Ὅταν ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης ἦταν στὴ
φυλακή, ἔστειλε δύο ἀπὸ τοὺς μαθητές του νὰ ρωτήσουν τὸν Χριστό· «Ἐσὺ εἶσαι ὁ
Μεσσίας ποῦ θὰ ἔρθει ἢ περιμένουμε κάποιον ἄλλον; Κι ὁ Ἰησοῦς τοὺς ἀποκρίθηκε:
«Νὰ πᾶτε καὶ νὰ πεῖτε στὸν Ἰωάννη αὐτὰ ποὺ ἀκοῦτε καὶ βλέπετε: Τυφλοὶ
ξαναβλέπουν καὶ κουτσοὶ περπατοῦν, λεπροὶ καθαρίζονται καὶ κουφοὶ ἀκούουν,
νεκροὶ ἀνασταίνονται καὶ φτωχοὶ ἀκούουν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα»(Μάτ. 11, 4-5)· Ἂν
καὶ τὰ περιγραφόμενα ἔγιναν στοὺς πάσχοντες, στὸ πλατύτερο νόημα τῆς Γραφῆς ἔχουν
καὶ ἄλλη σημασία. Ὅλα ὅσα πάσχει ἡ φύση μας, συμβολίζουν τὰ παθήματα τῆς ψυχῆς,
στὰ ὁποῖα εὑρίσκεται ὁ νόμος τῆς διαστροφῆς. Ἐκ φύσεως τυφλοὶ εἶναι λίγοι στὸ
σύνολο τῶν ἀνθρώπων. Πνευματικὰ τυφλοὶ ὅμως δὲν εἴμαστε ὅλοι, ὅταν δὲν
διακρίνουμε τὸν κύριο σκοπὸ καὶ προορισμό μας;
Ὁ προσκολλημένος στὴν ἐλπίδα τῶν κοσμικῶν ἐνδιαφερόντων
εἶναι τυφλός, καὶ μόνον ἐὰν ἐπιστρέψει στὴν πίστη καὶ ἐλπίδα πρὸς τὸν Θεὸ θὰ ἀναβλέψει.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ στὰ ὑπόλοιπα εἴδη τῆς «παρὰ φύσιν» ζωῆς. Ὅποιος αἰχμαλωτίζεται
καὶ σ’ αὐτὰ μόνον ἔχει τὴν ἐλπίδα καὶ φροντίδα, εἶναι κωφὸς καὶ λεπρὸς καὶ
συγκύπτων καὶ δαιμονισμένος. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς, ὁ ὁποῖος «πῆρε τὶς ἀσθένειές
μας καὶ βάσταξε τὶς ἀρρώστιες» (Μάτ. 8, 17), εἶναι ὁ πραγματικὸς ἰατρὸς τῆς
διεφθαρμένης μᾶς φύσεως, ὅποιος δὲ τὸν πιστεύει καὶ τὸν ἀκολουθεῖ θεραπεύεται.
Τὰ παναγνά του πάθη, τὰ ὁποῖα ἑκουσίως ὑπέστη γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, ἔχουν τὴν
ἰδίαν πάλιν ἔννοια, διότι οὐδέποτε ἀνῆκαν στὸν Χριστὸ τὰ πάθη τῆς ἀτιμίας· «ἁμαρτία
δὲν ἔκανε, καὶ δόλος στὸ στόμα του δὲν βρέθηκε» (Ἃ’ Πέτρ. 2, 22). Ὁ Κύριος
παραδίδει σὲ καθένα ἀπὸ τὰ μέλη μας, ποὺ κινήθηκε στὴν παράβαση τῆς ἐντολῆς καὶ
στὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας ἀντιστοίχως, τὰ πανάγια του μέλη σὲ τιμωρία, γιὰ νὰ
θεραπεύσει τὴν διαφθαρείσα φύση μας. Ἅπλωσε ὁ Ἀδὰμ τὸ χέρι στὸν
καρπὸ τῆς παρακοῆς, παρέδωσε ὁ Κύριός μας τὰ χέρια στὸ σταυρό. Ἀπογύμνωσαν τὸν
Κύριό μας πρὸς ἐμπαιγμὸ καὶ ἔτσι θεράπευσε τὴν γύμνωση τοῦ πρωτοπλάστου ἀπὸ τὴ
θεία χάρη. Λόγχευσαν τοῦ Κυρίου μᾶς τὴν πλευρά, θεράπευσε τὴν Εὕα ποὺ προῆλθε ἀπὸ
τὴ πλευρὰ τοῦ πρωτοπλάστου. Τοῦ κάρφωσαν τὰ πόδια, γιὰ νὰ θεραπεύσει τοα
πόδια τοῦ Ἀδὰμ ποὺ βάδισαν πρὸς τὴν παράβαση. Τὸν ἔφτυσαν καὶ τὸν κτύπησαν, γιὰ
νὰ ξεπλύνει τὴ ντροπὴ τῆς ψεύτικης θεώσεως, τὴν ὁποίαν ἐπεδίωξε ἡ Εὕα κατὰ τὴν ὑπόσχεση
τοῦ ἐχθροῦ. Δέχθηκε κάλαμον ἐμπαιγμοῦ ἀπὸ τοὺς στρατιῶτες, γιὰ νὰ ὑπογράψει τὴν
ἄφεση τῆς πανανθρώπινης ἐνοχῆς καὶ καταργήσει τὸ χειρόγραφό της δικῆς μας
παραβάσεως. Ὄξος καὶ χολὴ γεύθηκε, γιὰ νὰ ἀποπτύσει τὴ φιλήδονη γεύση τῆς
ἁμαρτίας. Σὲ καθένα ἀπὸ τὰ πανάγια μέλη τοῦ δέχτηκε τὴν ἀντίστοιχη τιμωρία τῶν
δικῶν μᾶς παραβάσεων. Μὲ παραδείγματα μεταφορικὰ ἡ Γραφὴ ὑποδεικνύει μέσα καὶ
τρόπους ἐπωφελεῖς παρακινοῦσα πάντοτε πρὸς ζῆλο τὴ δική μας διάθεση. «Νὰ εἶστε
συνεχῶς ἕτοιμοι μὲ δεμένη τὴ ζώνη στὴ μέση σας καὶ ἀναμμένα τὰ λυχνάρια» (Λουκ.
12, 35), λέγει ὁ Κύριός μας. Χρήσιμη ζώνη στὴ μέση, ποὺ προετοιμάζει γιὰ τὴν ἀόρατη
πάλη θεωρεῖται ἡ περιεκτικὴ ἐγκράτεια μαζὶ μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη. Γιατί ὅμως ἡ ἐγκράτεια
προτάσσεται γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὸ πεδίο τῆς μάχης; Ἐπειδὴ ὁ ἀντίπαλός μας μέσω
τῶν αἰτίων ἀρχίζει τὴν πάλη, ὁ Κύριός μας ὡς στρατηγὸς ὑποδεικνύει ἐμπράκτως τὸν
τρόπον τῆς ἀπαλλαγῆς καὶ ἐλευθερίας. «Γιατί ἔρχεται ὁ κυρίαρχος αὐτοῦ του
κόσμου, ποὺ δὲν ἔχει πάνω μου καμιὰ ἐξουσία»(Ἰω. 14, 30)· Μὴ εὐρίσκοντας ὁ ἀντίπαλος
σὲ μᾶς ἀφορμὲς καὶ ὑλικὸ μὲ τὰ ὁποῖα μᾶς παρασύρει σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τῆς ἐπιρροῆς,
δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς νικήσει. Τὰ «ἀναμμένα λυχνάρια» πάλιν εἶναι ἡ θερμὴ προσευχὴ
μαζὶ μὲ τὴν ἀγάπη, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τὴν πανοπλία ποὺ καταργεῖ τὰ πεπυρωμένα
βέλη τοῦ πονηροῦ. «Ὅσοι ἀκολουθοῦν αὐτὴ τὴν πορεία θὰ ἔχουν τὴν εἰρήνη καὶ τὸ ἔλεος
τοῦ Θεοῦ μαζί τους, αὐτοὶ κι ὅλος ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ».(Γαλ. 6, 16). Αὐτοὶ εἶναι «σὰν
τοὺς ἀνθρώπους ποὺ περιμένουν τὸν κύριό τους πότε θὰ γυρίσει ἀπὸ τὸ γάμο, ὥστε,
μόλις ἔλθει καὶ κτυπήσει τὴν πόρτα, ἀμέσως νὰ τοῦ ἀνοίξουν. Μακάριοι οἱ δοῦλοι ἐκεῖνοι
ποὺ ὁ κύριός τους θὰ τοὺς βρεῖ ξύπνιους»(Λουκ. 12, 36-37)· (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)