Tά λόγια του Αγίου Συμεών σημειώνουν το τέλος μιάς μακράς περιόδου, χιλιάδων χρόνων κατά τη διάρκεια τών οποίων οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς το Θεό· είχαν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Αδάμ είχε χύσει το πρώτο του δάκρυ, από τότε που είχε θρηνήσει για πρώτη φορά πάνω στη γη εκείνη στήν οποία δέν εύρισκες πια το Θεό ανάμεσα στα πλάσματά Του.
Ολόκληρη η γη, όλο το γένος τών ανθρώπων ποθούσε τήν ημέρα εκείνη που επιτέλους θα συναντούσε για μια ακόμη φορά το Θεό του πρόσωπο με πρόσωπο. Να λοιπόν που η μέρα εκείνη είχε φτάσει: ο Θεός έγινε άνθρωπος μέσα σε μια φάτνη στη Βηθλεέμ· ο Αιώνιος μπήκε μέσα στο χρόνο· ο Απεριχώρητος και Ατελεύτητος υπάχθηκε στούς περιορισμούς τής κτιστής μας κατάστασης.
Αυτός που είναι η ίδια η αγιότητα μπήκε στόν κόσμο τής αμαρτίας τη μέρα του βαπτίσματός Του με το να βυθιστεί στα φοβερά νερά του Ιορδάνη μέσα στα οποία οι άνθρωποι είχαν αποπλύνει τα αμαρτήματά τους· βυθίστηκε στα νερά του ποταμού σάν μέσα στα νεκρά νερά τής μυθολογίας και τών παραμυθιών και βγήκε φορτισμένος με τη νέκρα και τη θνητότητα τών ανθρώπων τούς οποίους είχε έλθει να σώσει.
Σήμερα θυμόμαστε τήν Υπαπαντή του Κυρίου, τη συνάντησή Του με το πρώτο πρόσωπο, εκτός από τη Μητέρα Του, το οποίο με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος Τόν είχε διαισθανθεί ως Θεό. Η τραγωδία τής αποστέρησης του Θεού τήν οποία βρίσκουμε στήν Παλαιά Διαθήκη και τόν ειδωλολατρικό κόσμο έχει τελειώσει· ο Κύριος είναι μαζί με το λαό Του· η πληρότητα τής Θεότητας κατοικεί πάνω στη γη αυτή.
Μια νέα όμως τραγωδία αρχίζει, η πορεία του
Θεανθρώπου προς το Σταυρό. Ο Χριστός γεννήθηκε στη χώρα του θανάτου και με
σκοπό Του να πεθάνει. Γεννήθηκε με σκοπό Του να πεθάνει για χάρη μας. Αν
προσέξατε τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης τα οποία διαβάζονται για τη
γιορτή αυτή είναι πιθανό να καταλάβατε τους λόγους για τους οποίους
θεσπίστηκε.
Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο της Εξόδου
διαβάζουμε ότι ο Θεός ζήτησε από το Μωυσή την καθιέρωση του κάθε πρωτότοκου
αγοριού, την προσφορά του παιδιού σαν μια θυσία σε μνήμη του γεγονότος ότι ο
Ισραήλ σώθηκε από τη δουλεία των Αιγυπτίων μέσω του θανάτου όλων των πρωτοτόκων
της Αιγύπτου.
Η παρουσίαση αυτή του κάθε πρωτότοκου βρέφους
στο Ναό δε σήμαινε μια πλήρη αφιέρωση στο Θεό: τα παιδιά αυτά επέστρεφαν στη
συνέχεια πίσω στην καθημερινή κοσμική ζωή. Η παρουσίαση σήμαινε την άφεσή τους
στο θέλημα του Θεού, σήμαινε ότι ο Θεός είχε πάνω τους δικαίωμα ζωής και
θανάτου και το γεγονός αυτό αναγνωριζόταν από το ότι οι γονείς πλήρωναν για το
παιδί σαν λύτρα ένα αμνό η ένα ζεύγος περιστεριών.
Ο πρωτότοκος ήταν πραγματικά μια αιματηρή
θυσία η οποία αναβαλλόταν από αιώνα σε αιώνα μέχρι τη μέρα που οδηγήθηκε στο
ναό ο Μονογενής Γιος του Θεού που είχε γίνει Γιος της Παρθένου, ο «υιός του
ανθρώπου». Και για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία η αιματηρή αυτή θυσία
έγινε δεκτή από το Θεό παρά το γεγονός ότι το αντικατάστατο της θυσίας είχε
προσφερθεί, αυτή τη μοναδική φορά ο Θεός Πατέρας δέχτηκε και τον ίδιο το θάνατο
του Βρέφους.
Η θυσία έπρεπε να περιμένει τον καιρό της·
πέρασαν κάπου τριάντα χρόνια από την παρουσίαση του βρέφους μέχρι το θάνατο του
ώριμου Ιησού· η θυσία όμως είχε γίνει δεκτή και, όταν ήλθε ο καιρός, το βρέφος
που είχε προσφερθεί από την Παρθένο Μαρία πέθανε στο Γολγοθά πάνω σ’ ένα
σταυρό.
