Ο Σταυρός είναι η δόξα του Χριστού. Όμως η
δόξα του Χριστού δεν είναι μία «αφηρημένη έννοια». Είναι δύναμις. Η ίδια θεία
παντοδυναμία. Θυμηθήτε τα λόγια της Γραφής: «Τω πλήθει της δόξης σου συνέτριψας
τους υπεναντίους» (Εξόδου 15,7).
Άρα ο Σταυρός του Χριστού, σφραγίδα Του, είναι
δύναμις για μας και συντριβή του διαβόλου. «Σταυρός ο φύλαξ πάσης της
Οικουμένης. Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας. Σταυρός βασιλέως το κραταίωμα.
Σταυρός πιστών το στήριγμα. Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα».
Γ: Ακόμη όμως ο Σταυρός είναι το «σημείον του
Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24,30). Το σημείον που την ημέρα της Δευτέρας
Παρουσίας θα φανή στον Ουρανόν για να εξέλθουν οι πιστοί εις απάντησιν του
ερχομένου Νυμφίου και Βασιλέως.
«Σημείον» σημαίνει σημάδι, σημαία, σύνθημα.
Και πράγματι. Ο Σταυρός είναι η σημαία της βασιλείας του Χριστού. Στολίζει τις
Εκκλησίες, τις εικόνες, τα σπίτια, τα στήθη μας, κάθε τι που είναι του Χριστού.
Ο Σταυρός είναι το σημάδι, από το οποίον οι
πιστοί γνωρίζουν τον Χριστόν και Θεόν τους, ο Χριστός τους δούλους του, οι
πιστοί αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον.
Λοιπόν. Έχω τον σταυρόν, η κάνω τον σταυρόν
μου σημαίνει δίνω μαρτυρία σε όλον τον κόσμο από τον Κύριον και Παμβασιλέα και
Σωτήρα μου μέχρι και του χειρότερου εχθρού του, του διαβόλου, ότι είμαι μέλος
της βασιλείας Του, Χριστιανός Ορθόδοξος.
Οποίος δεν κάνει τον σταυρό του, δεν έχει
καμμία σχέσι με την βασιλεία του Χριστού.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ακολουθούν τον άγιον
απόστολον Παύλον που έλεγε: «Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Γαλ. 6,14). Δηλ. δεν ήθελε να έχη καμμία άλλη
καύχησι, εκτός από τον Σταυρόν.
Και όμως μερικοί μισούν τον Σταυρόν του
Χριστού. Ποίοι; Οι αιρετικοί και ιδίως οι χιλιασταί. Ποιό είναι το κατάντημά
τους εξ αιτίας αυτού;
Ας αφήσωμε να μας το περιγράψη ο άγιος
Απόστολος Παύλος. «Ο λόγος ο του Σταυρού, λέγει, τοις μεν απολλυμένοις μωρία
εστί τοις δε σωζομένοις, ημίν, δύναμις Θεού εστιν» (Α' Κορ. 1,18). Τι θεωρούν
τον Σταυρόν οι αιρετικοί; Μωρίαν και μίασμα· τι είναι; απολλυμένοι, χαμένοι,
παγιδευμένοι του Διαβόλου, κατηραμένοι. Τι είναι για μας τους Ορθοδόξους ο
Σταυρός; Δύναμις. Τι είμεθα εμείς; Σωζόμενοι.
Άλλο ένα ακόμη. Ο απόστολος Παύλος έγραφε
στους Φιλιππησίους:
Πολλοί δεν βαδίζουν καλά. Σας μίλησα πολλές
φορές γι’ αυτούς «νυν δε και κλαίων λέγω, ότι είναι εχθροί του Σταυρού του
Χριστού, ων το τέλος απώλεια» (Φιλ. 3,18). Για τους εχθρούς του Σταυρού του
Χριστού ο Παύλος λέγει: το τέλος τους είναι η απώλεια. Και κλαίει γι’ αυτούς.
Και μαζί του τους θρηνούν οι άγγελοι και οι δίκαιοι και Εκείνος που είπε
«Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου, και ουκ
ηθελήσατε», και έκλαυσε για την απώλειά τους.
Ας τελειώσωμε με τα λόγια του τροπαρίου της
εορτής.
«Δεύτε, πιστοί, το ζωοποιόν ξύλον προσκυνήσωμεν,
εν ω Χριστός ο βασιλεύς της δόξης εκουσίως χείρας εκτείνας ύψωσεν ημάς εις την
αρχαίαν μακαριότητα, ους ο εχθρός, δι’ ηδονής συλήσας, εξόριστους Θεού
πεποίηκε. Δεύτε, πιστοί, ξύλον προσκυνήσωμεν, δι’ ου ηξιώθημεν των αοράτων
εχθρών συντρίβειν τας κάρας».
