... Ας μη ξεγελάμε τον εαυτό μας, αδελφοί, ας μη
απατώμεθα. Και μία μόνο αμαρτία αν έμεινε στην ψυχή σου, και συ δεν μετανοείς
και δεν την εξομολογείσαι αλλά την ανέχεσαι μέσα σου, αυτή η αμαρτία θα σε
οδηγήση στο βασίλειο της κολάσεως. Για την αμαρτία δεν υπάρχει τόπος στον
παράδεισο του Θεού. Για την αμαρτία δεν υπάρχει τόπος στην Βασιλεία των
Ουρανών. Για να αξιωθής της Βασιλείας των Ουρανών, φρόντισε να αποδιώξης από
μέσα σου κάθε αμαρτία, να ξεριζώσης από μέσα σου δια της μετανοίας κάθε
αμαρτία. Διότι, τίποτε δεν γλυτώνει από την μετάνοια του ανθρώπου. Τέτοια
δύναμι έδωσε ο Κύριος στην Αγία Μετάνοια.
Κοίταξε! Αφού η μετάνοια μπόρεσε να σώση μία
τόσο μεγάλη άσωτη γυναίκα, όπως ήταν κάποτε η Μαρία η Αιγυπτία, πως να μη σώση
και άλλους αμαρτωλούς, τον κάθε αμαρτωλό, και τον πιο μεγάλο αμαρτωλό και
εγκληματία; Ναι, η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι το πεδίο της μάχης, επί
του οποίου εμείς οι Χριστιανοί με την νηστεία και την προσευχή νικάμε τον
διάβολο, νικάμε όλες τις αμαρτίες, νικάμε όλα τα πάθη και εξασφαλίζουμε στον
εαυτό μας την αθανασία και την αιώνιο ζωή. Στην ζωή των αγίων και αληθινών
Χριστιανών υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα που δείχνουν ότι όντως μόνο με την
προσευχή και την νηστεία εμείς οι Χριστιανοί νικάμε τους δαίμονες, όλους
εκείνους που μας βασανίζουν και θέλουν να μας παρασύρουν στο βασίλειο του
κακού, στην κόλασι. Αυτή η Αγία Νηστεία...! είναι νηστεία των αγίων αρετών μας.
Κάθε αγία αρετή ανασταίνει την ψυχή μου και την ψυχή σου εκ των νεκρών.
Προσευχή! Τι είναι η προσευχή; Είναι η μεγάλη
αρετή που σε ανασταίνει και με ανασταίνει. Σηκώθηκες μήπως για προσευχή,
έκραξες προς τον Κύριο να καθαρίση την ψυχή σου από τις αμαρτίες, από το κάθε
κακό, από κάθε πάθος; Τότε οι τάφοι σου και οι τάφοι μου ανοίγουν και οι νεκροί
ανασταίνονται. Ο,τι είναι αμαρτωλό φεύγει, ο,τι σύρει προς το κακό εξαφανίζεται.
Η αγία προσευχή ανασταίνει τον καθένα από μας, όταν είναι ειλικρινής, όταν
φέρνει όλη την ψυχή στον ουρανό, όταν εσύ με φόβο και τρόμο λέγης στον Κύριο:
Δες, δες τους τάφους μου, αναρίθμητοι είναι οι τάφοι μου, Κύριε! Μέσα σε κάθε
έναν από αυτούς τους τάφους, νά’την η ψυχή μου, νά’την νεκρή, μακρυά από Σένα,
Κύριε! Ειπέ λόγον και ανάστησον πάντας τους νεκρούς μου! Διότι, Συ, Συ, Κύριε,
μας έδωσες πολλές θείες δυνάμεις να μας ανασταίνουν δια της αγίας Αναστάσεως,
να μας ανασταίνουν από τον τάφο της ραθυμίας.
Ναι, με την αμαρτία, με τα πάθη μας,
πεθαίνουμε ψυχικά. Η ψυχή αποθνήσκει, όταν χωρίζεται από τον Θεό. Η αμαρτία
είναι δύναμις που χωρίζει την ψυχή από τον Θεό. Και εμείς, όταν αγαπάμε την
αμαρτία, όταν αγαπάμε τις αμαρτωλές ηδονές, στην πραγματικότητα αγαπάμε τον
θάνατό μας, αγαπάμε τους τάφους, τους δυσώδεις τάφους, μέσα στους οποίους η
ψυχή μας αποσυντίθεται.
Αντίθετα, όταν ανανήψουμε, όταν με τον κεραυνό
της μετανοίας χτυπήσουμε την καρδιά μας, τότε..., τότε οι νεκροί μας
ανασταίνονται. Τότε η ψυχή μας νικά όλους τους φονείς της, νικά τον κατεξοχήν
δημιουργό όλων των αμαρτιών, τον διάβολο, νικά με την δύναμι του Αναστάντος
Κυρίου Ιησού Χριστού.
