Του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητού
Ε΄ ΜΕΡΟΣ
Μετά ταύτα η αγία Παρθένος τους ευλόγησε για
μίαν ακόμη φοράν και η καρδία της επλήσθη θείας παρηγορίας. Και ιδού, έλαβε
χώραν η μεγαλειώδης και θαυμαστή άφιξις Χριστού του υιού και Θεού αυτής,
συνοδευομένου από αναρίθμητες στρατιές αγγέλων και αρχαγγέλων, καθώς και από
άλλα τάγματα, Σεραφίμ, Χερουβίμ και Θρόνους⋅ όλοι οι άγγελοι παρίσταντο ενώπιον του Κυρίου
μετά φόβου, καθ’ όσον «όπου βασιλέως παρουσία, και η τάξις παραγίγνεται».
Η υπεραγία Θεοτόκος εγνώριζε όλα αυτά εκ των προτέρων, τα προσδοκούσε με
ακράδαντον ελπίδα⋅ για τούτο έλεγε:
«πιστεύω ότι όλες οι προς εμέ υποσχέσεις σου θα πραγματοποιηθούν». Ακολούθως
είδαν και οι άγιοι Απόστολοι εμφανώς, είδαν έκπληκτοι την θεϊκήν του δόξαν, ο
καθείς βέβαια αναλόγως της δυνατότητος αυτού. Η παρούσα έλευσις του Κυρίου ήταν
μεγαλοπρεπεστέρα και φοβερωτέρα της πρώτης, καθ’ ότι τώρα ενεφανίσθη
λαμπρότερος της αστραπής, αλλά και της επί του Θαβώρ Μεταμορφώσεώς του, εις την
οποίαν δεν έδειξε παρά την φυσικήν του δόξαν, διότι μετά την Ανάληψιν ο Χριστός
είναι απρόσιτος και αόρατος. Ενώπιον τοιούτου μυστηρίου «οι μαθηταί έπεσον επί
πρόσωπον αυτών και εφοβήθησαν σφόδρα, γενόμενοι ωσεί νεκροί» (Ματθ. ιε , 6).
Τότε ο Κύριος τους είπε: «Ειρήνη υμίν», όπως παλαιά, όταν «εισήλθε των θυρών
κεκλεισμένων, όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων» (
Ιωάν. κ , 21, 19) εις τον ίδιον αυτόν οίκον του Ιωάννου. Κάτι παρόμοιον συνέβη
και τώρα, εις την Κοίμησιν της μητρός του Αναστάντος. Όταν οι Απόστολοι ήκουσαν
την γλυκυτάτην και παμπόθητον φωνήν αυτού, ανεζωογονήθησαν και ενισχύθησαν
ψυχικώς και σωματικώς και έμειναν να θεωρούν με δέος το υπέρλαμπρον κάλλος και
την Θείαν αίγλην του Προσώπου του. Ως εκ τούτου, η παναγία και άμωμος και
ευλογημένη Θεοτόκος επλήσθη χαράς και το πρόσωπον αυτής κατηυγάσθη με θείαν
φωτοφάνειαν. Αλλά και εκείνη, βλέπουσα μετ’ ευλάβειας και φόβου την δόξαν και
την λαμπρότητα που ακτινοβολούσε ο υιός και Βασιλεύς της Ιησούς Χριστός,
εμεγάλυνε ακόμη περισσότερον την θεότητά του και προσηύχετο υπέρ των Αποστόλων
και πάντων των παρόντων. Τις ύστατες αυτές στιγμές εμεσίτευσε υπέρ των
απανταχού ευρισκομένων πιστών, παρεκάλεσε υπέρ του κόσμου παντός και υπέρ πάσης
ψυχής επικαλουμένης το όνομα του Κυρίου και της μητρός αυτού, εζήτησε δε όπου
μνημονεύονται τα δύο αυτά ονόματα να εκχέεται πλούσια η θεία ευλογία. Τότε η
αγία Παρθένος Μαρία κοιτάζοντας και πάλιν προς τον Υιόν της τον αντίκρυσε
με δόξαν τοιαύτην ώστε ουδεμία γλώσσα ανθρωπίνη να είναι εις θέσιν να την
εκφράση. Και είπεν: «Ευλόγησόν με, Κύριε, με την δεξιάν σου και ευλόγησον όλους
όσους σε δοξάζουν και μνημονεύουν το όνομά μου κάθε φοράν που προσφέρουν εις σε
την προσευχήν και δέησίν των». Ο Κύριος τότε εξέτεινε την δεξιάν του, ευλόγησε
την μητέρα του και της είπε: «Μακαρία συ, αγαλλιάσθω η καρδία σου Μαρία,
ευλογημένη εν γυναιξί, διότι το πλήρωμα της Χάριτος και όλες οι δωρεές σου
εδόθησαν από τον Πατέρα μου τον ουράνιον⋅ και κάθε
ψυχή η οποία θα επικαλείται το όνομά μου μετ’ ευλαβείας δεν θα παραβλεφθή αλλά
θα εύρη έλεος και παρηγορίαν εις την παρούσαν ζωήν και εις τον μέλλοντα αιώνα.
Συ δε, πορεύου εν ειρήνη και χαρά εις τα αιώνια σκηνώματα, εις τους απέραντους
θησαυρούς του Πατρός μου, για να θεωρής την δόξαν μου και να ευφραίνεσαι με την
Χάριν του Αγίου Πνεύματος». Αμέσως δε, δι’ εντολής του Κυρίου οι άγγελοι
ήρχισαν να ψάλλουν ένα γλυκύτατον ύμνον με φωνήν ζωηράν και θελκτικωτάτην, ενώ
οι άγιοι Απόστολοι έκλιναν ευλαβώς τις κεφαλές των ενώπιον της αγιοπνευματικής
μυσταγωγίας και αφιέρωσαν με την σειράν τους εις την Παρθένον μίαν υμνωδίαν
αγγελομίμητον. Και εις αυτό το κλίμα η Παναγία μήτηρ του Κυρίου παρέδωσε την
μακαρίαν και αμόλυντον ψυχήν αυτής εις τον Βασιλέα και υιόν της και εκοιμήθη
ύπνον γλυκύν και εράσμιον. Όπως εις τον απόρρητον τοκετόν της εγέννησε ανωδύνως
τον Κύριον Ιησούν, τοιουτοτρόπως έμεινε ανέπαφος από τους επιθανάτιους πόνους
και κατά την κοίμησίν της, καθ’ ότι ο Βασιλεύς και Δ η μ ι ο υ ργ ο ς κάθε
κτιστής φύσεως, αυτός ο ίδιος είναι που τότε και τώρα μετέτρεψε τους φυσικούς
νόμους. Οι στρατιές των αγγέλων ύψωσαν με θαυμασμόν τα αόρατα χέρια τους καθώς
διήρχετο η παναγία αυτής ψυχή. Ο οίκος της Σιών, καθώς και όλη η περιοχή,
επλήσθη από μίαν άρρητον ευωδίαν. Επάνω δε από το πανάχραντον σώμα της επλανάτο
μία φωτεινή ύπαρξις αόρατος από τους αισθητούς οφθαλμούς. Τοιουτοτρόπως ο
Διδάσκαλος και οι μαθηταί, τα ουράνια και τα επίγεια, συνώδευσαν από
κοινού την αγίαν Παρθένον. Και ο μεν ευλογητός Κύριος και ένδοξος Δεσπότης του
παντός εισήγαγε την αγίαν ψυχήν της παναχράντου αυτού μητρός εις τους ουρανούς,
οι δε μαθηταί απέθεσαν το πανάσπιλον σώμα της εις την γην, για να το αλείψουν
με αρώματα και κατόπιν να το μεταφέρουν όπου θα επιθυμούσε εκείνη· από εκεί
έμελλε μετ’ ολίγον να μεταστή εις τον Παράδεισον η οπουδήποτε ηθέλησε ο υιός
και Θεός της.
Από το βιβλίο Ο βίος της Υπερευλογημένης
Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου
Μαρίας,
εκδ. Ιερού Κελλίου Αγ. Νικολάου «Μπουραζέρη»,
Άγιον Όρος.
