Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος.
Ιδού η πέμπτη Κυριακή της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής, η Κυριακή [που σφραγίζει την εβδομάδα] των μεγάλων αγρυπνιών και
των μεγάλων ασκήσεων, την εβδομάδα των μεγάλων θρήνων και αναστεναγμών, η
Κυριακή της πιο μεγάλης μεταξύ των αγίων γυναικών Αγίας, της οσίας μητρός ημών
Μαρίας της Αιγυπτίας...
Σαράντα επτά χρόνια έκανε στην έρημο, και ο
Κύριος της έδωσε εκείνο που σπάνια δίνει σε κάποιον από τους Αγίους. Χρόνια
ολόκληρα δεν γεύθηκε ψωμί και νερό. Στην ερώτησι του αββά Ζωσιμά εκείνη απάντησε:
«Ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος» (Ματθ. δ
4). Ο Κύριος την έτρεφε με έναν ιδιαίτερο τρόπο και την ωδηγούσε στην
ερημητική ζωή, στους ερημητικούς της αγώνες.
Και ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Η Αγία μετέτρεψε
την κόλασί της σε παράδεισο! Νίκησε τον διάβολο και ανέβηκε ψηλά στον Θεό! Πως,
με τι; Με την νηστεία και την προσευχή, με νηστεία και προσευχή! Διότι η
νηστεία, η νηστεία μαζί με την προσευχή, είναι δύναμις που νικά τα πάντα. Ένας
θαυμάσιος ύμνος της Μεγ. Τεσσαρακοστής λέγει: «ακολουθήσωμεν τω δια νηστείας
ημίν, την κατά του διαβόλου νίκην υποδείξαντι, Σωτήρι των ψυχών ημών». Με την
νηστεία μας έδειξε την νίκη κατά του διαβόλου... Δεν υπάρχει άλλο όπλο, δεν
υπάρχει άλλο μέσον.
Νηστεία! Ιδού το μέσον για να νικήσης τον
διάβολο, τον κάθε διάβολο. Παράδειγμα νίκης, η αγία Μαρία η Αιγυπτία. Τι θεία
δύναμις η νηστεία! Νηστεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά να σταυρώνης το σώμα, να
σταυρώνης το σώμα, να σταυρώνης ο ίδιος τον εαυτό σου.
Εφ’ όσον υπάρχει σταυρός, η νίκη είναι
σίγουρη. Το σώμα της πρώην πόρνης της Αλεξανδρείας, της Μαρίας, με την αμαρτία
παραδόθηκε στην δουλεία του διαβόλου. Αλλά όταν αγκάλιασε τον Σταυρό του
Χριστού, όταν πήρε αυτό το όπλο στα χέρια της, νίκησε τον διάβολο. Νηστεία
είναι η ανάστασις της ψυχής εκ νεκρών. Η νηστεία και η προσευχή ανοίγουν τα
μάτια του ανθρώπου, ώστε να αντικρύση και να καταλάβη πραγματικά τον εαυτό του,
να ιδή τον εαυτό του. Βλέπει τότε ότι κάθε αμαρτία στην ψυχή του είναι ο τάφος
του, ο τάφος, ο θάνατός του. Καταλαβαίνει ότι η αμαρτία μέσα στην ψυχή του δεν
κάνει τίποτε άλλο από το να μετατρέπη σε πτώματα όλα όσα ανήκουν στην ψυχή:
τους λογισμούς της, τα συναισθήματά της και τις διαθέσεις της· σειρά από
τάφους. Και τότε..., τότε ξεχύνεται θρηνητική κραυγή από την ψυχή: «Πριν εις
τέλος απόλωμαι, σώσον με». Αυτή είναι η κραυγή μας κατά την αγία αυτή εβδομάδα:
Κύριε, προτού χαθώ τελείως, σώσε με. Έτσι προσευχηθή¬καμε αυτή την εβδομάδα
στον Κύριο, τέτοιες προσευχητικές αναβοήσεις μας παρέδωσε στον Μεγάλο Κανόνα
του ο μεγάλος άγιος πατήρ ημών Ανδρέας Κρήτης.
«Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με».
Αυτή η κραυγή μας αφορά όλους, όλους όσους έχουμε αμαρτίες. Ποιός δεν έχει
αμαρτίες; Είναι αδύνατον να κυττάξης τον εαυτό σου να μη εύρης κάπου, σε κάποια
γωνία της ψυχής σου, να μη εντοπίσης σε κάποια άκρη της μία ξεχασμένη ίσως
αμαρτία. Και... κάθε αμαρτία, για την οποία δεν έχεις μετανοήσει, είναι ο τάφος
σου, είναι ο θάνατός σου. Και εσύ, για να μπορέσης να σωθής και να αναστήσης
τον εαυτό σου από τον τάφο σου, κράζε με τις προσευχητικές θρηνητικές κραυγές
της Μεγάλης Τεσσαρακοστής: «Κύριε, πριν εις τέλος απόλωμαι, σώσόν με» (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
