.jpg)
«…Ως Χριστιανός ορθόδοξος και υιός της
ημετέρας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, ορκίζομαι …να διαμείνω
πιστός εις την Θρησκείαν μου και εις την Πατρίδα μου. Ορκίζομαι να χύσω και
αυτήν την υστέρα ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Θρησκείας και της Πατρίδος
μου. Να χύσω το αίμα μου, ίνα νικήσω τους εχθρούς της Θρησκείας μου η να
αποθάνω ως Μάρτυς δια τον Ιησούν Χριστόν…».
(Ο όρκος των Ιερολοχιτών)
«Ο Έφορος τής Ελλάδος Θεός ενέπνευσεν εις τάς καρδίας τών εχθρών μας άκραν δειλίαν και φόβον. Ελπίζω δε εντός ολίγου, με τήν βοήθειαν του Τιμίου Σταυρού και τών θεοπειθών τής πατρίδος ευχών, να σάς χαροποιήσω…».
(Ανδρέας Μιαούλης)
.jpg)
«Μία δύναμις με άρπαξε από την λιτανεία πριν
φύγουμε από τα Ψαρά για την Χίο. Μία δύναμις θεϊκή με γιγάντωσε… Αυτή η
θεία δύναμίς μου έδωσε θάρρος δια να φθάσω με το πυρπολικό μου στην Τουρκική
Ναυαρχίδα… Οι Τούρκοι ήταν τόσοι ώστε εάν επτυον επάνω μας θα μας έπνιγαν
αναμφιβόλως… Εις το όνομά του Κυρίου φώναξα εκείνη τη στιγμή. Έκανα τον Σταυρό
μου και πήδηξα στη βάρκα. Οι φλόγες του πυρπολικού μεταδόθηκαν στην Ναυαρχίδα
που τινάχθηκε στον αέρα και παρέσυρε στον θάνατο χιλιάδες Τούρκους…».
(Κωνσταντίνος Κανάρης)
.jpg)
«…Η τυραγνία των Τούρκων – την δοκιμάσαμε τόσα
χρόνια – δεν υποφέρονταν πλέον. Και δι’ αυτήνη την τυραγνία, οπού δεν ορίζαμεν
ούτε βιον ούτε τιμή ούτε ζωή (ξέραμεν κι’ ότ’ ήμασταν ολίγοι και χωρίς τα’
αναγκαία του πολέμου) αποφασίσαμεν να σηκώσομεν άρματα εναντίον της τυραγνίας.
Είτε θάνατος είτε λευτεριά».
(Ιω. Μακρυγιάννης )
«Χωρίς αρετή και πόνο εις τήν πατρίδα και πίστη εις τήν θρησκεία τούς έθνη δέν υπάρχουν».
«…Κι’ αν είμαστε ολίγοι…παρηγοριώμαστε μ’ έναν
τρόπον, ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος,
παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε,
τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν, κι ὅταν κάνουν
αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν…».
«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και
σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι
πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να
ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να
μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς
«εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, η χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως
αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς»
κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να
φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….».
(Ιω. Μακρυγιάννης)
«Κι’ όσο αγαπώ την πατρίδα μου δεν αγαπώ άλλο
τίποτας. Ναρθή ένας να μου ειπή ότι θα πάγη ομπρός η πατρίδα, στρέγομαι να μου
βγάλη και τα δυό μου μάτια. Ότι αν είμαι στραβός, και η πατρίδα μου είναι καλά,
με θρέφει, αν η πατρίδα μου αχαμνά, δέκα μάτια νάχω, στραβός θανά είμαι. Ότι σ αὐτείνη
θα ζήσω, δεν έχω σκοπό να πάγω αλλού».
(Ιω. Μακρυγιάννης)