Του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητού
Δ΄ ΜΕΡΟΣ
Απεχαιρέτισε τον Πέτρον και τον Παύλον καθώς
και όλους τους λοιπούς, λέγοντας προς αυτούς: «Χαίρετε τέκνα, φίλοι και μαθηταί
του υιού και Θεού μου. Είσθε μακάριοι, που έχετε κριθή άξιοι να γίνετε μαθηταί
του ευλογητού και ενδόξου Κυρίου και Δεσπότου, ο οποίος σας ενεπιστεύθη την
διακονίαν τοιούτων μεγίστων μυστηρίων και σας εξέλεξε συμμετόχους των διωγμών
και των Παθών αυτού, για να σας αξιώση να γίνετε κοινωνοί και της δόξης και
Βασιλείας του όπως σας το υπεσχέθη και το οικονόμησε ο ίδιος, ο Βασιλεύς της
δόξης». Τους εξέθεσε δε μίαν τοιαύτην ευλογημένην διδασκαλίαν ανάλογον του
ύψους της δόξης της και αφού ώρισε τις τελευταίες λεπτομέρειες σχετικώς με την
κηδείαν και την ταφήν της, ύψωσε τα χέρια εις τον ουρανόν και ήρχισε να
ευχαριστή τον Κύριον ως εξής: »Ευλογώ σε, τον Βασιλέα του παντός και μονογενή
Υιόν του ανάρχου Πατρός, τον αληθινόν Θεόν εκ Θεού αληθινού, διότι ευδόκησες,
ευαρεστών τον Πατέρα δι’ άφατον φιλανθρωπίαν να σαρκωθής από εμέ την δούλην σου
με την συνδρομήν του Αγίου Πνεύματος. »Ευλογώ σε, τον χορηγόν κάθε ευλογίας και
φωτοπάροχον, τον αίτιον παντός αγαθού και ειρηνάρχην, που μας εχάρισες την
επίγνωσίν σου και του ανάρχου Πατρός και του συναϊδίου και ζωοποιού Πνεύματος.
»Ευλογώ σε, για το ότι ευηρεστήθης να κατοικήσης εις την κοιλίαν μου
ανεκλαλήτως. »Ευλογώ σε, διότι ηγάπησες την ανθρωπίνην φύσιν, μέχρι του σημείου
να υπομείνης προς χάριν μας τον Σταυρόν και τον θάνατον, και με την Ανάστασίν
σου να αναστήσης την φύσιν μας από τα έγκατα του Άδου, να την αναβιβάσης εις
τον ουρανόν και να την δοξάσης με δόξαν ασύλληπτον. »Ευλογώ σε και μεγαλύνω
τους λόγους σου, τους οποίους μας παρέδωσες εν πάση αληθεία και πιστεύω εις την
εκπλήρωσιν όλων των προς εμέ επαγγελιών σου». Όταν η αγία και υπερευλογημένη
Θεοτόκος ετελείωσε τον αίνον* και την προσευχήν της, οι άγιοι Απόστολοι,
κινούμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος, ήρχισαν να ομιλούν, να ανυμνούν και να
δοξολογούν, ο καθείς αναλόγως της ικανότητός του και του θείου φωτισμού.
Εγκωμίασαν και ανύμνησαν την απροσμέτρητον γενναιοδωρίαν της θείας κυριαρχίας
και με την θαυμαστήν θεολογίαν τους εύφραναν την καρδίαν της υπερενδόξου
Θεομήτορος, καθώς μας παρέδωσε ο προαναφερθείς άγιος Διονύσιος εις το κεφάλαιον
όπου καταδεικνύει την δύναμιν των ευχών και της θεολογίας που εξέφρασε
πανευλαβώς ο μακάριος Ιερόθεος [Εις το Περί θείων ονομάτων: «Τις η της ευχής
δύναμις και περί του μακαρίου Ιεροθέου και περί ευλαβείας και συγγραφής
θεολογικής», Ρ.G. 3, 681D]. Συγκεκριμένα, εις το οικείον κεφάλαιον του λόγου
του προς τον Τιμόθεον, αναφέρει περί της συναθροίσεως των αγίων Αποστόλων κατά
την εκδημίαν της υπεραγίας Θεοτόκου, καθώς και περί του τρόπου με τον οποίον ο
καθείς, εμπνεόμενος από το Άγιον Πνεύμα, διετράνωσε δια λόγων αινέσεως την
δόξαν της απειροδυνάμου θείας εξουσίας και την φιλανθρωπίαν του Θεού και
Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ο οποίος ευδόκησε να κατέλθη εις την γην χωρίς να
χωρισθή από τους πατρικούς κόλπους και να σαρκωθή από την πανάμωμον Παρθένον.
Έκλινε τους ουρανούς και κατέβη, επειδή ηύρε την Παναγίαν και υπερένδοξον
Μαριάμ υπήκοον και υψηλοτέραν πάσης της κτίσεως· ευδόκησε να κατοικήση εντός
της, ενεδύθη από αυτήν την ανθρωπίνην φύσιν και τοιουτοτρόπως ηλέησε και έσωσε
το ανθρώπινον γένος με την μεγαλειώδη και ανέκφραστον Οικονομίαν του και το
εδόξασε, πλουτίζων αυτό με την Χάριν του ένεκα της ανυπερβλήτου ευσπλαγχνίας
και μακροθυμίας του.
Από το βιβλίο Ο βίος της Υπερευλογημένης
Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου
Μαρίας,
εκδ. Ιερού Κελλίου Αγ. Νικολάου «Μπουραζέρη»,
Άγιον Όρος.