Σέβ. Μητροπολίτου πρ. Ν. Ζηλανδίας κ. Ιωσήφ
Την δέησίν μου δέξαι την πενιχράν, «Κυρά των
Αμπελιών», Αίγαιο-πελαγίτισσα Παναγία, Γρηγορούσα Άθηνιωτισσα, Παραμυθία
Αγιορείτικη, Φανερωμένη πολλάκις στις πέτρινες ώρες των παιδιών Σου, και
κλαυθμόν μη παρίδης και δάκρυα, και στεναγμόν, άλλ’ αντιλαβού μου ως αγαθή και
τας αιτήσεις πλήρωσον. Αυτές, που μέσα στην αυγουστιάτικη κάψα η παναθλία και
ταπεινή μου ψυχή Σου υποβάλλει, Ζωοδόχε Πηγή, φλογιζόμενη μέσ’ στο καμίνι των
συμφορών και των θλίψεων. Γιατί, αληθινά, προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; Που
προσδράμω, λοιπόν, και σωθήσομαι; Που πορευθώ; Τέτοιες ώρες, στείρες και
δάκρυνες, που, έκυκλωσαν αι του βίου με ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε;
Ποιά πόρτα, Πορταϊτισσα, θα με δεχτή, αν δεν μου άνοιξης Συ την Έκατονταπυλιανη
αγάπη Σου; Σε ποιόν, Γοργοεπήκοε, τον πόνο μου θα πω, τον πόνο που με βρήκε εξ
αμέτρητων αναγκών και θλίψεων και εξ εχθρών δυσμενών και συμφορών βίου, για να
μου δώση, Ελεούσα μου, προθυμερά παντελή σωτηρίαν και πλατυσμόν.