Δεν είναι άγνωστό το γεγονός του χωρισμού δύο
ανθρώπων, μετά από μακροχρόνια σχέση. Πόσοι σύζυγοι, φίλοι, ακόμα και
πνευματικοί, δεν γεύτηκαν τον πόνο της διακοπής των σχέσεών τους με σύζυγο,
φίλο, πνευματικά τους παιδιά;
Αυτή η διακοπή, κατά τον Επίσκοπο Κάλλιστο
Ware, είναι μια μορφή θανάτου. Γιατί χωρίζει, αφαιρεί τη δυνατότητα της
επικοινωνίας, της άνεσης, της οικειότητας. Στην καρδιά της ύπαρξης
διενεργείται ο θάνατος. Κι όπως στο βιολογικό θάνατο δεν μπορείς να φέρεις πίσω
τον αγαπημένο, έτσι και στην απόφαση για τερματισμό της μακροχρόνιας αγαπητικής
σχέσης, δεν μπορείς να αλλάζεις τα δεδομένα. Γιατί η ελευθερία του προσώπου
καθορίζει την αγάπη η την αδιαφορία, όπως γράφεται και στο βιβλίο «Όρια Ζωής»: «Το
μοναδικό κίνητρο που μπορεί να κάνει κάποιον να εξακολουθεί να μας τηλεφωνάει,
να ενδιαφέρεται για εμάς και να θέλει να βρίσκεται κοντά μας, ακόμη και να
ταλαιπωρείται για χάρη μας, είναι η αγάπη. Αυτό όμως είναι το κάτι που
δεν είναι στο χέρι μας να το ελέγχουμε».
Τέτοια μορφή θανάτου-χωρισμού δεν συμβαίνει
μόνο στους ενήλικες, αλλά σε όλες τις ηλικίες, από τη βρεφική μέχρι τη
γεροντική. Συχνά η σπάνια, ο κάθε άνθρωπος θα βιώσει, λίγο η πολύ, την
απογοήτευση από αυτούς που αγάπησε, δόθηκε, θυσιάστηκε. Γιατί όμως;
Ο Άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος αναφέρει
ότι «Ο Θεός, όταν θέλει κάποιον να γίνει δικός Του και αυτός έχει άλλους
ως προτεραιότητα αγάπης, κάνει τους άλλους να μην τον θέλουν για να στραφεί
προς Εκείνον». Αυτό ακούγεται σκληρό, έχει όμως και ένα μεγαλείο: Σε
θέλει ο Θεός!
Ασφαλώς ο άνθρωπος έχει ανάγκη όχι απλά να
επικοινωνήσει αλλά να κοινωνήσει με άνθρωπο, να μοιραστεί τα βαθύτερά του
βιώματα, τον πόνο, τη χαρά, την απόγνωση, την επιτυχία. Όμως η πραγματικότητα
μας μιλά για την αδυναμία του ανθρώπου να ικανοποιήσει πλήρως τις ανάγκες του
άλλου ανθρώπου. Όταν αναμένουμε κάτι τέτοιο είναι ως να θεοποιούμε τον άνθρωπο
κι ασφαλώς ακολουθεί η απογοήτευση.
Νομίζω ότι ο Θεός, μέσα στη μεγάλη Του αγάπη,
θέλει να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο σε ωριμότητα. Να μπορέσει, δηλαδή, να έχει
τη σωστή σχέση με τον εαυτό του και το συνάνθρωπό του. Οι διάφορες δοκιμασίες
στις διαπροσωπικές σχέσεις, όσο και να πονούν, οδηγούν σε ωριμότητα, ανάλογα,
βέβαια, με το πως θα αντιμετωπιστούν.
Μέσα από την πείρα της ζωής μαθαίνουμε την
αστάθεια των ανθρωπίνων σχέσεων και τη σταθερότητα του Θεού προς εμάς.
Μαθαίνουμε πως «Εάν δεν πεις ότι στον κόσμο ο Θεός και εγώ είμαστε μόνο,
δεν θα βρεις ανάπαυση», κατά τον Άγιο Ιωάννη της Κλίμακος.
Έτσι, οι όποιοι χωρισμοί μεταξύ αγαπημένων
προσώπων, που αναπόφευκτα δημιουργούν πόνο και πίκρα, μπορεί να ετοιμάζουν τη
μεγάλη γλυκύτητα της ελευθερίας από ανθρώπινες εξαρτήσεις και την ουσιαστική
σχέση με το Θεό, που γίνεται τότε, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο, «πατέρας,
αδελφός, νυμφίος, φίλος». Δεν είναι αυτό μια μεγάλη ευλογία;
