«Των παθών του Κυρίου τάς απαρχάς η παρούσα ημέρα λαμπροφορεί. Δεύτε ουν, φιλέορτοι, υπαντήσωμεν άσμασιν…»
(καθ. Μ. Δευτ.)
Φθάσαμε, αγαπητοί μου, στα σωτήρια
πάθη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στη Μεγάλη Εβδομάδα. Η εβδομάδα
αυτή λέγεται Μεγάλη, διότι μέσα στις 168 ώρες της, από
σήμερα μέχρι τη νύχτα της Αναστάσεως, τιμώνται μεγάλα
γεγονότα, μοναδικά και κοσμοϊστορικά, που συγκλόνισαν τα επίγεια και
τα ουράνια και τα καταχθόνια. Γι’ αυτό η εβδομάδα αυτή ονομάζεται
Μεγάλη· αλλά και γι᾽ αυτό δεν θα πρέπει να περάσει όπως οι άλλες.
Και θέτω το ερώτημα· ποιά είναι τα
καθήκοντα ενός Χριστιανού τη Μεγάλη Εβδομάδα; Δεν απευθύνομαι σε
απίστους, αθέους η σε χιλιαστάς· απευθύνομαι σε πιστούς, που
θέλουν να εορτάσουν σωστά. Ποιά είναι λοιπόν τα καθήκοντα που έχουμε την
εβδομάδα αυτή;
Το πρώτο καθήκον, αδελφοί μου, είναι
να ευχαριστήσουμε απ᾽ την καρδιά μας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Όλη
βέβαια η ζωή μας πρέπει να ᾽νε ένα ευχαριστώ, ένα «Δόξα
σοι, Κύριε», για τις μικρές και μεγάλες ευεργεσίες του, τις
φανερές και αφανείς, για όλα τα καλά, υλικά και πνευματικά, που
επιδαψιλεύει η χάρις του· τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τα
λουλούδια, τα ακρογιάλια, όλη την πλάση. Να τον ευχαριστούμε
ακόμη για τους γονείς και τα αδέρφια, τη γυναίκα και τα παιδιά, για
το χρόνο και τις εποχές, για ο,τι ευλογημένο και αναγκαίο.
Άνθρωπος αγνώμων είναι χειρότερος από
ζώο. Ένα σκύλο έχεις, ένα κομμάτι ψωμί του πετάς, και κουνάει
την ουρά του και σου λέει ευχαριστώ. Κι ο άνθρωπος λοιπόν πρέπει να ᾽νε
ευγνώμων στο Θεό. Να τον ευχαριστούμε για όλα, αλλά προ παντός για τη θυσία του
Υιού του, για τα σεπτά του πάθη. Ακόμη να τον ευχαριστήσουμε και για κάτι άλλο•
για τη μακροθυμία του στα τόσα εγκλήματά μας και μάλιστα στις βλασφημίες, για
τις οποίες θα ᾽πρεπε ν᾽ ανοίξει η γη να μας καταπιεί κ᾽ η θάλασσα να φουσκώσει
να μας πνίξει, και όμως μας ανέχεται. Γι αὐτὸ τη Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία
λέει «Δόξα τη μακροθυμία σου, Κύριε, δόξα σοι».
Το ένα καθήκον μας λοιπόν είναι να
ευχαριστούμε το Θεό. Το άλλο είναι να παρακολουθήσουμε τις ιερές ακολουθίες. Οι
ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος δεν είναι όπως οι άλλες· διαφέρουν πολύ. Οι
ύμνοι της, που είναι γλυκύτεροι απ᾽ το μέλι, τα εμπνευσμένα αυτά ποιήματα όπως
π.χ. ο επιτάφιος θρήνος, δεν υπάρχουν σε καμιά θρησκεία στον κόσμο. Και μόνο τα
τροπάρια αυτά, που δεν τα ᾽χουν ούτε φράγκοι ούτε προτεστάντες ούτε κανείς
άλλος, φτάνουν ν᾽ αποδείξουν ότι η Εκκλησία μας δεν είναι από τη γη· είναι από
τον ουρανό, είναι θεόπνευστη. Ποιός τα έκανε αυτά; που γράφτηκαν, μέσα σε
σχολειά και πανεπιστήμια; Τα έφτιαξαν μέσα σε σπηλιές άγιοι ασκηταί, πού τό
δάκρυ τους έπεφτε στη γη και την έκανε να λουλουδίζει. Δεν τα ᾽γραψαν απλώς με
το μυαλό και τα γράμματα που ήξεραν· αυτά είνε το αίμα της καρδιάς τους,
συναίσθημα υγιές, έκφραση ζωής, βιώματα άγια, αλήθειες, που μόνο όσοι αγάπησαν
γνησίως το Χριστό μπορούσαν να έχουν. Πρέπει να ᾽νε αναίσθητος κανείς για να
μην τον συγκινούν. Ας τα παρακολουθήσουμε λοιπόν στην εκκλησία κρατώντας μια Σύνοψη.
