Του Πρωτοπρεσβυτέρου Νικολάου Δαλαγιώργου
Ο κάθε άνθρωπος θέλει να είναι χαρούμενος και όχι λυπημένος με όσα ανακύπτουν στην ζωή του. Ο Χριστός, μας έδωσε την δυνατότητα τις λύπες να τις μεταποιήσουμε σε χαρές, φτάνει να είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Πως; Με την αδιάλειπτη προσευχή .
Στον Παράδεισο λόγω χάρη, ο άνθρωπος ενωμένος με τον Θεό είχε μια αδιάλειπτη χαρά, ενώ με την παρακοή και την έξοδο «εκ του Παραδείσου» εκάθησε κι έκλαιε και λυπόταν. Άρα το πρώτο μέλημά μας είναι να είμαστε αδιάλειπτα ενωμένοι με τον Καλό Θεό δια της προσευχής και των μυστηρίων της Εκκλησίας.
Ο Χριστός μας στην Αρχιερατική Του προσευχή προς τον Θεό Πατέρα, φροντίζει για τα παιδιά του, τους μαθητές του, αυτοί που θα τον ακολουθήσουν και δεν θα τον βρίζουν, λέγοντας χαρακτηριστηκά: «…όσα αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δώσει υμίν…αιτείτε και λήψεσθε, ίνα η χαρά υμών ή πεπληρωμένη.» (Ιωαν.16. 23-24) Την δική του χαρά θα μας δώσει ο Καλός Θεός όταν είμαστε πνευματικοί άνθρωποι, διότι οι χαρές αυτού του κόσμου έχουν τέλος ενώ η χαρά που μας δίνει ο Θεός είναι πλήρης και διαρκής όπως το διακηρύσσει στην Σαμαρείτιδα.
Η ψυχή μας είναι πλασμένη με ιδιαίτερο τρόπο και δεν υπακούει σ’ αυτά που λέμε αλλά εκφράζεται με ιδιαίτερο τρόπο διαφορετικά και ανεξάρτητα από τη λογική. Γι’ αυτό ο Θεός λέγεται καρδιογνώστης γιατί δεν ακούει μόνο ότι λέμε και σκεφτόμαστε, διότι δεν είναι όλα προς συμφέρον μας, αλλά εξερευνά αυτό που ζητά η ψυχή.
Η ψυχή μας κουράζεται και ξεκουράζεται διαφορετικά από το σώμα. Η ψυχή μας ξεκουράζεται μόνον όταν έχει την παρουσία του Θεού μέσα της. Όλα τα υπόλοιπα κουράζουν την ψυχή. Ήταν ένα Γεροντάκι στο Άγιον Όρος το οποίο το κρατούσαν για να έλθει στην ακολουθία με το μπαστουνάκι σιγά-σιγά. –Πώς είστε γέροντα; Τον ρωτούσαμε. –Δόξα το Θεό, χάλια. Αυτός ο Γέροντας, παρότι ο ίδιος δεν μπορούσε, κατάφερε να μετατρέψει τον πόνο σε χαρά, όπως ακριβώς οι άγιοι μάρτυρες.
Οι άγιοι απέρριπταν θεληματικά και εσκεμμένα κάθε ανθρώπινη παρηγοριά και στήριγμα για να προκαλέσουν την θεία παρουσία και παρηγοριά. Ποιο ήταν το μυστικό των αγίων μαρτύρων που τους έδινε την δύναμη και άντεχαν και αντιμετώπιζαν τα παρόντα πράγματα; Αυτό το μυστικό το περιγράφει ο Απ. Παύλος : «τοιγαρουν και ημεις τοσουτον εχοντες περικειμενον ημιν νεφος μαρτυρων ογκον αποθεμενοι παντα και την ευπεριστατον αμαρτιαν δι υπομονης τρεχωμεν τον προκειμενον ημιν αγωνα» (Εβρ. 12:1) Έχοντας την θυσία των μαρτύρων της πίστεως, άφηναν την «ευπερίστατον αμαρτία» αυτήν την αμαρτία που κάνουμε εύκολα, που πέφτουμε εύκολα, κι έτρεχαν με δύναμη και ζωντάνια μέσα τους, τον αγώνα για την θέωση με ΥΠΟΜΟΝΗ.
Οι Άγιοι Τεσσαράκοντα μάρτυρες όταν τους καταδίκασαν, με χαρά πέταξαν τα ρούχα τους και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο, αλλά και ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος, 22 ετών παλικαράκι τον οποίον φόρεσαν σιδερένια παπούτσια με καρφιά μέσα, αφού πρώτα τα έριξαν στην φωτιά για να τα πυρακτώσουν, έτρεχε για να συναντήσει όπως λέει ο Συναξαριστής, τον Χριστό.
Γι’ αυτό η χαρά του θεού εξαρτάται από τον θεό και όχι από τα εξωτερικά πράγματα. Ο Χριστός, αδελφοί μου δεν αγχώνεται ότι κάτι θα του χαλάσει τα σχέδιά του, αλλά ως Πάνσοφος και Παντοδύναμος έχει την δύναμη να βρει για τον άνθρωπο διέξοδο. Δεν έρχεται ο Θεός σε αδιέξοδο τι να κάνουμε που ήρθαν έτσι τα πράγματα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είναι αδύνατο αυτό να συμβεί στον Θεό. Το Ευαγγέλιο αλλάζει τα δεδομένα του κόσμου γι’ αυτό είναι μια πρόσκληση για μετάνοια για να μας πει ότι δεν ήλθε για να αλλάξει τα δεδομένα του κόσμου αλλά να σώσει τον άνθρωπο, να τον κάνει πνευματικό, να αλλάξει ο άνθρωπος τα γεγονότα. Γι’ αυτό οι άγιοι δεν ζήτησαν από το Θεό λίγη ζέστη ή να μην πεθάνουν. Δεν τους ενδιέφερε το κρύο, τα δεδομένα αυτού του κόσμου, αλλά τους ενδιέφερε να μην χάσουν τον Χριστό. Δεν ήθελαν να αλλάξουν τα δεδομένα τις δυσκολίας αλλά κατάφεραν να τα ξεπεράσουν με γενναιότητα, λέγοντας να κάνουμε λίγο υπομονή για να πάρουμε το στεφάνι του θεού.
Αδελφοί μου, «εάν μη είπει ο άνθρωπος εν τη καρδια αυτού εγώ και ο Θεός υμείς εσμέν μόνο, ουχ έξη ανάπαυση», εάν δηλαδή ο άνθρωπος δεν αναπαυθεί στον Θεό και διώξει από μέσα του την επιθυμία για τα κοσμικά αλλά μετρά και ασχολείται με πράγματα και δεδομένα αυτού του κόσμου, τον χρόνο του θα χαλάσει, την ψυχή του θα χαλάσει και τίποτα δεν θα μείνουν από αυτά. Όλα στο τέλος θα χαθούν. Γι’ αυτό «Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε· τούτο γαρ θέλημα Θεού εν Χριστώ Ιησού εις υμάς» (Θεσ.Α΄-Ε 16-18). Αμήν.
