Ναι, Δεν υπάρχει αληθινή χαρά, παρά μονάχα στο
Χριστό κι’ αυτή η χαρά είναι ένα αμάραντο λουλούδι, πώχει τη ρίζα του στον
πόνο. Οι άλλες οι χαρές είναι χαρές ψεύτικες, χωρίς ρίζα. «Η γυνή όταν τίκτη,
λύπην έχει, ότι ήλθεν η ώρα αυτής. Όταν δε γεννήση το παιδίον, ουκέτι μνημονεύει
της θλίψεως, δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον. Και υμείς ουν
λύπην μεν νυν έχετε· πάλιν δε όψομαι υμάς, και χαρήσεται υμών η καρδία και την
χαράν υμών oυδείς αίρει αφ’ υμών». Τα μάτια μου είναι θολωμένα από τα δάκρυα
τώρα που γράφω αυτά τα λόγια του Χριστού μας. Αυτά τα λίγα λόγια τα φύλαξε η
ανθρωπότητα στην καρδιά της και μ’ αυτά κλαίγει και μ’ αυτά χαίρεται. Αυτά τα
λόγια γενήκανε θεμέλιό της Ορθοδοξίας, και μεταλλαχτήκανε σε λογής λογής
αγιασμένα αισθήματα και βγήκανε από τις καιόμενες καρδιές των αγίων ανθρώτων
και ευωδιάσανε τον κόσμο. Από τον έναν γινήκανε ύμνοι,από τον άλλον
εικονίσματα, σε άλλον γινήκανε προσευχή, σε άλλον ψαλμός, σε άλλον εκκλησιά με
κουμπέδες και με αγιατράπεζα, σε άλλον θυσία του μάταιου κόσμου και βουβή
κατάνυξη. Αυτά τα λόγια του Χριστού σταθήκανε πηγή και έμπνευση και για το
θρηνητικό αηδόνι της έρημος, θέλω να πω για τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, σε
όσα έγραψε για το «Χαροποιόν πένθος»: «Όποιος κλαίγει, λέγει αυτός ο άγιος, και
πικραίνεται για τον Θεό, εκείνος αξιώνεται να δει στην ψυχή του την oυράνια και
θεία παρηγοριά. Κι’ αυτή η ουράνια παρηγοριά είναι κάποια ανακούφιση και θεϊκή
αλάφρωση, που παρηγορά την πονεμένη και πικραμένη ψυχή, οπού θλίβεται γιατί
χωρίσθηκε από τον Θεό με τις αμαρτίες της. Και τούτη η χαριτωμένη βοήθεια
αλλάζει τα πονεμένα δάκρυα της ψυχής, που είναι καταφαρμακωμένη, σε κάποια
παρηγοριά θαυμαστή. Όποιος πορεύεται μ’ αυτή τη λύπη του Θεού, αυτός
ακατάπαυστα γιορτάζει κάθε μέρα κι’ αγάλλεται η ψυχή του. Τούτο το άγιο και
θεάρεστο κλάψιμο είναι μια λύπη αλησμόνητή της ψυχής, μια όρεξη πσνεμένης
καρδιάς, που γυρεύει με μεγάλη θέρμη τον Θεό οπού τον επιθυμά πάντα της. Κράτα
λοιπόν καλά τη χαριτωμένη και την ήμερη και την άγια λύπη, που κάνει την ψυχή
σου vα θλiβεται αντάμα και να χαίρεται. Εγώ, λογιάζοντας καλά την ενέργεια
τούτη της άγιας κατάνυξης, ξεσταίνουμαι και θαυμάζω, πως ετούτο που λέγεται
κλάψιμο και λύπη, και που φαίνεται πολύ πικρό κι’ αβάσταχτο, έχει μέσα του
πλεγμένη και σμιγμένη τη χαρά, και την ευφροσύνη, όπως είναι σμιγμένο το κερί
με το μέλι στην μελόπητα. Και σέρνει εκείνους που την αξιωθήκανε με πόθο
μεγάλον και με πολλήν αγάπη, και φοβούνται να μην την χάσουνε, και την
φυλάγουνε περισσότερο απ’ όσο φυλάγουνε οι άλλοι άνθρωποι τ’ ακριβά πετράδια
και τ’ ασημοχρύσαφα. Είναι μια ήμερη χαρά κ’ ένα θεϊκό χάρισμα. με το οποίο
στολίζει ο Θεός τους φίλους του, και κάνει να έχουνε μίαν αληθιvή χαρά και
όρεξη για τον Θεό, πούναι συντροφιασμένη με κάποια θεραπευτική λύπη οπού δεν
έχει μέσα της καμιά σαρκική αγάπη, παρά μονάχα μια παρηγοριά αγγελική και
ουράνια. Με την οποία παρηγορά ο Θεός κρυφά εκείνους που συντρίβουνε με πόνο
και με ταπείνωση την καρδιά τους.» Άμποτε να την αξιωθούμε κ’ εμείς, με τη χάρη
της Παναγίας που γιορτάζουμε σήμερα. Αμήν.