... Ας δούμε τώρα πόσες θαυμαστές δυνάμεις
φανερώνει δια μιας ο Κύριος:
Διαβάζει τις καρδιές των ανθρώπων και σε
μερικές διακρίνει την πίστη, ενώ σε άλλες το δόλο.
Συγχωρεί στην ψυχή τις αμαρτίες και την κάνει
υγιή, καθαρή από την πηγή της αρρώστιας και της αναπηρίας.
Αποκαθιστά την υγεία στο άρρωστο και
παραλυτικό σώμα με τη δύναμη του λόγου Του.
Πόσο μεγάλη, πόσο φοβερή και πόσο θαυμαστή και
ζωοδότρα είναι η παρουσία του ζώντος Κυρίου!
Ας έρθουμε όμως κι ας σταθούμε μπροστά στην
παρουσία του ζώντος Κυρίου. Το πιο σπουδαίο πράγμα στο δρόμο της σωτηρίας είναι
να προσεγγίσουμε με πίστη την παρουσία του Κυρίου, να τη νιώσουμε. Μερικές
φορές έρχεται και μας αποκαλύπτεται ο ίδιος ο Κύριος. Έτσι πήγε στη Μάρθα και
τη Μαρία στη Βηθανία, έτσι ξαφνικά εμφανίστηκε στον απόστολο Παύλο στο δρόμο
προς τη Δαμασκό, σε άλλους αποστόλους στη θάλασσα της Γαλιλαίας και στο δρόμο
προς τους Εμμαούς, στην οικία όπου μπήκε «κεκλεισμένων των θυρών», στη Μαρία τη
Μαγδαληνή στον κήπο και σε πολλούς αγίους σε όνειρα η οράματα. Μερικές φορές
παρουσίασαν οι απόστολοι ανθρώπους στον Κύριο, όπως ο Ανδρέας έφερε τον Πέτρο
κι ο Φίλιππός το Ναθαναήλ. Οι διάδοχοί των αποστόλων κι οι ιεραπόστολοι έφεραν
στο Χριστό χιλιάδες, εκατομμύρια ανθρώπους κι άλλες φορές ο ένας πιστός έφερνε
τον άλλο. Αλλά και άγνωστοι άνθρωποι μερικές φορές προσπάθησαν πολύ μόνοι τους
να πλησιάσουν τον Κύριο, όπως στην περίπτωση των τεσσάρων που άνοιξαν την οροφή
του σπιτιού για να φέρουν τον παραλυτικό φίλο τους μπροστά Του.
Αυτοί είναι οι τρεις τρόποι με τους οποίους οι
άνθρωποι μπορούν να παρουσιαστούν στον Κύριο. Εκείνο που πρέπει να κάνουμε
εμείς είναι να προσπαθήσουμε πολύ και ν’ αγωνιστούμε για να βρεθούμε μπροστά
Του, ώστε να μας βοηθήσει κι Εκείνος να τον προσεγγίσουμε και να μας φωτίσει.
Πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τους τρεις αυτούς τρόπους σε αντίθετη πορεία. Αυτό
σημαίνει πως πρέπει με πίστη και ζήλο να κάνουμε ο,τι μπορούμε για να βρεθούμε
μπροστά στον Κύριο. Μετά ν’ ακολουθήσουμε την κλήση και τις εντολές της αγίας
αποστολικής Εκκλησίας, της Εκκλησίας των πατέρων και των διδασκάλων. Και
τελικά, αφού θα έχουμε εκπληρώσει τους δύο πρώτους όρους, θα πρέπει να
περιμένουμε με πίστη κι ελπίδα στο Θεό να μας παρουσιαστεί, κι η παρουσία Του
να μας φωτίσει, να μας ενισχύσει, να μας θεραπεύσει και να μας σώσει.
Το μέγεθος των προσπαθειών που πρέπει να
καταβάλουμε για ν’ ανοίξουμε το δρόμο που μας οδηγεί στην παρουσία του Θεού,
φαίνεται από το παράδειγμα των τεσσάρων αυτών αντρών. Δε δίστασαν ν’ ανέβουν
στην οροφή του σπιτιού, για να κατεβάσουν και να παρουσιάσουν μπροστά στον
Κύριο τον άρρωστο φίλο τους. Δεν έκαναν πίσω ούτε από ντροπή ούτε από φόβο. Το
παράδειγμα αυτό του μεγάλου ζήλου τους είναι όμοιο με το παράδειγμα της χήρας
που ζητούσε πιεστικά και φορτικά από τον άδικο κριτή να τη δικάσει και να την
προστατέψει από τον αντίδικό της (βλ. Λουκ. ιη' 1 -5). Αυτό σημαίνει πως πρέπει
να τηρούμε την εντολή του Κυρίου και να κραυγάζουμε μέρα και νύχτα, ωσότου μας
ακούσει. «κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ. ζ' 7), είπε ο Κύριος. Αυτή είναι
η εξήγηση που έχουν τα λόγια του Χριστού: «Η βασιλεία του Θεού βιάζεται και
βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. ία’ 12).
Ο Κύριος ζητά απ’ όλους τους πιστούς Του να
καταβάλουν κάθε προσπάθεια, να εξαντλήσουν τη δύναμή τους, να εργαστούν όσο
κρατά η ημέρα, να προσεύχονται αδιάλειπτα, να ζητήσουν, να κρούσουν, να
νηστέψουν και να κάνουν αμέτρητα έργα ελέους. Κι όλ’ αυτά ώστε η βασιλεία των
ουρανών - η μεγάλη, φοβερή και ζωοποιός παρουσία του Θεού - ν’ ανοιχτεί γι’
αυτούς. «Αγρυπνείτε ουν εν παντί καιρώ, είπε ο Κύριος, ίνα καταξιωθήτε...
σταθήναι έμπροσθέν του υιού του ανθρώπου» (Λουκ. κα' 36). Να ’χετε προσοχή και
εγρήγορση στην καρδιά σας, για να μην προσκολληθεί στα γήινα. Να ’χετε
εγρήγορση στις σκέψεις σας, για να μη σας οδηγούν μακριά από το Θεό. Να
προσέχετε τα έργα σας, να διπλασιάζετε τα τάλαντά σας, μην τ’ αφήσετε να
λιγοστέψουν η να εξαφανιστούν εντελώς. Ν’ αγρυπνείτε διαρκώς, ώστε ο θάνατος να
μη σας βρει απροετοίμαστους και αμετανόητους στην αμαρτία σας. Η ορθόδοξη πίστη
μας αυτή είναι: ενεργός, προσευχητική, γρηγορούσα. Αναλώνεται στα δάκρυα και
τους αγώνες. Καμιά άλλη πίστη δε ζητάει τέτοιον αγώνα από τους πιστούς για ν’
αξιωθούν να σταθούν μπροστά στον Υιό του Θεού. Ο Κύριος και Σωτήρας μας ζητάει
τον αγώνα αυτόν από τους πιστούς. Η Εκκλησία επαναλαμβάνει τις εντολές Του από
αιώνα σε αιώνα, από γενιά σε γενιά, φέρνοντας σαν παράδειγμα στους πιστούς τους
απειράριθμους και μεγάλους πνευματικούς αγωνιστές που τήρησαν το νόμο του
Χριστού κι αξιώθηκαν ν’ αποκτήσουν δόξα και ανέκφραστη δύναμη τόσο στον ουρανό
όσο και στη γη.
Δεν πρέπει όμως από την άλλη μεριά να πέσουμε
στην πλάνη και να νομίσουμε πως από μόνες τους όλες οι προσπάθειες του ανθρώπου
κι όλοι οι αγώνες του μπορούν να τον σώσουν. Δεν πρέπει να πιστέψουμε πως ο
άνθρωπος με τις προσπάθειες και τον αγώνα του θα μπορέσει μόνος του να παραστεί
μπροστά στο ζώντα Θεό. Αν ο Θεός δεν το θελήσει, κανένας θνητός δεν μπορεί να
δει το πρόσωπό Του. Ο ίδιος ο Κύριος που καθόρισε τον αγώνα και τις προσπάθειες
του ανθρώπου, λέει: «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι
αχρείοι εσμεν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. Ιζ' 10). Και σε κάποιο
άλλο σημείο λέει: «Ουδείς δύναται ελθείν προς με, εάν μη ο πατήρ ο πέμψας με
ελκύσει αυτόν» (Ιωάν. στ' 44). Κι αλλού πάλι: «Χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν
ουδέν» (Ιωάν. ίε' 5). Κι ο απόστολος Παύλος για το ίδιο θέμα: «Χάριτι εστε
σεσωσμένοι» (Εφ. β' 5).
Μετά απ’ όλ’ αυτά τι μπορούμε να πούμε; Μήπως
πρέπει να σκεφτούμε πως είναι μάταιοι όλοι οι αγώνες κι οι προσπάθειες που
κάνουμε για τη σωτηρία μας; Μήπως πρέπει να τα εγκαταλείψουμε όλα και να
περιμένουμε από τον ίδιο τον Κύριο, με τη δύναμη και την εξουσία που έχει, να
μας παρουσιάσει ενώπιόν Του; Δε λέει ο προφήτης Ησαΐας πως «ως ράκος
αποκαθημένης πάσα η δικαιοσύνη ημών» (ξδ' 6); Τι πρέπει να κάνουμε τότε; Να
εγκαταλείψουμε κάθε προσπάθειά μας, όλους τους αγώνες μας; Μα τότε δε θα
γίνουμε ίδιοι με τον οκνηρό δούλο, που έσκαψε και έκρυψε το τάλαντο που του
εμπιστεύτηκε ο Κύριος στη γη, και τον οποίο επέπληξε ο Κύριος με τα λόγια,
«πονηρέ δούλε και οκνηρέ!» (Ματθ. κε' 26);
Πρέπει να σοβαρευτούμε και ν’ ασκηθούμε στην
τήρηση όλων των εντολών του Κυρίου. Πρέπει να καταβάλλουμε ο,τι είναι δυνατό
από την πλευρά μας, μα ανήκει στη δύναμη του Θεού να ευλογήσει τις προσπάθειές
μας και να μας παρουσιάσει ενώπιόν Του. Ο απόστολος Παύλος έχει δώσει μια πολύ
καλή εξήγηση πάνω σ’ αυτό το θέμα. Λέει: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώς επότισεν, αλλ’
ο Θεός ηύξανεν ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι ούτε ο ποτίζων, αλλ ’ ο αυξάνων
Θεός» (Α' Κορ. γ' 6-7). Όλα επομένως εξαρτιώνται από το Θεό, από τη δύναμη, τη
σοφία και το έλεός Του. Εμείς πρέπει να φυτεύουμε και να ποτίζουμε. Δεν πρέπει
να εγκαταλείψουμε τα καθήκοντά μας αυτά, γιατί διαφορετικά θα κινδυνεύσουμε να
καταδικαστούμε στον αιώνιο θάνατο.
Το καθήκον του γεωργού είναι να σπέρνει και να
ποτίζει. Από το Θεό όμως, από τη δύναμη, τη σοφία και το έλεός Του, εξαρτάται
αν ο σπόρος θα ριζώσει η όχι, αν θ’ αναπτυχθεί και θα βγάλει καρπούς.
Είναι χρέος του επιστήμονα να ερευνά και να
ψάχνει, μα ανήκει στο Θεό, στη δύναμη, τη σοφία και το έλεός Του, αν η γνώση θα
του αποκαλυφτεί η όχι.
Είναι καθήκον των γονιών ν’ αναθρέψουν τα
παιδιά τους και να τα μάθουν το φόβο του Θεού, μα είναι στη δύναμη, τη σοφία
και το έλεός Του ο χρόνος της ζωής τους.
Είναι χρέος των ιερέων να διδάσκουν, να
παρακαλούν, να επιτιμούν και να καθοδηγούν τους πιστούς. Το αν οι προσπάθειές
τους θα καρποφορήσουν όμως είναι στη δύναμη, τη σοφία και το έλεος του Θεού.
Είναι καθήκον όλων μας να προσπαθήσουμε και ν’
αγωνιστούμε για ν’ αξιωθούμε να σταθούμε μπροστά στον Υιό του Θεού, ανήκει όμως
στη δύναμη, τη σοφία και το έλεός Του αν θα μας επιτραπεί να τον
πλησιάσουμε....
