Αίροντες τον σταυρό, ευαρεστούμε τον Κύριο
Ιησού Χριστό, Τον ακολουθούμε. Αν ακολουθούμε τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να
ακολουθούμε Εκείνον. Όποιος δεν απαρνηθή τον εαυτό του, δεν μπορεί να Με
ακολουθήση (Ματθ. ι 38).
Αν ακολουθήσης τον δικό σου νου και όχι τον
νου του Χριστού, αν ακολουθήσης το θέλημά σου και όχι το θέλημα του Χριστού,
όπως αναφέρεται στο άγιο Ευαγγέλιο, η ψυχή σου δεν είναι καθαρή, δεν είναι
αγιασμένη, είναι χαμένη στην ζούγκλα των ψυχοφθόρων και φρικτών πλανών. Διότι η
αμαρτία, το κακό, κατόρθωσε να χτίση μέσα μας, δίπλα σε εκείνη την θεοειδή ψυχή
που ελάβαμε από τον Θεό, την δική της ψυχή. Αν η αμαρτία μας γίνη έξις,
δημιουργεί μέσα μας την δική της ψυχή. Αν πράττομε την αμαρτία, εκείνη σταδιακά
μορφώνεται στην ψυχή μας. Κοντά σε εκείνη την θεοειδή ψυχή, την οποία ο Θεός
σου έδωσε, εσύ φέρνεις έναν ξένο, ο οποίος σε αιχμαλωτίζει. Αυτός διαφεντεύει,
ενώ ο,τι θεϊκό είναι μέσα σου είναι σαν κοιμισμένο, σαν μουδιασμένο. Το
απέρριψες, και εκείνο δεν ζη μέσα σου, πεθαίνει.
Η αμαρτία δημιουργεί μέσα μας δικό της κόσμο,
δημιουργεί μέσα μας δική της φιλοσοφία, δική της αντίληψι για τον κόσμο. Η
αμαρτία επιδιώκει να καταλάβη την θέσι του Θεού στην ψυχή σου, την θέσι του
Προσώπου του Θεού. Αυτό θέλει να κάνη η αμαρτία. Η αμαρτία στην πραγματικότητα
θέλει να στερήση τον άνθρωπο από εκείνες τις θεϊκές ωραιότητες που έχει στην
ψυχή του. Ναι, αυτός ο διάβολος αγωνίζεται δια μέσου της αμαρτίας να
δημιουργήση μέσα σου και μέσα μου την δική του εικόνα. Διότι η αμαρτία πάντοτε
ομοιάζει στον διάβολο. Πάντοτε, όταν την εναγκαλιζώμαστε, τυπώνει σιγά-σιγά
στην ψυχή μας την δική του σκοτισμένη μορφή. Έτσι, με την αμαρτία, με την έξι
στην αμαρτία, μορφώνεται μέσα μας ένα άλλο εγώ, μία άλλη ψυχή, ένας άλλος
εαυτός, εκείνος ο εαυτός, τον οποίο ζητεί ο Κύριος να απαρνηθούμε: «ου γαρ ο
θέλω ποιώ αγαθόν, αλλ’ ο ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. ζ 19). Το κακό το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι,
ενώ το καλό είναι από τον Θεό, λέγει ο απόστολος Παύλος (Α Τιμ. δ
4). Εγώ θέλω να ζω σωστά, αλλά την δύναμι να το κάνω δεν την έχω. Δεν
βρίσκω την δύναμι γι’ αυτό, δεν βρίσκω την δύναμι μέσα μου.
Να, το σημερινό Ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει τον
τρόπο, για να πραγματοποιήσουμε στην ζωή μας το καλό που επιθυμούμε. Αυτός
είναι η απάρνησι του εαυτού σου, της αμαρτίας σου, αυτής της αμαρτωλής ψυχής
που δημιουργήθηκε, χτίστηκε, μορφώθηκε μέσα σου. Με την νηστεία στην
πραγματικότητα απωθούμε την αμαρτωλότητα που είναι μέσα μας. Αντικαθιστούμε
σταδιακά τον εαυτό μας με τον Χριστό, μέχρις ότου φθάσουμε στην τελειότητα που
έφθασε ο απόστολος Παύλος, ο οποίος λέγει: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός»
(Γαλ. β 20). Να τι σημαίνει «απαρνησάσθω
εαυτόν»: Σημαίνει να απαλείψουμε όλες τις (κακές) μας επιθυμίες, κάθετι
ανθρώπινο, εφάμαρτο, και να τα αντικαταστήσουμε με τον Χριστό. Να αλλάξουν, να
γίνουν όλα Χριστός!
«Ος γαρ εάν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι
απολέσει αυτήν· ος δ᾽ αν απολέσει την ψυχήν αυτού ένεκεν εμού και του
ευαγγελίου, σώσει αυτήν» (Μαρκ. η 35).
Εάν, βεβαίως, απαρνηθούμε κάθε αμαρτία μας, κάθε πάθος μας· και αν ξέρουμε, αν
αισθανόμαστε και αν θέλουμε να γίνη ο Χριστός ψυχή μέσα στην ψυχή μας, καρδιά
μέσα στην καρδιά μας, να αντικαταστήση τον εαυτό μας, το εγώ μας με τον Εαυτό
Του. Αυτή είναι η μόνη οδός για να φυλάξουμε εγώ και εσύ και κάθε άνθρωπος την
ψυχή μας από την κόλαση, από την καταστροφή, από τον διάβολο, από κάθε κακό,
από τα αιώνια βάσανα, να βρούμε μέσα μας εκείνη την θεοειδή ψυχή, εκείνη την
θεϊκή ψυχή, την οποία ο Θεός μας έδωσε....
