π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Ο Μέγας Αντώνιος είπε: «Θα ’ρθει εποχή, πού οι άνθρωποι θα φέρονται όπως οι παράφρονες. Και όταν θα βλέπουν κάποιον πού δεν θα συμπεριφέρεται ως παράφρων, θα τα βάζουν μαζί του και θα του λένε: "Εσύ είσαι τρελός", επειδή δεν είναι όμοιος μ’ αυτούς». Μήπως βρισκόμαστε σ’ αυτή την εποχή; Πώς να εξηγηθεί αλλιώς όλο αυτό το σκηνικό, να σέρνουν στα δικαστήρια καταξιωμένους Γέροντες και αξιόλογα Μοναστήρια για δήθεν προσηλυτισμό; Τι να πεις για τη σοβαρότητα της υπόθεσης, όταν μάλιστα ζητείται το ποσόν των δύο εκατομμυρίων ευρώ; Ποιος σοβαρός άνθρωπος θα πιστέψει ότι μια μάνα, κινούμενη απλώς και μόνο με το δικαιολογητικό του πόνου της για τη φυγή του παιδιού της, προκαλεί τόσο θόρυβο στα Μ.Μ.Ε.; Κι ακόμα, ποια υπόθεση προσηλυτισμού μπορεί να σταθεί όταν αφορά ενήλικα, μορφωμένο και με διδακτορικό;
Βέβαια, η παρουσίαση ενός θέματος με την προβολή των γεγονότων ή των λόγων μόνο, δεν μπορεί να είναι όλη η αλήθεια. Γιατί, εκτός από τα γεγονότα, υπάρχει αυτό το «κάτι» που ολοκληρώνει την αλήθεια, που, αν δεν το γνωρίζεις δεν κατέχεις την αλήθεια.
Η ενασχόληση με μοναχό της Μονής Μαχαιρά και η προβολή του προσηλυτισμού του από το Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιο και τον Ηγούμενο Μαχαιρά Λήδρας Επιφάνιο, φαίνεται ότι στοχεύει στα πρόσωπά τους μάλλον παρά στο Μοναχισμό ως θεσμό της Εκκλησίας. Η αποσπασματική αναφορά λόγων που εκφέρονται ως κατήχηση και καθοδήγηση μοναχών που εκλέγουν ένα άλλο τρόπο ζωής από μας, θυμίζει αιρετικό ήθος που απομονώνει φράσεις του Ευαγγελίου για να εδραιώσει την αιρετική διδασκαλία.
Με αυτή τη θεώρηση κάποια λόγια του Χριστού ενδεχομένως να προκαλέσουν αντιδράσεις και να απορριφθούν ως ακραίες απαιτήσεις Του που έρχονται αντιμέτωπες με την κοινή λογική, όπως: «Αν κανείς έρχεται σε μένα και δεν απαρνιέται τον πατέρα του, και τη μητέρα του, και τη γυναίκα του, και τα παιδιά του, και τ’ αδέλφια του, και τις αδελφές του, ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου». (Λουκά, 14,25). «Ήρθα να διχάσω το γιο ενάντια στον πατέρα του και την κόρη ενάντια στη μητέρα της και τη νύφη ενάντια στην πεθερά της. Kαι εχθροί του ανθρώπου θα είναι τα μέλη της οικογένειάς του. Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μητέρα του περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα. Kαι όποιος αγαπάει το γιο ή την κόρη του περισσότερο από μένα, δεν είναι άξιος για μένα. Kαι όποιος δεν παίρνει το σταυρό του να με ακολουθήσει, δεν είναι άξιος για μένα. Όποιος ζήσει κατά το θέλημα τής ψυχής του, θα τη χάσει, κι όποιος το απαρνηθεί για χάρη μου, θα τη βρει». (Ματθ. 10,34-39).
Μήπως θα «κινήσουμε αγωγή» του Χριστού επειδή ζητά από τους «οπαδούς» Του να Του αφιερωθούν ολοκληρωτικά και να συμπεριφερθούν με τρόπο που εναντιώνεται στη λογική των πολλών; Ή μήπως χρειάζεται να Τον δικαιολογήσουμε και να γίνουμε δικηγόροι Του; Αλήθεια, δεν θα Τον «ξανασταυρώναμε» αν ζούσε ανάμεσά μας κι έλεγε όσα είπε τότε;
Φαίνεται πως δεν απέχουμε πολύ από το πνεύμα των Γραμματέων και Φαρισαίων της εποχής Του, που τους οδήγησε στο να Τον πολεμούν λυσσαλέα και τελικά να Τον οδηγήσουν στο θάνατο…
Όπως τότε έτσι και τώρα υπάρχουν αυτοί που κατανοούν τα λόγια Του κι αυτοί που σκανδαλίζονται.
Όπως τότε έτσι και τώρα υπάρχουν αυτοί που Τον ακολουθούν «όπου αν υπάγει», θυσιάζοντας τον εαυτό τους, κι αυτοί που φαίνονται πως Τον ακολουθούν, κάνοντας ό,τι νομίζουν κι όπως το νομίζουν από τις εντολές Του.
Όπως τότε έτσι και τώρα υπάρχουν αυτοί που βλέπουν το βάθος κι αυτοί που βλέπουν «κατ’ όψιν».
Η ελευθερία, το φοβερό αυτό δώρο του Μεγάλου Θεού μας, καθορίζει την τωρινή και αιώνια πορεία του προσώπου μας. Όπως και τη θέα του Ουρανού ή του Άδη.
