Αγαπητοί χριστιανοί,
Μεγάλο αγαθό στην ζωή μας είναι η ομόνοια κι η
αγάπη. Μεγάλο πάλι κακό είναι η διχόνοια κι η έχθρα. Με την ομόνοια και με την
αγάπη χτίζουμε τη ζωή, με τη διχόνοια και την έχθρα τη γκρεμίζουμε. Γιατί σαν
μία οικοδομή είναι η ζωή μας κι εμείς είμαστε οι τεχνίτες που χτίζουμε την
οικοδομή. Η που τη χτίζουμε λοιπόν η που τη γκρεμίζουμε, κι αυτό εξαρτάται
πάντα από τη διαγωγή και τη συμπεριφορά που έχουμε ανάμεσά μας. Για τούτη τη
διαγωγή και τη συμπεριφορά που χτίζει και οικοδομεί μας είπε σήμερα ο μεγάλος
οικοδόμος της ζωής και της σωτηρίας μας, ο Ιησούς Χριστός, κι ας ακούσουμε τα
θεϊκά του λόγια στη δική μας απλή γλώσσα.
Είπε ο Κύριος· κατά που θέλετε να σας
φέρνωνται οι άνθρωποι, έτσι να τους φέρνεσθε και σεις. Κι αν αγαπάτε εκείνους
που σας αγαπούν, ποιά χάρη σας πρέπει; Κι οι αμαρτωλοί βέβαια για κείνους που
τους αγαπούν έχουν αγάπη. Κι αν κάνετε καλό σ' εκείνους που σας κάνουν καλό,
ποιά χάρη σας πρέπει; Κι οι αμαρτωλοί βέβαια το ίδιο κάνουν. Κι αν δανείζετε σ'
εκείνους απ' τους οποίους ελπίζετε πως θα τα πάρετε πίσω, ποιά χάρη σας πρέπει;
Κι οι αμαρτωλοί βέβαια δανείζουν τους αμαρτωλούς, για να τους δανείσουν κι
εκείνοι. Αντίθετα, εσείς ν' αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε το καλό και
να δανείζετε χωρίς τίποτα να ελπίζετε· και θα 'ναι η αμοιβή σας μεγάλη, και θα
είσαστε παιδιά του Υψίστου· γιατί αυτός είναι καλός στους αχάριστους και
πονηρούς. Να είσαστε λοιπόν μεταξύ σας πονετικοί, καθώς κι ο πατέρας σας είναι
πονετικός.
Θα ήταν καλά, αγαπητοί μου αδελφοί, να μέναμε
σε τούτα τα θεϊκά λόγια και να μην προσθέταμε τίποτα δικό μας. Όχι μόνο γιατί
είναι λόγια πολύ απλά και τα καταλαβαίνουμε όλοι, μα και γιατί είναι λόγια του
Θεού επάνω σ' ένα ζήτημα, που εμείς δε θέλουμε να το ακούσουμε. Τα λόγια είναι
απλά για να τα καταλάβη το μυαλό μας, μα δεν είν' ευχάριστα για να τ' αγαπήση η
καρδιά μας. Ολωσδιόλου τ' αντίθετα από κείνα που λέει ο Χριστός εμείς
επιθυμούμε· εκείνος μας λέει για καλωσύνη κι εμείς επιθυμούμε την κακία·
εκείνος μας λέει γι' αγάπη κι εμείς ακονίζουμε τα μαχαίρια μας για σκοτωμούς.
Το ξέρει αυτό καλά ο Χριστός, γι' αυτό αρχίζει να μας μιλάη με τέτοια λόγια,
που να μη μπορούμε να του πούμε πως δεν έχει δίκηο. Μας βάζει να διαβάσουμε
μέσα στην ψυχή μας, να δούμε τι θέλουμε εμείς να κάνουν οι άλλοι για μας· το
ίδιο να κάνουμε κι εμείς για κείνους. Αυτό είναι το αλάθευτο μέτρο, ο χρυσός
κανόνας, όπως λένε, της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων· των ανθρώπων που ζούνε
μαζί, γιατί δε μπορούν να ζήσουν σαν τ' αγρίμια στο βουνό· των ανθρώπων που
αισθάνονται πως κάθε ώρα και στιγμή ο καθένας έχει την ανάγκη του διπλανού του.
Κι είναι αλήθεια, αγαπητοί μου αδελφοί, πως
ταιριάζουν και μονοιάζουν οι άνθρωποι, μα όχι πάντα στο καλό. Ευκολώτερα
ταιριάζουν και μονοιάζουν, όταν είναι για τα συμφέροντά τους κι όταν είναι για
να κάμουν το κακό. Εσύ αγαπάς εκείνους που σ' αγαπούνε και θαρρείς πως κάτι
μεγάλο κάνεις. Αι, βέβαια· είναι και κάποιοι που μισούν εκείνους που τους
αγαπούν. Αυτοί είναι οι αχάριστοι και πονηροί. Εσύ όμως βάζεις όρια στην
καλωσύνη σου, γιατί σου αρέσει, λες, η δικαιοσύνη· κάνεις καλό σ' εκείνον που
σου κάνει καλό, δανείζεις εκείνον που θα στο γυρίση και μάλιστα με τόκο, και
βοηθάς στην ανάγκη του εκείνον που περιμένεις πως θα σου το πληρώση. Τάχα ποιά
είν' η καλωσύνη σου και τι περιμένεις από το Θεό; Εσύ φροντίζεις να ξοφλήσης
καλά τους λογαριασμούς σου εδώ στη γη και δε μένει να σου χρωστάη τίποτα ο
Θεός. Κι αν είναι μόνο έτσι, πάει καλά. Μα είναι πολλοί που βρίσκονται χωμένοι
στο χρέος απέναντι στο Θεό, εξαιτίας της διαγωγής τους απέναντι στο συνάνθρωπό
τους. Κάνουν τάχα το καλό και δανείζουν, όχι περιμένοντας το ίδιο, μα γιατί
βρίσκουνε την ευκαιρία να βγάλουνε τον αδελφό τους στο δρόμο, να του πάρουνε το
σπίτι, να του πιούνε το αίμα. Μα εδώ δεν είναι τρόπος με το νου και με τη γνώση
να μεταπείσουμε κανένα, γιατί οι φιλάργυροι κι οι τοκογλύφοι κι όλοι που κάνουν
το κακό είν' άρρωστοι βαρειά και δεν τους πιάνει κανέν' ανθρώπινο φάρμακο. Θα
τους ξαναφωνάξουμε μόνο το λόγο του Χριστού και πιστεύουμε πως θα τον ακούσουν,
αν δεν έγινε η καρδιά τους πέτρα. «Κατά που θέλετε να σας φέρνωνται οι
άνθρωποι, έτσι να τους φέρνεσθε και σεις».
Ας πούμε, αγαπητοί μου αδελφοί, πως έχουμε κι
εχθρούς. Είναι αδύνατο να μην έχουμε, αφού κι ο Χριστός είχε εχθρούς· ήταν
εκείνοι που δεν ήθελαν με κανέναν τρόπο να τον αγαπήσουν. Κι αν εμείς είμαστε άμεμπτοι,
που δε μπορούμε, σαν το Χριστό, θα βρεθούν και κάποιοι που να μη θέλουν το καλό
μας. Δε μιλούμε τώρα στους εχθρούς μας και δε λέμε γιατί να μας μισούν, μιλούμε
στον εαυτό μας και λέμε πως εμείς πρέπει ν' αγαπούμε τους εχθρούς μας. Και δεν
το λέμε εμείς, το λέει ο Χριστός. Ο Χριστός το καλό το θέλει χωρίς όρια και την
αγάπη την απλώνει τόσο, που ν' αγκαλιάζη και τους εχθρούς. Σκληρός, θα πης,
αυτός ο λόγος, όπως το είπαν κάποιοι στα χρόνια εκείνα του Χριστού. Το πρώτο,
να κάνω στους άλλους ο,τι θέλω να μου κάνουν, το καταλαβαίνω· μα ετούτο δω, ν'
αγαπώ και τους εχθρούς μου, δεν το χωράει το μυαλό μου, δεν το βαστά η καρδιά
μου. Κι όμως δεν είναι παρά ο ίδιος λόγος, γιατί ν' αγαπάς τον εχθρό σου θα πη
να κάνης ο,τι θέλεις να κάνη κι εκείνος για σένα που είσαι εχθρός του. Μα δε θα
μπορέσω, χριστιανέ μου, να σε πείσω, αν δεν καταλάβης πρώτα πως αυτό το λέει ο
Χριστός. Όταν λοιπόν μιλάη ο Θεός, ποιός μας βάζει εμάς να συζητούμε και να
κρίνουμε το λόγο του; Ένα μόνο να σκεφθούμε πως εκείνος κι από το Σταυρό για
τους εχθρούς του προσευχότανε και μέχρι τώρα στον ουρανό για μας προσεύχεται κι
ας είμαστε αμαρτωλοί και κριματισμένοι.
Αγαπητοί χριστιανοί,
Τον κόσμο δεν τον κρατά η αγιωσύνη μας, τον
κρατά η καλωσύνη του Θεού. Κι ο Χριστός μας λέει να μοιάζουμε του Θεού. Ούτε
στη δύναμη ούτε στη σοφία να του μοιάζουμε παρά μόνο στην καλωσύνη. Εκείνος
είναι καλός και πονετικός για όλους κι έτσι στέκει ο κόσμος. Καλοί και
πονετικοί να 'μαστε κι εμείς μεταξύ μας για να στέκη και να οικοδομήται η ζωή
μας. Η καλωσύνη χτίζει, η αγάπη οικοδομεί. Ας έχουμε το λοιπόν καλωσύνη κι
αγάπη για να 'χουμε ζωή και σωτηρία. Αμήν.
