(Απόσπασμα Ομιλίας Στο Β’ Διορθόδοξο Επιστημονικό
Συνέδριο Με Θέμα: ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ – ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΗ
ΕΜΠΕΙΡΙΑ
Που Διοργάνωσαν Η Ιερά Μητρόπολη Λεμεσού Και Η
Ι. Μ. Μονή Βατοπαιδίου Στο Ξενοδοχείο Miramare Λεμεσός, 21-23
Οκτωβρίου 2005)
Τεκμήριο της πνευματικής προκοπής γι’ αυτόν είναι να
γνωρίζει κανείς καλύτερα τα σφάλματά του 117 . Τι έννοια και αιτία έχουν τα
δάκρυα εκτός από την αυτοσυνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας και την Αυτομεμψία
;
-Πάλιν κλαίτε; τον ρώτησαν οι μαθητές του προ της κοιμήσεώς
του.
– Μήπως γνωρίζω αν ήταν αρεστά όσα έπραξα εις τον Θεό μου;
Απάντησε ο Γέροντας.
Ναι μεν ο κόπος, ο αγώνας και όλη η προσπάθεια του ανθρώπου
δεν δίνανται να εξαγοράσουν την Χάρη του Θεού. Αλλά αυτοί έχουν τον ρόλο να
τεκμηριώσουν την ειλικρινή αναζήτηση του αγωνιστή. Η Καθολική Εκκλησία τονίζει
την αυτοτελή αξία των έργων, δηλαδή την δι’ αυτών εξαγορά της σωτηρίας. Ενώ οι
Προτεστάντες τονίζουν μόνον την αξία της πίστεως, μέχρι να εξαφανιστεί σ’
αυτούς κάθε ασκητική μορφή. Η Ορθόδοξη παράδοση, όπως και ο Γέροντας Ιωσήφ την
έζησε, τα ζητάει αμφότερα.
Εν τούτοις, τα έργα δεν εξαγοράζουν με κανέναν τρόπο την
Χάρη, αλλά την ελκύουν .
Η Αυτομεμψία δεν μπορεί να συγχωρήσει καμία αμέλεια. Όλη η
ζωή του Γέροντος, όπως λέγει άλλωστε ο ίδιος «υπήρξεν ένα μαρτύριον» . Το
καθημερινό του πρόγραμμα τεκμηριώνει την τέλεια αυταπάρνηση και το ταπεινό του
βίο .
Αγρυπνούσε κάθε νύχτα , δεν υποχωρούσε σε κανένα συμβιβασμό,
και πάντοτε περνούσε την ζωή του με πολλή βία, με πολλές νηστείες. Η εξάντληση
του σώματός στον αγώνα του υπήρξε αποτέλεσμα ανελέητης βίας και Αυτομεμψίας του
εαυτού του . Πάντοτε ήθελε να προσφέρει περισσότερο και είχε την αίσθηση
της ανεπάρκειας των κόπων του, και επομένως, είχε Αυτομεμψία, δάκρυα, ικεσίες
και ελπίδα στην βοήθεια της Θείας Χάριτος.
Η Αυτομεμψία τον οδήγησε σε απόλυτη ακρίβεια στην τήρηση του
μοναχικού προγράμματος, και μάλιστα σε στιγμές αρρώστιας. Αισθανόταν σταθερό
πόνο στο στήθος του, είχε αιμοπτύσεις κ.τ.λ., παρόλο ταύτα δεν χαλάρωσε καθόλου
τον αγώνα του, αλλά μάλλον τον αγαπούσε και το φύλαγε ως κόρη οφθαλμού. « Το
μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενή » . Ο ίδιος έκανε το σώμα του ασθενή διά
της διαρκούς Αυτομεμψίας, και ποτέ δεν δικαίωσε τον εαυτόν του. Φύλαγε πάντοτε,
με πνεύμα αυταπαρνήσεως και μετανοίας, «το θείον ζήλον» για φιλοπονία . (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
