταλαιπωρεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ζωή του δὲν εἶναι τὸ οἰκονομικό, ἀλλὰ ὁ θάνατος. Ἕνα παράδειγμα ποῦ ἐπιβεβαιώνει αὐτὸ τὸ γεγονὸς εἶναι ὁ θάνατος ἑνὸς ἀγαπητοῦ μας προσώπου. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση δὲν μᾶς εὐχαριστεῖ τίποτε, δὲν μᾶς ἱκανοποιεῖ τὸ πλούσιο ἑορταστικὸ τραπέζι, δὲν μᾶς εὐφραίνει ἡ ὀμορφιὰ τῆς φύσης, δὲν μᾶς χαροποιεῖ τίποτε στὴν ζωή. Μερικὲς φορὲς ὅταν περνᾶμε αὐτὲς τὶς καταστάσεις πένθους εἴμαστε ἰδιότροποι, συμπεριφερόμαστε ἰδιόρρυθμα, ἴσως καὶ ἐπιθετικά, πράγμα ποῦ ἐνοχλεῖ καὶ παραξενεύει τοὺς ἀνθρώπους ποῦ εἶναι κοντά μας. Ἔτσι, ὁ θάνατος εἶναι τὸ μεγαλύτερο κοινωνικὸ πρόβλημα.

     Ὅμως, ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου μᾶς δείχνει ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ θάνατος μέσα στὴν Ἐκκλησία, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, λαμβάνει ἕνα νόημα ποῦ φυγαδεύει κάθε λύπη, ἀφοῦ ὁ θάνατος δὲν ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπώλεια, τὸ μηδέν, ἀλλὰ σὲ μιὰ σχέση καὶ συνάντηση μὲ ἄλλα πρόσωπα, ποῦ ἔχουν φύγει πρὶν ἀπό μας. Πράγματι, ὁ θάνατος εἶναι ἕνα πέρασμα, μιὰ διάβαση ἀπὸ τὴν γῆ τῆς ἐξορίας στὴν ἀληθινὴ πατρίδα, ὅπως οἱ Ἰσραηλίτες πέρασαν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο πρὸς τὴν Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, διὰ τῆς Ἐρυθρᾶς Θαλάσσης. Ἕνα τέτοιο πέρασμα εἶναι ὁ θάνατος, εἶναι μιὰ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς ἁγίους, τοὺς ἀγγέλους, εἶναι μιὰ εἴσοδος στὴν οὐράνια Ἐκκλησία. Ἔτσι, ὁ θάνατος δὲν εἶναι μιὰ διάλυση, μιὰ ρήξη, μιὰ διάσπαση, ἀλλὰ εἴσοδος στὴν οὐράνια Ἐκκλησία, ὅταν, βέβαια, ζοῦμε μὲ τὴν νοσταλγία της καὶ σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος, ὑμνώντας τὴν Παναγία, τῆς λέγει: «Χαῖρε αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας». Αὐγὴ εἶναι τὸ χάραμα, τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς. Τί ὄμορφη εἶναι ἡ αὐγὴ τότε ποῦ ἀρχίζει νὰ φέγγη καὶ ἀνατέλλει ὁ ἥλιος! Αὐτὴν τὴν πνευματικὴ αὐγὴ μᾶς δείχνει ἡ Παναγία μὲ τὴν ἔνδοξη κοίμησή Της. Ἡμέρα εἶναι τὸ ἄκτιστο Φῶς τοῦ Θεοῦ ποῦ φωτίζει τὰ πάντα. Καί, βέβαια, αὐτὴ ἡ ἡμέρα εἶναι μυστική, ποῦ σημαίνει ὅτι δὲν κατανοεῖται μὲ τὴν λογική, τὶς αἰσθήσεις, ἀλλὰ χορηγεῖται σὲ αὐτοὺς ποῦ ξέρουν νὰ ἀγαποῦν τὸν Χριστὸ μὲ τὴν καρδιά τους. Αὐτοὶ ἔχουν ἐλπίδα, νόημα ζωῆς, αἰσιοδοξία.

    Ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, μᾶς δείχνει ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ἡ αὐγὴ τῆς μυστικῆς ἡμέρας καὶ ὁ θάνατός Της εἶναι ἔνδοξη Κοίμηση, εἶναι συνάντηση μὲ τὸν Υἱό Της, καθὼς ἐπίσης ὅτι εἶναι ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς, πορεύθηκε πρὸς τὴν ζωή, ἀφοῦ δὲν τὴν κράτησε ὁ τάφος καὶ ἡ νέκρωση. Ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου εἶναι καὶ γιὰ μᾶς «αὐγὴ μυστικῆς ἡμέρας», εἶναι ἐλπίδα ζωῆς, ἐκδίωξη τῶν δακρύων καὶ τοῦ πένθους. Αὐτὸ μας ὑπενθυμίζει τὸν λόγο τοῦ Προφητάνακτος Δαβίδ: «ἐὰν γὰρ πορευθῶ ἐν μέσω σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ' ἐμοῦ εἰ» (Ψάλμ. κβ', 4). Ὅταν κανεὶς ἀγαπᾶ τὸν Χριστὸ καὶ ζῆ μαζί Του, δὲν φοβᾶται τίποτε, γιατί Αὐτὸς εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ ὁ χορηγός της ζωῆς.

      Μὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ ἡ θεομητορικὴ αὐτὴ ἑορτὴ εἶναι ὑπόθεση χαρᾶς καὶ εὐφροσύνης, ὄχι ἁπλῶς γιατί βρισκόμαστε σὲ διακοπές, ζοῦμε στὴν φύση καὶ χαιρόμαστε τὸ ὡραῖο φυσικὸ περιβάλλον. Ἡ ἑορτὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου δίνει νόημα στὴν ζωή μας, ἢ μᾶλλον μᾶς ὑποδεικνύει αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν Ζωή, τὸν Χριστό. Μὲ αὐτὴν τὴν πίστη ὑπερνικοῦμε ὅλα τα ἐμπόδια, διώχνουμε ὅλες τὶς θλίψεις, γαληνεύουμε τὴν καρδιά μας.

    Εὔχομαι σὲ ὅλους σας χρόνια πολλὰ καὶ ἡ Παναγία ποῦ εἶναι ἡ «αὐγὴ τῆς μυστικῆς ἡμέρας» νὰ χαροποιῆ τὴν ζωή μας, νὰ μᾶς ὁδηγῆ στὸ Φῶς αὐτῆς τῆς μυστικῆς ἡμέρας, ποῦ εἶναι ὁ Χριστός.

ΠΗΓΗ