Οι επιβουλές των δαιμόνων εναντίον του ανθρώπου
είναι πολλές. Πολύ περισσότερες όμως είναι οι ευεργεσίες του Θεού στον
άνθρωπο. Εάν δεν ερχόταν ο Θεός να γίνει σύμμαχος του ανθρώπου, θα
καταστρεφόταν το γένος μας, επειδή το πολιορκεί ασταμάτητα ο πονηρός. Δεν
υπήρχε καιρός και χρόνος που να μας είχε αφήσει ελεύθερους και ανεπηρέαστους ο
διάβολος. Είναι ο κατ’ εξοχήν δημιουργός και αίτιος όλων των συμφορών μας,
γράφει ο Θεοφάνης ο Κεραμέας. Ο Κύριος σήμερα κατήργησε τη δύναμη του αντιδίκου
της σωτηρίας μας, θεραπεύοντας το παιδί του ολιγόπιστου πατέρα.
Η ολιγοπιστία είναι άρρωστη πνευματική
κατάσταση
Πράγματι ο πατέρας ήταν ολιγόπιστος κι αυτό
ήταν ένας λόγος που οι μαθητές του Χριστού δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το
παιδί. Ναι μεν πήγε σ’ αυτούς για να το θεραπεύσουν, αλλά μέσα του δεν πίστευε ακράδαντα
ότι μπορούν. Φαίνεται αυτό κι από τα λόγια του: ‹‹...είπον τοις μαθηταίς σου
ίνα αυτό εκβάλωσιν και ουκ ίσχυσαν›› (Μαρκ. 9,18) δηλ. Απλώς το έφερε στους
μαθητές και τους είπε απλά και άχρωμα να το θεραπεύσουν. Δεν ικέτευσε, δεν
παρακάλεσε, δεν έκλαυσε για το παιδί του, όπως π.χ. η Χαναναία γυναίκα για την
θυγατέρα της που ήταν κι αυτή δαιμονισμένη. Ο Χριστός με την ένσαρκη παρουσία
Του, αναγκαζόταν να συναναστρέφεται και με μη αγαθούς ανθρώπους, προκειμένου να
τους διορθώσει. Για τον Χριστό δεν ήταν τόσο βαρύ γεγονός ο Σταυρός Του, αυτό
μάλλον επιθυμητό ήταν, όσο το να είναι ανάμεσα σε αμαρτωλούς ‹‹το είναι μετ’
αυτών βαρύ››, τονίζει ο άγιος Κύριλλος. Ο πατέρας του νέου ήταν και άπιστος και
διεστραμμένος. Βέβαια δεν πλασθήκαμε απ’ τον Θεό κακοί, μας έκανε έτσι η
αμαρτία. Λαθραία μπήκε η αμαρτία στον άνθρωπο και τον αλλοίωσε.
Το πρόσωπο του δαιμονισμένου παιδιού
Το πρόσωπο του δαιμονισμένου παιδιού είναι
τραγικό. Το δαιμόνιο που κατέβαλε τον νέο, ήταν φοβερό. Έμοιαζε σαν ένα μεγάλο
βουνό που χρειαζόταν πίστη για να το μετακινήσει κάποιος, όπως λέγει ο
ευαγγελιστής Ματθαίος (κεφ. 17, 20). Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς το ονομάζει
‹‹παγχάλεπον››. Ενεργούσε επάνω του κατά την περίοδο της σελήνης και του είχε
αφαιρέσει την ομιλία και την ακοή. Άλλο πράγμα ο ψυχοπαθής κι άλλο ο
δαιμονισμένος. Ο ένας πάσχει από αρρώστια κι ο άλλος από δαιμονική επήρεια. Ο
δαιμονισμένος έχει προβλήματα που δημιουργούνται από το διάβολο, ενώ ο
ψυχοπαθής από την αλλοίωση σωματικών του λειτουργιών.
Η θεραπεία του νέου
Ο Χριστός για να διαλύσει την ψευδή εντύπωση
του πλήθους πως και ο ίδιος είναι ανίκανος να θεραπεύσει το παιδί, όπως και οι
μαθητές του, αμέσως διέταξε το δαιμόνιο να βγει και να αναχωρήσει ‹‹έξελθε εξ
αυτού και μηκέτι εισέλθεις εις αυτόν›› (Μαρκ. 9,25). Ο Κύριος είχε εξουσία
θεοπρεπή, όχι όπως οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Ως κυρίαρχος και δεσπότης
συμπεριφερόταν στους δαίμονες γιατί ήθελε να μας απαλλάξει από την επήρειά
τους. Μας έδωσε και τα όπλα να τους πολεμήσουμε, δηλ. την προσευχή και τη
νηστεία (στιχ. 29).
Τα πάθη του ανθρώπου
Τα πάθη, οι αμαρτίες μας και οι δαιμονικές
επήρειες μοιάζουν σαν μεγάλα βουνά. Τέτοιες καταστάσεις είναι ο θυμός, οι
σαρκικές επιθυμίες, η αρχομανία κ. α. Όλα αυτά έχουν φοβερή στερεότητα κι
αντοχή μέσα μας. Ο διάβολος είναι το όρος της υπερηφάνειας. Μας χρειάζεται
πίστη, για να έχουμε παρρησία στο Θεό και για να δώσουμε το δικαίωμα στον Κύριο
να ενεργήσει ευεργετικά επάνω μας. Η μικρή ζωντανή πίστη θα μετακινήσει όλα τα
πονηρά υψώματα μέσα μας. Δεν είναι σωστό να τρέφουμε ολιγοπιστία απέναντι στον
Χριστό και τη διδασκαλία του. Όσο πιο ταπεινοί είμαστε, τόσο πιο πολύ μας
τειχίζει η χάρη του Θεού και μας προστατεύει από την ενέργεια του διαβόλου.
Αδελφοί μου,
Ας ικετεύσουμε τον Θεό να μας καθαρίσει από τα
πάθη, όπως καθάρισε τον νέο του Ευαγγελίου.
