Anthony
Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))
Σε αντίθεση με αυτό που πολλοί νομίζουν η αισθάνονται, η Σαρακοστή του Πάσχα είναι περίοδος χαράς. Είναι ο καιρός εκείνος που μάς δίνεται η δυνατότητα να αποτινάξουμε κάθε τι άσχημο και θανατηφόρο από μέσα μας για να βρούμε πάλι τη δύναμη να ζήσουμε, να βιώσουμε σε όλο το βάθος του το μυστήριο στο οποίο είμαστε καλεσμένοι. Άν δέν κατανοήσουμε αυτή τήν ποιότητα τής χαράς στη νηστεία, θα τη μετατρέψουμε σε μια καρικατούρα, σε μια περίοδο κατά τήν οποία στο όνομα του Θεού θα κάνουμε τη ζωή μας μίζερη.
Μπορεί, πράγματι, αυτή η ιδέα τής χαράς που πλέκεται με τήν επίπονη προσπάθεια και τόν ασκητικό αγώνα να φαίνεται περίεργη, όμως αγκαλιάζει με καθολικό τρόπο τη ζωή τής Εκκλησίας. Η Βασιλεία του Θεού είναι κατάκτηση. Δέν χαρίζεται απλά σε εκείνους που αδιάφορα και τεμπέλικα τήν περιμένουν να έρθει. Για όσους τήν αναμένουν με τέτοιο πνεύμα, θα έρθει, αλλά στο μέσον της νύχτας, σάν τήν Ημέρα τής Κρίσης. Σάν τόν κλέφτη που τρυπώνει όταν δέν τόν περιμένεις, σάν το Νυμφίο που φθάνει ενώ οι μωρές παρθένες κοιμούνται. Δέν είναι όμως αυτός ο τρόπος που θα πρέπει να προσμένουμε τήν Κρίση και τη Βασιλεία.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας σε μια νέα κατανόηση που θα μάς επιτρέψει να ξαναβρούμε μέσα μας αυτό από το οποίο περιέργως έχουμε αποξενωθεί: τη χαρά τής προσμονής τής Ημέρας του Κυρίου –κι άς ξέρουμε ότι αυτή θα είναι η Ημέρα τής Κρίσεως. Ίσως μάς ξενίζει το γεγονός ότι στήν Εκκλησία κηρύττουμε ως Ευαγγέλιο – δηλαδή “καλό άγγελμα”
- αυτό τής Κρίσεως· κι όμως αναφωνούμε:
“Έρχου Κύριε, ταχύ”, γιατί η Ημέρα του Κυρίου δέν είναι φόβος αλλά ελπίδα.
Όσο αδυνατούμε να αρθρώσουμε αυτά τα λόγια,
κάτι σημαντικό διαφεύγει από τη χριστιανική μας συνείδηση. Παραμένουμε, ο,τι κι
αν προφασιστούμε, παγανιστές ενδεδυμένοι ρούχα ευ-αγγελιαφόρων. Συνεχίζουμε να
είμαστε άνθρωποι από τις καρδιές των οποίων λείπει ο Θεός. Άνθρωποι για τους
οποίους ο ερχομός Του είναι σκοτάδι και φόβος και η κρίση Του δεν είναι λύτρωση
αλλά καταδίκη. Το αντάμωμά μας με τον Κύριο φαντάζει σαν ένα τρομερό γεγονός κι
όχι σαν αυτό που λαχταρούμε και αυτό για το οποίο ζούμε. Αν δεν το
συνειδητοποιήσουμε, η περίοδος της νηστείας δεν θα γίνει ποτέ για μας χαρά,
αφού είναι μια περίοδος που ενσωματώνει ταυτόχρονα κρίση και ευθύνη: χρειάζεται
να προηγηθεί αυτοκριτική για να υποδεχτούμε την Ημέρα του Κυρίου, την Ανάσταση,
με ανοιχτή καρδιά και πίστη, σαν γιορτή.
Η κρίση δεν μας επιβάλλεται έξωθεν. Ναι,
πράγματι θα έρθει η μέρα που θα σταθούμε μπροστά στον Θεό και θα κριθούμε·
αλλά, προς το παρόν, εφόσον το προσκύνημα συνεχίζεται, όσο το τέλος εκκρεμεί
και ο δρόμος που μας οδηγεί στην ομοίωση του Χριστού απλώνεται μπροστά μας
αδιάβατος, κρινόμαστε από τον ίδιο τον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε τα λόγια του
Κυρίου “ίσθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού”
(Ματθ. 5.25). Ορισμένοι Πατέρες βλέπουν στο πρόσωπο του “αντιδίκου” όχι τον
διάβολο (με τον οποίο κανείς ούτε ειρηνεύει ούτε συνδιαλέγεται), αλλά τη
συνείδηση που σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής γρηγορεί στο πλευρό μας και ουδέποτε
ησυχάζει. Με τη συνείδησή μας διαλεγόμαστε συνεχώς, μας αμφισβητεί κάθε στιγμή
και οφείλουμε να συμφιλιωνόμαστε μαζί της. Αλλιώς θα φτάσει κάποτε η στιγμή της
Κρίσης και τότε ο “αντίδικος” θα μεταμορφωθεί σε κατήγορο. Ενόσω, λοιπόν, ακόμα
πορευόμαστε η κρίση λαμβάνει χώρα διαρκώς μέσα μας σαν ένας διάλογος με τις
σκέψεις και τα αισθήματα και τις πράξεις μας· όλα αυτά που τίθενται ενώπιόν μας
να κρίνουμε και από τα οποία κρινόμαστε....