Anthony
Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού
και του Αγίου Πνεύματος.
Στο ταξίδι μας προς την
Τεσσαρακοστή και το Πάσχα, συναντούμε έναν αριθμό παραβολών που πρέπει να
μας προετοιμάσουν στο ταξίδι μας. Και η σημερινή παραβολή μας μιλάει για
τον Τελώνη και τον Φαρισαίο.
Ο Τελώνης εισήλθε στην εκκλησία
γνωρίζοντας ότι δεν έχει δικαίωμα να βρίσκεται εκεί. Με ποιά έννοια; Η εκκλησία
είναι ένα μικρό μέρος στη γη που είναι ολοκληρωτικά αφιερωμένο στον Θεό, που
ανήκει στον Θεό, εκεί όπου έχει δικαίωμα να ζει, εκεί όπου ερχόμαστε να
συναντήσουμε Αυτόν και κανέναν άλλο. Ω, φυσικά, όλους τους άλλους, αλλά μαζί μ’
Εκείνον. Και ο Τελώνης στάθηκε στην πόρτα γνωρίζοντας ότι είναι ένας ξένος και
ότι η μόνη του ελπίδα βρισκόταν στο γεγονός ότι ο Θεός αγαπά. Είχε πει στην
Παλαιά Διαθήκη, « Παιδί μου, δώσε μου την καρδιά σου - όλα τα υπόλοιπα είναι
δικά μου».
Έτσι μπορούμε να έλθουμε και να
προσφέρουμε την καρδιά μας στον Θεό και μόνο τότε μπορούμε να βαδίσουμε σ’ αυτόν
τον ιερό τόπο.
Ο Φαρισαίος ζούσε σύμφωνα με τους
κανόνες· σκέφτηκε, ένοιωσε ότι έκανε το κάθε τι που περίμεναν από αυτόν σύμφωνα
με τον νόμο, είχε δικαιώματα ενώπιον του Θεού· είχε δικαίωμα να βρίσκεται στο
βασίλειο του Θεού, ήταν ένας από τον δικό Του λαό. Και γι’ αυτό, κοιτάζοντας
γύρω του, μπορούσε να συγκρίνει τον εαυτό του με άλλους που δεν άξιζαν στα
μάτια του το ίδιο μ’ εκείνον.
Ας προβληματιστούμε σχετικά με
τους εαυτούς μας· όταν ερχόμαστε στην εκκλησία, συνειδητοποιούμε ότι είναι ένα
βασίλειο όπου μπορούμε να εισέλθούμε μόνο αν η καρδιά μας έχει δοθεί στον Θεό,
και μόνο αν η καρδιά μας έχει γίνει ο τόπος κατοικίας Του; Και επίσης αν έχουμε
προσπαθήσει, εντούτοις σκληρά, τίμια να ζήσουμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο,
μπορούμε να πούμε ότι «αξίζω», μπορώ να πω «έχω δικαίωμα να είμαι εδώ»; Όχι,
μόνο η αγάπη μπορεί να μας δώσει το δικαίωμα· μοναχά η αμοιβαία αγάπη και η
αγάπη μας προς τον Θεό μπορεί να μας επιτρέψουν να εισέλθουμε σε τούτο το ιερό
βασίλειο. Και όταν ερχόμαστε στην εκκλησία, ας σταματήσουμε για ένα λεπτό στην
πόρτα, και ας σκεφτούμε, «Τούτο το βασίλειο είναι ιερό, είναι ο ιερός τόπος του
Θεού· ας εισέλθω με όλη μου την καρδιά· «ας στραφούμε στον Θεό και ας πούμε.
«Κύριε, Είμαι ανάξιος, και όμως έχω αγαπηθεί από εσένα· είμαι μολυσμένος, και
όμως μπορώ να αγαπώ εσένα, Ω Κύριε, και τους ανθρώπους γύρω μου. Με ατέλειες,
όμως είναι το μόνο έδαφος όπου μπορώ να σταθώ εδώ». Αμήν.