Του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητού
Γ΄ ΜΕΡΟΣ
Οι δε εκεί συγκεντρωμένοι πιστοί, αισθανόμενοι
ότι εγγίζει η ώρα της εκδημίας της μητρός αυτών Παναγίας Παρθένου, εξέσπασαν εις
λυγμούς. Έπεσαν εις το έδαφος και την ικέτευαν να μη τους αφήση ορφανούς.
Εάν όμως ήταν αναπόφευκτος η αναχώρησίς της από τον κόσμον αυτόν, να τους
συνοδεύη εις το εξής με την Χάριν και τις πρεσβείες της. Η αγία Θεοτόκος ήνοιξε
τότε το αμόλυντον καί καθαρώτατον στόμα της και τους είπε: «Η ευδοκία του
Υιού και Θεού μου επ’ εμέ⋅
«ούτός μου Θεός και δοξάσω αυτόν⋅ Θεός του Πατρός μου και υψώσω αυτόν» ( Εξοδ.
ιε , 2). Αυτός είναι ο Υιός μου, ο οποίος κατά σάρκα εγεννήθη από εμέ, όμως
πατήρ αυτού είναι ο Θεός, ο και της μητρός αυτού δημιουργός. Για τούτο ποθώ να
πορευθώ προς αυτόν, ο οποίος χορηγεί εις πάντας το είναι και την ζωήν. Παρ’
όλον δε που θα υπάγω εκεί πλησίον του, δεν θα παύσω να παρακαλώ και να πρεσβεύω
υπέρ υμών και υπέρ πάντων των χριστιανών και του κόσμου παντός, ούτως ώστε ο
φιλάνθρωπος Κτίστης, κατά το μέγα έλεός του, να ευσπλαγχνίζεται όλους τους
πιστούς, να τους ενισχύη και να τους καθοδηγή εις τον δρόμον της αληθινής ζωής·
να μεταστρέφη τους απίστους και να τους συμπεριλάβη όλους εις μίαν ποίμνην (
Ιωάν., ι 16), καθ’ ότι ως καλός Ποιμήν έδωσε την ψυχήν αυτού υπέρ των προβάτων
του, γνωρίζει δε τα ιδικά του και αναγνωρίζεται από αυτά». Και καθώς η
υπερευλογημένη μήτηρ του Χριστού τοιουτοτρόπως ωμιλούσε και συγχρόνως τους
ευλογούσε, ηκούσθη αίφνης δυνατή βροντή και ενεφανίσθη μία νεφέλη φερομένη από
γαλήνιαν αύρα. Από την μεγαλειώδη αυτήν νεφέλην, ήρχισαν να πίπτουν εις την γην
ως σταγόνες μυριπνόου δρόσου οι άγιοι ένδοξοι μαθηταί και Απόστολοι του Σωτήρος
Χριστού, συνερχόμενοι «επί το αυτό» από τα πέρατα της οικουμένης εις την αυλήν
της Παναγίας Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας. Αμέσως ο ευαγγελιστής και Θεολόγος
Ιωάννης, αφού τους υπεδέχθη και ήρεμα τους εχαιρέτισε, τους ωδήγησε ενώπιον της
υπεραγίας και μακαρίας Παρθένου. Δεν ήλθαν μόνον οι δώδεκα, αλλά και αρκετοί
από τους πολυάριθμους μαθητάς των οι οποίοι είχαν επιλεγή και αξιωθή της
αποστολικής διαδοχής, όπως μας το δηλώνει ο μέγας Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης εις
την προς Τιμόθεον επιστολήν του. Λέγει, δηλαδή, ότι αυτός ο ίδιος ο Διονύσιος
μαζί με τον Τιμόθεον, τον Ιερόθεον και άλλους ομοψύχους των έφθασαν εκεί με
τους Αποστόλους για την εκδημίαν της Βασιλίσσης. Εισήλθαν, λοιπόν, και
παρέστησαν ενώπιόν της και την προσεκύνησαν μετά δέους και άκρας ευλαβείας. Η
δε μακαρία και Παναγία Παρθένος τους ευλόγησε και τους ανήγγειλε την αναχώρησίν
της από τον κόσμον αυτόν. Τους διηγήθη επίσης περί του ευαγγελισμού της
κοιμήσεώς της εκ μέρους του αρχαγγέλου, και αφού τους έδειξε το επινίκιον
σύμβολον της Μεταστάσεώς της, τον κλάδον δηλαδή του φοίνικος τον οποίον της
έδωσε ο αρχηγός των αγγέλων, τους επαρηγόρησε και πάλι τους ευλόγησε,
ενισχύουσα και στηρίζουσα αυτούς εις την ολοκλήρωσιν του ευαγγελικού
κηρύγματος.
Από το βιβλίο Ο βίος της Υπερευλογημένης
Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου
Μαρίας,
εκδ. Ιερού Κελλίου Αγ. Νικολάου «Μπουραζέρη»,
Άγιον Όρος.