Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος. Αμήν.
Εβδομάδα μ’ εβδομάδα νοιώθουμε ότι πλησιάζουμε
ολοένα την ένδοξη Ανάσταση του Χριστού. Και μας φαίνεται ότι κινούμαστε
γρήγορα, από Κυριακή προς Κυριακή, προς την ημέρα που κάθε φόβος, κάθε φρίκη θα
χαθεί.
Κι όμως τόσο εύκολα ξεχνάμε ότι πριν φτάσουμε
την ημέρα της Ανάστασης, πρέπει μαζί με τον Χριστό, μαζί με τους Αποστόλους
Του, να βαδίσουμε την οδό της Σταύρωσης. «Ιδού, αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα και
ο Υιός του Ανθρώπου θα παραδοθή εις χείρας ανθρώπων, και θα Τον σταυρώσουν, και
την τρίτην ημέραν θα αναστηθεί». Όλοι ξέρουμε ότι θα αναστηθεί, αλλά έχουμε
πότε αναρωτηθεί πως γύρισαν οι μαθητές Του στην Ιερουσαλήμ, ξέροντας ότι η
Σταύρωση ήταν κοντά; Κινούνταν φοβισμένοι. Δεν είχαν ωριμάσει τόσο, ώστε να
είναι εκείνοι που και την ζωή τους θα έδιναν για να διαδοθεί το μήνυμα του
Ευαγγελίου. Κινούνταν με φόβο. Όταν ο Χριστός τους είπε να γυρίσουν στην
Ιερουσαλήμ, την πόλη που είχε αρνηθεί τον Χριστό, βάζοντας την ζωή Του σε
κίνδυνο, εκείνοι Του είπαν: «ας μην πάμε..», και μόνον ένας μαθητής, ο Θωμάς,
είπε: «..Όχι. Ας πάμε μαζί Του, κι ας πεθάνουμε μαζί Του…»
Ο μαθητής είναι εκείνος, που ανόητα πιστεύω,
ονομάσαμε Άπιστο: ο μόνος που δεν ήταν έτοιμος να δώσει την εμπιστοσύνη του,
την πίστη, την ζωή του, το αίμα του, χωρίς βεβαιότητα. Αλλά η καρδιά του ήταν
ανεπιφύλακτα δοσμένη στον Χριστό. Πόσο υπέροχο να είναι κάποιος ένας τέτοιος
άνθρωπος! Αλλά και οι υπόλοιποι μαθητές δεν θα εγκαταλείψουν τον Χριστό. Θα
βαδίσουν μαζί Του προς την Ιερουσαλήμ.
Έχουμε σήμερα ακόμα το παράδειγμα ενός
ανθρώπου που ζούσε μια τραγωδία πριν συναντήσει τον Χριστό. Είναι η Μαρία η
Αιγυπτία. Ήταν αμαρτωλή. Ήταν πόρνη. Δεν πίστευε στον Θεό, ούτε με την ψυχή,
ούτε με το σώμα. Δεν είχε σεβασμό σε αυτό το σώμα που ο Θεός έχει δημιουργήσει,
ούτε σ’ αυτή την ψυχή. Κι όμως ήρθε, με τραγικό τρόπο, αντιμέτωπη με το γεγονός
ότι δεν υπήρχε τρόπος να της επιτραπεί η είσοδος στον Ναό εκτός αν απέρριπτε το
κακό και διάλεγε την αγνότητα, την μετάνοια, την νέα ζωή.
Ας συλλογιστούμε τους μαθητές που σχεδόν
ικέτεψαν τον Χριστό να μην επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ, επειδή η Ιερουσαλήμ ήταν
μια πόλη όπου όλοι οι προφήτες είχαν πεθάνει, δεν ήθελαν να πεθάνει ο Χριστός,
και φοβόντουσαν. Ας αναρωτηθούμε πόσο τους μοιάζουμε. Ας αναρωτηθούμε ειλικρινά
σήμερα πόσο μοιάζουμε η όχι στην οσία Μαρία την Αιγυπτία - την Μαρία που είχε
ζήσει την ζωή της σύμφωνα με τους τρόπους και τις επιθυμίες της, παρασυρόμενη
απ’ όλους τους πειρασμούς του σώματος και της ψυχής· και μία μέρα συνειδητοποίησε
ότι στην κατάσταση που ήταν δεν μπορούσε να εισέλθει στον ναό του Θεού.
Πόσο εύκολα μπαίνουμε εμείς στο ναό, ξεχνώντας
τόσο εύκολα ότι η εκκλησία είναι ένα μικρό κομμάτι του κόσμου ο οποίος έχει
επιλέξει να ζει αποκομμένος από τον Θεό, που έχει απορρίψει τον Θεό, έχει χάσει
το ενδιαφέρον του γι’ Αυτόν• κι ότι οι λίγοι πιστοί δημιουργήθηκαν από τον Θεό
σαν καταφύγιο - ναι, η εκκλησία είναι η πληρότητα του Παραδείσου, και την ίδια
στιγμή ένα τραγικό καταφύγιο, το μόνο μέρος που έχει δικαίωμα να βρίσκεται ο
Θεός επειδή είναι καταζητούμενος. Κι όταν ερχόμαστε εδώ, μπαίνουμε στο βασίλειο
του Θεού. Θα πρέπει να ερχόμαστε με μία αίσθηση δέους όχι απλά να περπατάμε
εκεί όπως σ’ ένα άλλο μέρος, αλλά σ’ έναν τόπο που είναι ήδη το Βασίλειο του
Θεού.
Αν είχαμε αυτήν την διάθεση, όταν ερχόμαστε
στην πόρτα της Εκκλησίας, θα μπορούσαμε να είμαστε, αν και ασήμαντοι, σαν την
Μαρία την Αιγυπτία. Θα σταματούσαμε και θα λέγαμε, «πως μπορώ να μπω στον ναό;»
Και αν το κάναμε αυτό ολόψυχα, με μια καρδιά συντετριμμένη, με μια αίσθηση
τρόμου από το γεγονός ότι είμαστε τόσο μακρυά από τον Θεό, τόσο ξένοι, τόσο
άπιστοι, τότε θα άνοιγαν οι θύρες, και θα βλέπαμε ότι δεν βρισκόμαστε απλά σ’
έναν μεγάλο χώρο περιτριγυρισμένο από τοίχους, αλλά βρισκόμαστε σ’ έναν τόπο
που είναι ο Παράδεισος του Θεού που ήλθε στην γη.
Ας μάθουμε από αυτή την εμπειρία τι σημαίνει
να προχωράμε βήμα-βήμα προς την Ανάσταση, επειδή για να φτάσουμε στην Ανάσταση
πρέπει να περάσουμε μέσα από τον Γολγοθά, πρέπει να περάσουμε από την τραγωδία
της Μ. Εβδομάδας και να την κάνουμε δική μας, μετέχοντας με τον Χριστό, τους
μαθητές Του και τα πλήθη ολόγυρα, στον φόβο, στον τρόμο αυτού του γεγονότος· κι
επίσης να το ζήσουμε σαν μια φωτιά που θα κατακάψει ο,τι είναι ευτελές για τον
Θεό και θα μας καθαρίσει. Κι ίσως μία μέρα, όταν η φωτιά θα έχει κατακάψει ο,τι
δεν είναι άξιο για τον Θεό, καθένας από μας ίσως γίνει μια εικόνα της
φλεγομένης βάτου, πυρακτωμένης από την θεία φλόγα και μη καιομένης, επειδή θα
είχε απομείνει σε μας μόνο ο,τι θα επιβίωνε από την θεϊκή φωτιά. Αμήν.
