Anthony
Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Την πρώτη εβδομάδα της Μ. Τεσσαρακοστής
είδαμε την υπόσχεση της σωτηρίας δοσμένη από την Π. Διαθήκη να
εκπληρώνεται: ο Θεός έγινε άνθρωπος, η σωτηρία έρχεται κι όσα
ελπίζουμε είναι δυνατά. Μετά την δεύτερη εβδομάδα έχουμε την διακήρυξη από
όλους τους Αγίους της Χριστιανοσύνης ότι ο Θεός όχι μόνο κατοίκησε ανάμεσα
μας. αλλά και (εξεχύθη πάνω μας) μας πλημμύρισε η χάρις
Του, μέσα στην Εκκλησία, αλλά και σε κάθε ανθρώπινη ψυχή έτοιμη να
δεχθεί Εκείνον, την παρουσία Του, το μεταμορφωμένο σε Άγιο Πνεύμα
δώρο, που μας κάνει να κοινωνούμε όλο και πιο
βαθιά (ουσιαστικά) με τον ζώντα Θεό, μέχρι να γίνουμε μια μέρα
μέτοχοι της θείας φύσης.
Και σήμερα, αν αναρωτηθούμε «αλλά
πως; Πως θα συγχωρηθούμε, πως το κακό θα αναιρεθεί;» - ένα βήμα
μας φέρνει βαθύτερα στην ευγνωμοσύνη, βαθύτερα στην χαρά, βαθύτερα
στην σιγουριά, όταν σκεφτόμαστε, όταν ατενίζουμε τον Σταυρό.
Εδώ έχουμε ένα απόσπασμα του
Ευαγγελίου, όπου ο Χριστός μιλά για την σωτηρία και τις
προϋποθέσεις, ο Πέτρος του λέει: «Και ποιός μπορεί να σωθεί;» -και ο
Χριστός του απαντά: «Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω
Θεώ». Κι Εκείνος ήρθε, η πληρότητα του Θεού κατοίκησε την ανθρώπινη
φύση, κι Εκείνος έχει την δύναμη να συγχωρεί γιατί Εκείνος είναι θύμα όλης
της κακίας, όλης της σκληρότητας, της καταστροφικότητας στην
ανθρώπινη ιστορία. Γιατί βέβαια κανείς άλλος εκτός από το θύμα δεν μπορεί
να συγχωρεί αυτόν που έφερε την κακία, την αθλιότητα, την μιζέρια, την φθορά
και τον θάνατο στην ζωή μας. Και ο Χριστός δεν συγχωρεί μόνο τους φονιάδες Του,
όταν λέει; «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι», αλλά πήγε και πέρα
απ’ αυτό γιατί είπε: Ο δ’ αν ποιήσετε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων,
εμοί εποιήσατε» «Ο τι κάνει κανείς στον πιο μικρό αδελφό η αδελφή μου, (είναι
σαν ) το κάνει σε μένα»)- όχι μόνο το καλό αλλά και το χειρότερο - γιατί στην
συμπόνια, την αλληλεγγύη βρίσκεται Εκείνος, σε καθένα που υποφέρει: στον
θάνατο, τον πόνο, την αγωνία του καθενός που υποφέρει, είναι Αυτός. Και ακόμα,
όταν προσεύχεται «Πάτερ άφες αυτοίς! Δεν ξέρουν τι κάνουν, τι πάνε να κάνουν»,
Εκείνος προσεύχεται για τον καθένα από μας, όχι μόνο στο δικό Του όνομα, αλλά
και στο όνομα (για λογαριασμό) όλων αυτών στους οποίους έχει επιτεθεί το κακό,
εξαιτίας της ανθρώπινης αμαρτίας.
Αλλά δεν είναι μόνο ο Χριστός που συγχωρεί·
καθένας που έχει πονέσει στην ψυχή, το σώμα, το πνεύμα – ο καθένας καλείται να
δώσει χάρη σ’ αυτόν που τον έκανε να υποφέρει.
Κι ακόμα, μπορούμε να δούμε τον Χριστό να λέει
«Συγχώρησε όπως συγχωρήθηκες» γιατί και το θύμα και ο θύτης (ένοχος) δένονται
μ’ ένα δεσμό αλληλεγγύης και αμοιβαίας υπευθυνότητας. Μόνο το θύμα είναι που
μπορεί να πει: «Κύριε συγχώρησέ τον, συγχώρησέ την» και ο Κύριος μπορεί να πει
«ναι, θα το κάνω!».
Αλλά συνειδητοποιούμε ποιά ευθύνη βάζει στον
καθένα μας, απέναντι στον άλλο; Αλλά επίσης το βάθος, το θαυμάσιο πλάτος
ελπίδας που ανοίγεται μπροστά μας όταν αντικρύζουμε τον Σταυρό και βλέπουμε ότι
με την συμπόνια απέναντι σ’ όλο το ανθρώπινο είδος ο Χριστός παίρνει επάνω Του
όλο τον πόνο του κόσμου, δέχεται να πεθάνει έναν απίστευτο θάνατο λέγοντας εκ
μέρους όλων όσων υποφέρουν «Ναι- σας συγχωρώ..!»
Αυτό είναι άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία,
ένα ακόμα βήμα προς την στιγμή που θα αντικρύσουμε τον αναστημένο Χριστό, την
ανάσταση, που θα περιλάβει κι όλους εμάς, γιατί ο Χριστός αναστήθηκε και χάρισε
σ’ όλους εμάς την πληρότητα της αιώνιας ζωής.
Και μπορούμε να πούμε ξανά και ξανά, ότι η
Σαρακοστή είναι μια πηγή νέας ζωής, ενός νέου χρόνου, χρόνου ανανέωσης, όχι
μόνο με την μετάνοια, αλλά να πιαστούμε από τον ίδιο τον Χριστό, που σαν βοσκός
άρπαξε το χαμένο πρόβατο, καθώς ο ίδιος ο Χριστός σήκωσε τον Σταυρό Του, τον
έβαλε στην θέση του θανάτου, και αναίρεσε τον θάνατο, αναίρεσε το κακό (την
αμαρτία) με την συγχώρεση και δίνοντας την ζωή Του. Γι’ άλλη μια φορά ερχόμαστε
άλλο ένα βήμα προς την ελευθερία και την ανανέωση. Ας μπούμε βαθύτερα στο
μυστήριο, στο θαύμα της σωτηρίας και ευφραινόμενοι παρά Θεώ, και χαιρόμενοι
βήμα με βήμα, όλο και πιο πολύ, ας εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας γι’ αυτήν την
ανακαίνιση της ζωής μας. Αμήν.