Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς
Κοίταξε! Αφού η μετάνοια μπόρεσε να σώση μία
τόσο μεγάλη άσωτη γυναίκα, όπως ήταν κάποτε η Μαρία η Αιγυπτία, πως να μη σώση
και άλλους αμαρτωλούς, τον κάθε αμαρτωλό, και τον πιο μεγάλο αμαρτωλό και
εγκληματία; Ναι, η Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι το πεδίο της μάχης, επί
του οποίου εμείς οι Χριστιανοί με την νηστεία και την προσευχή νικάμε τον
διάβολο, νικάμε όλες τις αμαρτίες, νικάμε όλα τα πάθη και εξασφαλίζουμε στον
εαυτό μας την αθανασία και την αιώνιο ζωή. Στην ζωή των αγίων και αληθινών
Χριστιανών υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα που δείχνουν ότι όντως μόνο με την
προσευχή και την νηστεία εμείς οι Χριστιανοί νικάμε τους δαίμονες, όλους
εκείνους που μας βασανίζουν και θέλουν να μας παρασύρουν στο βασίλειο του
κακού, στην κόλασι. Αυτή η Αγία Νηστεία...! είναι νηστεία των αγίων αρετών μας.
Κάθε αγία αρετή ανασταίνει την ψυχή μου και την ψυχή σου εκ των νεκρών.
Προσευχή! Τι είναι η προσευχή; Είναι η μεγάλη
αρετή που σε ανασταίνει και με ανασταίνει. Σηκώθηκες μήπως για προσευχή,
έκραξες προς τον Κύριο να καθαρίση την ψυχή σου από τις αμαρτίες, από το κάθε
κακό, από κάθε πάθος; Τότε οι τάφοι σου και οι τάφοι μου ανοίγουν και οι νεκροί
ανασταίνονται. Ο,τι είναι αμαρτωλό φεύγει, ο,τι σύρει προς το κακό εξαφανίζεται.
Η αγία προσευχή ανασταίνει τον καθένα από μας, όταν είναι ειλικρινής, όταν
φέρνει όλη την ψυχή στον ουρανό, όταν εσύ με φόβο και τρόμο λέγης στον Κύριο:
Δες, δες τους τάφους μου, αναρίθμητοι είναι οι τάφοι μου, Κύριε! Μέσα σε κάθε
έναν από αυτούς τους τάφους, νά’την η ψυχή μου, νά’την νεκρή, μακρυά από Σένα,
Κύριε! Ειπέ λόγον και ανάστησον πάντας τους νεκρούς μου! Διότι, Συ, Συ, Κύριε,
μας έδωσες πολλές θείες δυνάμεις να μας ανασταίνουν δια της αγίας Αναστάσεως,
να μας ανασταίνουν από τον τάφο της ραθυμίας.
Ναι, με την αμαρτία, με τα πάθη μας,
πεθαίνουμε ψυχικά. Η ψυχή αποθνήσκει, όταν χωρίζεται από τον Θεό. Η αμαρτία
είναι δύναμις που χωρίζει την ψυχή από τον Θεό. Και εμείς, όταν αγαπάμε την
αμαρτία, όταν αγαπάμε τις αμαρτωλές ηδονές, στην πραγματικότητα αγαπάμε τον
θάνατό μας, αγαπάμε τους τάφους, τους δυσώδεις τάφους, μέσα στους οποίους η
ψυχή μας αποσυντίθεται.
Αντίθετα, όταν ανανήψουμε, όταν με τον κεραυνό
της μετανοίας χτυπήσουμε την καρδιά μας, τότε..., τότε οι νεκροί μας
ανασταίνονται. Τότε η ψυχή μας νικά όλους τους φονείς της, νικά τον κατεξοχήν
δημιουργό όλων των αμαρτιών, τον διάβολο, νικά με την δύναμι του Αναστάντος
Κυρίου Ιησού Χριστού.
Γι’ αυτό, για μας τους Χριστιανούς δεν υπάρχει
αμαρτία πιο ισχυρή από μας. Να είσαι βέβαιος ότι πάντοτε είσαι δυνατώτερος από
κάθε αμαρτία που σε βασανίζει, πάντοτε είσαι δυνατώτερος από κάθε πάθος που σε
βασανίζει. Πως; –ερωτάς. Με την μετάνοια! Και τι είναι ευκολώτερο από αυτήν;
Πάντοτε μπορείς μέσα σου, μέσα στην ψυχή σου, να κραυγάζης: «Κύριε, πριν εις
τέλος απόλωμαι, σώσόν με». Η βοήθεια του Θεού δεν θα σε παραβλέψη. Θα αναστήσης
τον εαυτό σου από τους νεκρούς και θα ζης σ’ αυτόν τον κόσμο σαν κάποιος που
ήρθε από εκείνον τον κόσμο, που αναστήθηκε και ζη μία νέα ζωή, την ζωή του
Αναστάντος Κυρίου, που υπάρχουν μέσα του όλες οι θείες δυνάμεις, έτσι ώστε
καμμία αμαρτία πλέον δεν μπορεί να σε φονεύση. Ίσως να ξαναπέφτης, αλλά πλέον
γνωρίζεις, γνωρίζεις το όπλο, γνωρίζεις την δύναμι με την οποία ανασταίνεσαι εκ
των νεκρών. Αν πενήντα φορές την ημέρα αμαρτή¬σης, αν πενήντα φορές
ντροπιασθής, αν πενήντα τάφους σκάψης σήμερα, μόνο φώναξε: «Κύριε, δος μου
μετάνοια. Πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με». ... (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)