Μιὰ ὁμάδα φοιτητῶν ἐπισκέφθηκε ἕναν
ἅγιο ἀσκητὴ κάπου στὸ Ἅγιο Ὅρος. Ἐκεῖ ποὺ συζητοῦσαν μαζί του, κάποιος ἀπ' τὴν ὁμάδα
τοῦ ὑπέβαλε τὴν παρακάτω ἐρώτηση:
"Ἦταν κάποτε δυὸ ἄνθρωποι. Ὁ
ἕνας ἦταν πολὺ ἁμαρτωλὸς καὶ ἄσωτος, ἐνῶ ὁ ἄλλος πολὺ προσεκτικὸς καὶ ἀφιερωμένος
στὸν Θεό. Ὁ πρῶτος μέσα σὲ μιὰ νύχτα πῆρε τὴν ἀπόφαση ν' ἀλλάξει ζωή:
Μόλις θὰ ξημέρωνε θὰ πήγαινε σὲ κάποιο μοναστήρι νὰ ἀφιερωθεῖ στὸν Θεό.
Ὁ δεύτερος, τὸ ἴδιο βράδυ, πῆρε τὴν
ἀπόφαση νὰ σταματήσει νὰ βασανίζεται μὲ ὅλα αὐτά: τὴν ἑπόμενη μέρα, μὲ τὸ
ξημέρωμα, θὰ ξεκινοῦσε μιὰ ζωὴ μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό.
Πρὶν προλάβουν ὅμως νὰ
πραγματοποιήσουν τὶς ἀποφάσεις τους, ἔτυχε νὰ πεθάνουν καὶ οἱ δυὸ ἐκεῖνο τὸ
μοιραῖο βράδυ. Τί ἄραγε συνάντησαν στὴν ἄλλη ζωή;".
Ὁ γέροντας ἔσκυψε γιὰ λίγο το
κεφάλι τοῦ σκεφτικὸς καὶ κατόπιν ἀπάντησε:
"Ἤθελα νὰ' ξερά, ποὺ πᾶτε καὶ
βρίσκετε τέτοιες χαζὲς ἐρωτήσεις...".
Ἀφοῦ σταμάτησαν ὅλοι νὰ γελᾶνε, ὁ
γέροντας εἶπε: "Μὰ γιατί νὰ παιδεύετε τὸ μυαλουδάκι σας, προσπαθώντας
νὰ ἀνακαλύψετε πῶς σκέφτεται ὁ Θεός; Ὁ Θεὸς κρίνει μὲ βάση τὴν ἄπειρη ἀγάπη
Του, τὴν ἄπειρη δικαιοσύνη Του, τὴν ἄπειρη γνώση Του καὶ τὴν ἄπειρη ὕπαρξή Του,
πέρα ἀπὸ τὸ χρόνο καὶ τὸ χῶρο. Ἐμεῖς διαθέτουμε περιορισμένη ἀντίληψη -σχεδὸν
μηδαμινή!- ὅλων αὐτῶν τῶν ἰδιωμάτων τοῦ Θεοῦ. Καὶ φυσικά, ἀγνοοῦμε ὁλότελα πὼς
μποροῦν αὐτὰ τὰ ἄπειρα ἰδιώματα νὰ συνδυάζονται μεταξύ τους, ὥστε ὁ Θεὸς νὰ
"ἀποφασίζει" (ἂν μποροῦμε νὰ λέμε τέτοιες λέξεις γιὰ τὸ Θεό). Κατὰ
συνέπεια, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ γνωρίζουμε τὶς ἀπαντήσεις τέτοιων ἐρωτήσεων; Κι ἂν
ὑπάρχει τρόπος πρόσβασης σὲ τέτοιες ἀπαντήσεις, τότε σίγουρα αὐτὸς θὰ εἶναι
τρόπος ἄρρητος, μυστικὸς καὶ βαθιὰ ἐσωτερικός, τέτοιος ποὺ θὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ
μεταδοθεῖ ὡς λεκτικὴ ἀπάντηση.
Τὸ μόνο ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε οἱ ἄνθρωποι
εἶναι νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ ἀναζητοῦμε στὴ Γραφὴ καὶ τὴν ἴδια τὴ ζωὴ μᾶς τὶς ἐντολὲς
τοῦ Θεοῦ. Οἱ θεωρητικὲς ἀναζητήσεις εἶναι καλὲς καὶ ἅγιες, ἀλλὰ πρέπει πάντοτε
νὰ ἔχουμε συναίσθηση τῶν ὁρίων καὶ τῶν περιορισμῶν τους... Θὰ ἔρθει καιρός, ὅταν
κλείσουμε τὰ μάτια μᾶς σ' αὐτὸ τὸν κόσμο, ποὺ θὰ δοθοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο ὅλες
οἱ ἀπαντήσεις. Καὶ σ' αὐτὰ ποὺ ρωτήσαμε καὶ στὰ ἄπειρα ἐκεῖνα ποὺ δὲν
διανοηθήκαμε καν νὰ ρωτήσουμε...(...)".
Βασίλης Ἀργυριάδης, Ὅσο
μπορεῖς: Μικρὸ Γεροντικὸ Πόλεων,
ἐκδόσεις Εν πλῶ,
Ἀθήνα 2013, σέλ.82-85
