Εἶμαι
πλέον γέρος ἀλλὰ ἤδη ἀπὸ τὰ πρῶτα παιδικά μου χρόνια δέχθηκα τὶς ἐντυπώσεις τῆς
εἰρήνης καὶ τοῦ φωτός. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ ρωσοϊαπωνικοῦ πολέμου (1904-1905) ὡς τὶς
ἡμέρες μᾶς βλέπω ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα βυθισμένη σὲ ἀδελφοκτόνους πολέμους, καὶ ἀκόμη
δὲν ὑπάρχει φῶς στὸν ὁρίζοντα. Ἀντιθέτως μάλιστα, κάλυψαν τὸν οὐρανὸ πρωτοφανῆ
μαῦρα σύννεφα, ἕτοιμα νὰ προκαλέσουν ἀποκαλυπτικὴ καταιγίδα… Καὶ ἐγώ, βλέποντας
τὴν θηριώδη αὐτὴ κατάσταση ἀπὸ τὰ νεανικά μου χρόνια, ἤμουν ἕτοιμος νὰ βγῶ στοὺς
δρόμους καὶ τὶς πλατεῖες μὲ ἀναμμένο φανάρι, ὅπως ὁ Διογένης, γιὰ νὰ ἀναζητήσω ἄνθρωπο…
Βλέποντας ὅμως τὸν Χριστό, χάρηκα γιὰ τὸ θαυμάσιο αὐτὸ εὔρημα καὶ ποτὲ πιὰ δὲν
μπορῶ νὰ ξεχάσω τὸ γεγονὸς αὐτὸ τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου μας. Στὴν
πραγματικότητα μόνο αὐτός, ὁ Χριστός, εἶναι καὶ τέλειος Ἄνθρωπος. Ἐμεῖς ὅμως ὅλοι
διερχόμαστε τὴν περίοδο τῆς ἐπίγειας περιπλανήσεώς μας μὲ τὴν ἔφεση νὰ ὁμοιωθοῦμε
πρὸς Αὐτόν. Ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει πραγματικὰ νὰ ὑπάρχει ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ
συνειδητοποιεῖ τὸν ἑαυτό του ὡς υἱὸ τοῦ αἰωνίου Πατρὸς καὶ προφέρει τὴν προσευχὴ
«Πάτερ ἠμῶν» μὲ τὴ συνείδηση αὐτή. Ἐμεῖς ὅμως δὲν ἔχουμε αἰσθανθεῖ ἀκόμη πλήρως
τὴν ἀξία αὐτὴ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ γι’ αὐτὸ παρακάμπτουμε τὸν δρόμο τῆς
διαμορφώσεώς μας, τῆς αὐξήσεως μᾶς ἐν Πνεύματι Ἁγίω. Χωρὶς τὸν Χριστὸ εἶναι ἀδύνατο
νὰ δικαιώσουμε τὴν ἀνθρωπότητα… Καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Χριστός, ταυτόχρονα Θεὸς
καὶ Ἄνθρωπος, δικαιώνει τὸν Θεὸ μπροστὰ στὸν κόσμο, φανερώνοντας στὸν κόσμο τὴν
ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Πατέρα, ἐνῶ δικαιώνει καὶ τὸν ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν Θεό,
δείχνοντας στὸν Θεὸ Πάτερα τὴ γνήσια μορφὴ τοῦ Ἀνθρώπου. Ἡ δικαίωση ὅμως αὕτη δὲν
εἶναι “νομική”, ὅπως πολλοὶ χριστιανοὶ τείνουν νὰ νομίζουν, ἀλλὰ ἐντελῶς ἄλλης
τάξεως.
Μετὰ
ἀπὸ τόσα πολλὰ χρόνια ἀδιάκοπης σχεδὸν ἀλληλοεξοντώσεως τῶν ἀνθρώπων ἐπάνω στὴ
γῆ, γιὰ τὴν ὁποία δικαιολογοῦνται ὅλοι ἀδιάκοπα μπροστὰ στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό
τους, εἶναι ἀδύνατο νὰ περιμένουμε ὅτι αὐτοὶ θὰ τολμήσουν νὰ ἀτενίσουν τὸ ὕψος
τοῦ Οὐρανοῦ καὶ νὰ ὀνομάσουν τὸν Θεὸ Πατέρα τους. Στὶς ἡμέρες μας ἡ “ἀποκτήνωση”
τοῦ κόσμου ἔλαβε φοβερὲς διαστάσεις. Ἡ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ χριστιανικὴ
πίστη ἔχει γίνει καθολικὸ φαινόμενο. Ἡ λέξη ποὺ χαρακτηρίζει τὸν αἰώνα μᾶς εἶναι
ἡ «ἀποστασία».
Φοβᾶμαι
λοιπὸν ὅτι μόνο ἡ αὔξηση τῶν συμφορῶν μπορεῖ τώρα νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὰ
παθήματα ἐκεῖνα ποὺ θὰ φανοῦν πραγματικὰ κρίσιμα, καὶ τὰ ὁποῖα θὰ διεγείρουν σ’
αὐτοὺς πάλι τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιληφθοῦν τὴν πρωταρχική τους φύση κατ’ εἰκόνα
Θεοῦ. Τότε θὰ βασιλεύσει ἡ εἰρήνη στὴ γῆ. Ὅσο ὅμως οἱ ἄνθρωποι παραμένουν ὅμοιοι
μὲ τὰ ἄγρια θηρία, δὲν πρέπει νὰ ἀναμένουμε εἰρήνη ἐπάνω στὴ γῆ. Εἶναι μάταιες ὅλες
οἱ προσπάθειες μὲ τὶς ὁδοὺς τῆς διπλωματίας καὶ μὲ ἄλλα παρόμοια μέσα γιὰ τὴν ἀποτροπὴ
τῆς συμφορᾶς τοῦ πολέμου. Εἶναι πρωτίστως ἀπαραίτητη ἡ πνευματικὴ ἀναγέννηση τοῦ
ἀνθρώπου, ἀπαραίτητη ἡ “ἀνθρωποποίηση” τοῦ θηριώδους αὐτοῦ κόσμου.
Καταλαβαίνεις
ὅτι τὰ γραφόμενά μου εἶναι μόνο μικροὶ ὑπαινιγμοί, σύντομα ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν
εἰκόνα ποὺ παρουσιάζεται στὸν νοῦ μου, ἰδιαίτερα κατὰ τὶς ὧρες τῆς Λειτουργίας,
τῆς αἰώνιας αὐτῆς θυσίας γιὰ τὶς ἁμαρτίες ὅλου του κόσμου. Βέβαια θὰ ἤθελα νὰ
συνομιλῶ μαζί σου ἐπὶ ὧρες γιὰ τὰ ζωτικὰ αὐτὰ θέματα, ἀλλὰ νὰ ποὺ δὲν μᾶς
δόθηκε αὐτὸ στὶς ἡμέρες μας.
Ὡστόσο,
σοῦ εὔχομαι ὅλα τα καλύτερα, ἀνάμεσα στὰ ὁποῖα καὶ ὑγεία, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα καὶ
πρὶν ἀπ’ ὅλα τὴν Ἄνωθεν ἔμπνευση, γιὰ νὰ περάσεις ἐπάξια τὴ γεροντικὴ ἡλικία ποὺ
ἀρχίζει, καὶ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ εὐλογημένη περίοδος τῆς ζωῆς μᾶς ἐπάνω στὴ γῆ. Ὅλα
τα μικρὰ καὶ ταπεινὰ πράγματα ὑποχωροῦν, ἐξαφανίζονται μὲ φυσικὸ τρόπο, καὶ ἡ
σκέψη γιὰ ἄλλη τάξη τοῦ Εἶναι γίνεται ἀδιάκοπη, ἐξαιτίας τῆς προσεγγίσεως τῆς
θριαμβευτικῆς στιγμῆς τῆς ἐξόδου μας ἀπὸ ἐδῶ. Δὲν γνωρίζουμε ἀκόμη τί θὰ γίνει
μέ μας, διότι ἡ πείρα μας δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ κρίνουμε πλήρως τὸ θέμα αὐτό.
Γνωρίζουμε μόνο ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε καὶ ἐν Αὐτῶ ὅλοι ἐμεῖς θὰ ἀναστηθοῦμε.
Ὅταν
συντελεσθεῖ αὐτὸ τελείως, ὡς πραγματοποίηση πλέον τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ,
τότε σὲ ὅλους μας, μὲ μεγαλύτερη ἀπὸ “μαθηματικὴ” ἀξιοπιστία, θὰ ἀποκαλυφθοῦν ὅλα
ὅσα ὑπάρχουν στὸν κόσμο, καὶ ἡ γνώση μας θὰ πάρει ἐκεῖνο τὸν ἀπόλυτο χαρακτήρα
πρὸς τὸν ὁποῖο ὁρμᾶ τὸ πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου σὲ ὅλους τους αἰῶνες.
(Ἀρχιμ.
Σωφρονίου, «Γράμματα στὴ Ρωσία». Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ)
