Ἄρχ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου: « Ποτὲ δὲν τονίζουμε σὲ κάποιον τὴν ἀδυναμία του».

  Σὲ στέλνει ὁ Γέροντάς σου σὲ κάποιους ἐπισκέπτες καὶ σοὺ ξεφεύγει μιὰ κουβέντα. Ἀργότερά σου λέγει ἕνας ἀδελφός σου:

«Πῶς σου ξέφυγε αὐτὴ ἡ κουβέντα; Ἀλλὰ τέτοιος εἶσαι πάντα».

Καλύτερα νὰ φᾶς τὴν γλώσσα σου, παρὰ νὰ τοῦ μιλήσεις ἔτσι. Οὐδέποτε προσβάλλομε ἢ λυποῦμε ἄνθρωπο, οὐδέποτε τὸν κάνομε νὰ νοιώση στερημένος, ἐλαττωμένος, νὰ νοιώση κατωτερότητα, διότι τοῦ σκοτώνομε τὴν ψυχή.

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ τραυματισθῆ καὶ δὲν θὰ μπορῆ νὰ ἐπιτύχη στὴν ζωή του.

Ἀναθέτεις σὲ κάποιον νὰ ψάλη, καὶ ἐκεῖνος κάνει λάθος τὸν ἦχο, καὶ τότε τοῦ λές: «Πάλι πῆρες στραβά το τροπάριο».

Κάθε φορᾶ ποῦ θὰ πηγαίνη νὰ ψάλη, θὰ τὸ θυμᾶται καὶ θὰ λέη: Πρέπει νὰ προσέξω μὴν τὸ πάρω στραβά. Καὶ θὰ τὸ παίρνη πάλι στραβά. Ποιὸς θὰ φταίη; Αὐτὸς ποῦ τοῦ ἔκανε τὴν παρατήρησι.

Ποτὲ δὲν τονίζουμε σὲ κάποιον τὴν ἀδυναμία του, τὸ πρόβλημά του. Ποτὲ δὲν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τὴν κακία του, τὴν ἁμαρτία του. Μόνον τὸν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλὰ τὸν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τὸν ἀφελῆ.

Διότι ὁ ἄνθρωπος οὐδέποτε διορθώνεται μὲ ὀνειδισμό, ὅπως καὶ μὲ παρατήρηση.Πρέπει νὰ εἶναι πολὺ ἅγιος, γιὰ νὰ δεχθῆ νὰ διορθωθῆ μὲ τὸν ὀνειδισμό, τὴν ὑπόδειξι ἢ τὴν παρατήρησί σου. Ἀλλά, ἐὰν ἦταν τόσο ἅγιος, δὲν θὰ εἶχε αὐτὸ τὸ ἐλάττωμα, γιὰ τὸ ὁποῖο χρειάσθηκε νὰ τοῦ κάνης παρατήρησι ἐσύ. Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ ἔχει, τὸ μόνο ποῦ χρειάζεται, εἶναι ὁ ἄκρος σεβασμός σου, γιὰ νὰ μπορέση κάποτε νὰ ταπεινωθῆ καὶ νὰ διορθωθῆ, βλέποντας τὴν δική σου εἰρήνη, πραότητα, ταπείνωσι, ἀγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἐπιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον ὅποιος ἔχει αὐτὲς τὶς ἀρετὲς μπορεῖ νὰ διορθώση κάποιον ἄλλον….

ἄρχ. Αἰμιλιανοῦ Σιμωνοπετρίτου

 «Νηπτικὴ ζωὴ καὶ ἀσκητικοὶ κανόνες», ἑρμηνεία κανόνων Μ.Ἀντωνίου,