Το Πάσχα, η νίκη του Σωτήρα καταπάνω στο
θάνατο, είναι το κέντρο όλης μας της λατρείας, το θεμέλιο όλης της ελπίδας και
της χαράς μας. Αν ο Ιησούς δεν αναστήθηκε πραγματικά από τους νεκρούς, τότε,
όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, όλη μας η πίστη είναι «ματαία» (Α’ Κορ. 15,17) κι
εμείς οι χριστιανοί «ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων» (Α’ Κορ. 15,19). Χωρίς την
Ανάσταση του Χριστού δεν μπορεί να υπάρξει ζωντανή Χριστιανοσύνη.
Οι ευαγγελικές αναφορές στην Ανάσταση
επιμένουν ιδιαίτερα σε δύο σημεία. Καταρχάς, τονίζουν εμφατικά την
πραγματικότητά της. Μετά την Ανάστασή Του, ο Χριστός δεν εμφανίστηκε απλά, σαν
σε όραμα, στους μαθητές Του, αλλά τους κατέστησε ολότελα σαφές ότι ήταν παρών
για μία ακόμη φορά με το πραγματικό -φυσικό Του σώμα – το ίδιο σώμα που
προσηλώθηκε και πέθανε πάνω στο Σταυρό. Εκείνο το δειλινό της πασχάλιας ημέρας,
το πρώτο πράγμα που κάνει, αφού τους απευθύνει τον χαιρετισμό Του, είναι να
τους δείξει τις πληγές στα χέρια και την πλευρά Του. Μια εβδομάδα μετά, ξαναεμφανίζεται
και λέει στο Θωμά: «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείράς μου, και φέρε
την χείρά σου και βάλε εις την πλευράν μου, και μη γίνου άπιστος, αλλά πιστός»
(Ιωάν. 20,27). Οι μαθητές καλούνται να μην έχουν την παραμικρή αμφιβολία πως το
σώμα του Πάθους στο Γολγοθά και το σώμα της Ανάστασης, που τώρα αντικρίζουν
μπροστά τους, είναι ένα και το αυτό. Ο αναστημένος Σωτήρας δεν είναι άσαρκο
πνεύμα• «ψηλαφήσατέ με και ίδετε», τους λέει, «ότι πνεύμα, σάρκα και οστέα ουκ
έχει καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα… και λαβών ενώπιον αυτών έφαγε» (Λουκ. 24,
39-43). Τα Ευαγγέλια δεν αφήνουν χώρο για καμιά αμφισημία: η Ανάσταση είναι
πραγματική.
Όμως την ίδια στιγμή, υπάρχει μια
παραδοξότητα, ένα μυστήριο γύρω από το σώμα του αναστημένου Χριστού. Περνά μέσα
από κλειστές θύρες (Ιωάν. 20,19). Μετά την Ανάσταση, οι μαθητές δεν
αναγνωρίζουν αμέσως τον Ιησού στη λίμνη της Τιβεριάδας (Ιωάν. 21,4)• ούτε ο
Λουκάς και ο Κλεόπας στο δρόμο προς Εμμαούς (Λουκ. 24,16). Έχει το ίδιο σώμα
που είχε και πριν, κι ωστόσο είναι διαφορετικό, διότι τώρα είναι «σώμα
πνευματικόν» (Α’ Κορ. 15,44),
Αυτό δεν σημαίνει πως το σώμα του Χριστού μετά
την Ανάσταση είναι, υπό μία έννοια, μη πραγματικό η εξαϋλωμένο. Όχι: παραμένει
ένα ολότελα φυσικό σώμα, αποτελούμενο από ύλη. Όμως η υλικότητά του έχει πλέον
μεταμορφωθεί από τη δύναμη του Πνεύματος, και υπ’ αυτή την έννοια, έχει
απελευθερωθεί από τους περιορισμούς που υφίστανται συνήθως τα σώματά μας.
Διαθέτει ελαφράδα, άνωση και ελευθερία – ιδιότητες που τα σώματα των δικαίων θα
αποκτήσουν κατά τη γενική ανάσταση των εσχάτων, αλλά που εμείς προς το παρόν
δυσκολευόμαστε να φανταστούμε. Όμως, παρότι θαυμαστά μεταμορφωμένο, παραμένει
το ίδιο με πριν, ένα φυσικό σώμα.
Ας μην χάνουμε την ευκαιρία, σε κάθε πασχάλια
γιορτή, να εκδηλώνουμε την πίστη μας στην πραγματικότητα της εκ νεκρών
Ανάστασης του Σωτήρος, να ανοίγουμε κάθε φορά τα μάτια μας εκστατικά ενώπιον
του αναστημένου σώματός Του, και να κοιτάμε μπροστά προσδοκώντας τη δική μας
μελλοντική ανάσταση των εσχάτων. ...
