Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι για μας κάτι το
τόσο συνηθισμένο. Όλο αυτόν βλέπομε μπροστά μας. Όλο γι’ αυτόν μιλάμε. Όλο τον
κάνομε.
Όμως. Τι είναι ο Σταυρός; Ποιά η σημασία Του
για μας; Ποιά η σημασία Του για τον ίδιον τον Κύριον Ιησούν και τον άναρχον
πανάγαθον Πατέρα και το άγιον Πνεύμα;
Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι τυχαία. Και
η απάντησις σ’ αυτά δεν είναι κάτι το αδιάφορο. Είναι ζήτημα σωτηρίας. Π.χ.
Είναι δυνατόν, όταν δύο λένε για τον Σταυρό: ο ένας ότι είναι η δόξα του
Χριστού και των Χριστιανών, ο άλλος ότι είναι μυσαρός και δαιμονικός
(ιεχωβίτες) να είναι και οι δύο ευάρεστοι στο Θεό; Πρώτο βήμα για την σωτηρία
δεν είναι η οποιαδήποτε πίστις, αλλά η ορθή πίστις. Η μη ορθή πίστις βλασφημεί
και υβρίζει τον Θεόν, και όσοι την έχουν είναι θεοστυγείς και θεομίσητοι, έστω
και αν κάνουν έργα θαυμάσια και έχουν μεγάλην θυσίαν.
Αλλά ας ιδούμε:
Α: Τι είναι ο Σταυρός;
Όχι βέβαια ο,τι ο καθένας φαντάζεται. Αυτό που
φανταζόμεθα είναι φαντασιοπληξία μας. Η αλήθεια μας παρεδόθη από τον Κύριον,
τους Αποστόλους και τους Πατέρας.
Πηγή της Σοφίας, πηγή της Αληθείας, η μάλλον η
Σοφία και η Αλήθεια είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός.
Ο Κύριος λοιπόν νοσταλγούσε τον Σταυρόν. Έλεγε
με αδημονία «βάπτισμα έχω βαπτισθήναι και πως συνέχομαι έως ου τελεσθή αυτό».
(Λουκ. 12,50). Γι’ αυτό ενοσταλγούσε τον Σταυρόν; Για δύο λόγους: Επειδή ήταν
σωτηρία του κόσμου. Και επειδή ήταν για τον Ίδιον δόξα και ύψωσις. Όταν έφθασε
η ώρα να Σταυρωθή, ο Κύριος είπε· « Ελήλυθεν η ώρα, ίνα δοξασθή ο Υιός του
Ανθρώπου» ( Ιωάν. 12,16). Πως θα δοξαζόταν; Με τον θάνατόν Του και τον Σταυρόν
Του: Ο θάνατος απλώς ήταν η δόξα του Χριστού; Όχι, αλλά ο θάνατός Του στον
Σταυρό: Συνεπώς: Δόξα Του, όργανον της δόξης Του και σημείον της δόξης Του
είναι ο Σταυρός. Και πράγματι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί: «Δόξαν
έλεγε τον Σταυρόν».
Ας ιδούμε τώρα τι δόξα ήταν για τον Χριστόν ο
Σταυρός.
Τι ήταν ο Χριστός; Φως εκ Φωτός, Θεός αληθινός
εκ Θεού αληθινού, ομοούσιος τω Πατρί. Ο ένας της Τριάδος. Ο Θεός της δόξης. Ο
απόστολος Παύλος λέγει για τους Εβραίους: «Τον Κύριον της δόξης εσταύρωσαν» (Α'
Κορ. 2,8). Τον Κύριον της δόξης: θα ερωτήση κανείς με το δίκιο του: Καλά, μα
μπορεί να δοξασθή, περισσότερο ακόμη ο Κύριος της δόξης; Υπάρχει γι’ Αυτόν
αύξησι δόξης και προσθήκη δόξης; Η απάντησις είναι: όχι. Και όμως ο Σταυρός
είναι για τον Χριστόν δόξα. Πως; Απαντώ: Μπορεί μία γυναίκα να είναι και μητέρα
και παρθένος; Όχι. Και όμως η Παναγία ήτο. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι
ταυτόχρονα και νεκρός και ζωντανός; Όχι. Και όμως ο Χριστός όταν ευρίσκετο
«νεκρός» στον τάφο, όχι απλώς ήταν ζωντανός αλλά και ζωοδότης· και ο τάφος του
ζωοδόχος, όχι «πτωματοδόχος».
Συνεπώς ο Σταυρός είναι δόξα του Κυρίου μας.
Και συνεπώς δόξα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, του ενός και
μόνου αληθινού Θεού μας.
Β: Ο Σταυρός όμως δεν είναι μόνον δόξα για τον
Κύριόν μας τον ίδιον. Είναι και το όργανον της φανερώσεως της δόξης Του στον
κόσμον.
Ποιά είναι η μεγαλύτερη φανέρωσις της δόξης
του Χριστού στον κόσμον; Η ευσπλαγχνία Του. Το έλεός Του. Πως μας εδόθησαν;
«Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταύρου χαρά εν όλω τω κόσμω». Δια του Σταυρού η
καταλλαγή. Δια του Σταυρού η συγχώρησις. Δια του Σταυρού η υιοθεσία. Δια του
Σταυρού το άγιον Πνεύμα. Τα πάντα δια του Σταυρού. Γι’ αυτό την ημέρα της χαράς
της Αναστάσεως λέγομε: «Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω»
«Σταυρόν υπομείνας δι' ημάς θανάτω θάνατον ώλεσε».
Δια του Σταυρού ήλθε η χάρις και η δωρεά του
Θεού. Δια του Σταυρού και διανέμεται.
Ας ιδούμε πως.
Στην αγία Γραφή ο Σταυρός ονομάζεται «σφραγίς»
και «σημείον του Υιού του ανθρώπου».
Σφραγίδα του Χριστού είναι το σημείον του
Σταυρού. Και επειδή είναι σφραγίδα του Παντοδυνάμου, είναι και αυτή
παντοδύναμη, φρίκη και τρόμος των δαιμόνων. Όπως λέγει η αποκάλυψις (κεφ. 7,2
και 9,4) όσοι έχουν την σφραγίδα του Χριστού είναι απρόσβλητοι από τον
Διάβολον.
Η χάρις του Θεού μεταδίδεται με το σημείο του
Σταυρού, που κάνει ο ιερεύς επάνω στο αγιαζόμενο. Στα λειτουργικά βιβλία της
Εκκλησίας μας, παντού, εις όλα τους ανεξαιρέτως μπορεί να ειπή κανείς τα σημεία,
η ευλογία του ιερέως ονομάζεται «σφραγίς». Και όπως ξέρομε η ευλογία του ιερέως
είναι πάντοτε ένας «σταυρός».
Ας πάρωμε ένα μόνον παράδειγμα.
Η πρώτη ευχή που παίρνει ο άνθρωπος είναι
«ευχή εις το κατασφραγίσαι βρέφος τη ογδόη ημέρα μετά την γέννησιν αυτού». Τότε
ο ιερεύς «σφραγίζει το μέτωπον του βρέφους» λέγων την ευχήν: «Κύριε, ο Θεός
ημών, σημειωθήτω ο Σταυρός του μονογενούς Σου Υιού εν τη καρδία αυτού κ.λ.π.,
ίνα κατά τας εντολάς Σου πολιτευσάμενος και φυλάξας την σφραγίδα άθραυστον τύχη
της μακαριότητος των εκλεκτών σου».
Την σφραγίδα του Υιού του Θεού ο Διάβολος δεν
μπορεί να την θραύση. Ατυχώς την θραύομε εμείς με τις αμαρτίες μας.
Δεν πρέπει να κουραζώμεθα να λέμε τα ίδια
πράγματα, όταν είναι η θεία σοφία.
