Ὁ Θεὸς εἶναι διατεθειμένος νὰ μείνη τελείως ἔξω ἀπὸ τὴν ζωήμας, εἶναι ἕτοιμος νὰ τὸ σηκώση αὐτὸ σὰν ἕνα σταυρό, ἀλλὰ δὲν εἶναι καθόλου διατεθειμένος νὰ γίνη ἁπλῶς ἕνα μέρος τῆς ζωῆς μας.
Ἔτσι
ὅταν σκεπτόμαστε τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀξίζει νὰ ἐρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας:
ποιὸς φταίει γι’ αὐτό;
Πάντοτε
ἀποδίδουμε τὴν ἐνοχὴ στὸν Θεό, πάντοτε κατηγοροῦμε Ἐκεῖνον, εἴτε κατ’ εὐθείαν,
εἴτε μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, ὅτι εἶναι ἀπῶν, ὅτι ποτὲ δὲν εἶναι παρὼν ὅταν Τὸν
χρειαζόμαστε, ποτὲ δὲν ἀνταποκρίνεται ὁσάκις καταφεύγουμε σ’ Αὐτόν.
Εἶναι
στιγμὲς ποὺ εἴμαστε περισσότερο «εὐσεβεῖς» καὶ λέμε εὐλαβικά: «ὁ Θεὸς δοκιμάζει
τὴν ὑπομονή μου, τὴν πίστη μου, τὴν ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ἕνα σωρὸ τρόπους
γιὰ νὰ μεταβάλουμε τὴν ἐναντίον μᾶς κρίσι τοῦ Θεοῦ σὲ ἔπαινό μας. Εἴμαστε τόσο ὑπομονετικοὶ
ὥστε μποροῦμε νὰ ὑποφέρουμε ἀκόμα καὶ τὸν Θεό!
Ὅταν
πᾶμε νὰ προσευχηθοῦμε ὅλες τὶς φορὲς θέλουμε ΚΑΤΙ ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ καθόλου
ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεῖ αὐτὸ νὰ λεχθεῖ σχέση; Συμπεριφερόμαστε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν στοὺς
φίλους μας; Ἀποβλέπουμε κυρίως σ’ αὐτὸ ποῦ ἡ φιλία μπορεῖ νὰ μᾶς δώση ἢ ἀγαπᾶμε
τὸν φίλο; Συμβαίνει τὸ ἴδιο στὶς σχέσεις μας μὲ τὸν Θεό;
Ἃς
σκεφθοῦμε τὶς προσευχές μας, τὶς δικές σας καὶ τὶς δικές μου. Σκεφθῆτε τὴν
θέρμη, τὸ βάθος καὶ τὴν ἔντασι ποὺ ἔχει ἡ προσευχή σας, ὅταν ἀφορᾶ κάποιον ποὺ ἀγαπᾶτε,
ἢ κάτι ποὺ ἔχει σημασία γιὰ τὴν ζωή σας. Τότε ἡ καρδιὰ σᾶς εἶναι ἀνοιχτή, ὅλος ὁ
ἐσωτερικός σας ἐαυτὸς εἶναι προσηλωμένος στὴν προσευχή. Μήπως αὐτὸ σημαίνει ὅτι
ὁ Θεὸς ἔχει κάποια σημασία γιὰ σᾶς; ΌΧΙ, καθόλου! Ἁπλῶς σημαίνει ὅτι τὸ θέμα τῆς
προσευχῆς σᾶς ἀπασχολεῖ.
Ὅταν
κάνετε τὴν γεμάτη πάθος, βαθειὰ καὶ ἔντονη προσευχή, τὴν σχετικὴ μὲ τὸ ἀγαπώμενο
πρόσωπο, ἢ τὴν κατάστασι ποὺ σᾶς στεναχωρεῖ καὶ μετὰ στραφῆτε στὸ ἑπόμενο αἴτημα,
ποὺ δὲν σᾶς ἀπασχολεῖ καὶ πολὺ καὶ ξαφνικὰ παγώση ἡ διάθεσί σας, τί ἄλλξε;
«Ψυχράθηκε» μήπως ὁ Θεός; Ἢ ἔχει «ἀπομακρυνθεῖ»; Ὄχι ἀσφαλῶς. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι
ὅλη ἡ ἔξαρσι, ὅλη ἡ ἔντασι τῆς προσευχῆς σας δὲν γεννήθηκε ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ
Θεοῦ, οὔτε ἀπὸ τὴν πρὸς Αὐτὸν πίστι σας, τὴν σφοδρὴ γι’ Αὐτὸν ἀγάπη, ἀπὸ τὴν αἴσθησι
τῆς παρουσίας Του. Ἀλλὰ γεννήθηκε, μόνο καὶ μόνο, ἀπὸ τὴν ἀνησυχία σας γιὰ κεῖνο
τὸ πρόσωπο ἢ γιὰ κείνη τὴν ὑπόθεσι, καὶ ὄχι γιὰ τὸν Θεό.
Γιατί
λοιπὸν μᾶς ἐκπλήττει τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὴ ἡ ἀπουσία τοῦ Θεοῦ μᾶς πλήττει; Ἐμεῖς
εἴμαστε ἐκεῖνοι ποὺ ἀπουσιάζουμε, ἐμεῖς γινόμαστε ψυχροί, ἀφοῦ δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει
πλέον ὁ Θεός. Γιατί; Διότι ὁ Θεὸς δὲν ἔχει τόσο σημασία γιὰ ἐμᾶς.
Ὑπάρχουν
ἐπίσης καὶ ἄλλες περιπτώσεις ποὺ ὁ Θεὸς εἶναι «ἀπῶν». Ἐφόσον ἐμεῖς εἴμαστε
πραγματικοί, δηλαδὴ εἴμαστε, ἀληθινά, ὁ ἐαυτός μας, ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ εἶναι παρὼν
καὶ νὰ κάνη κάτι γιὰ ἐμᾶς. Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ προσπαθοῦμε νὰ γίνουμε ὅτι
στὴν οὐσία δὲν εἴμαστε, τότε δὲν μένει τίποτε νὰ ποῦμε ἢ νὰ ἔχουμε. Γινόμαστε
μία φανταστικὴ προσωπικότης, μία ἀνειλικρινὴς παρουσία, καὶ τὴν παρουσία αὐτὴν
δὲν μπορεῖ νὰ τὴν πλησιάσει ὁ Θεός.
Γιὰ
νὰ μπορέσουμε νᾶν προσευχηθοῦμε πρέπει νὰ ζήσουμε στὴν κατάστασι ἡ ὁποία
καθορίζεται σὰν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Πρέπει νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ
Θεός, ὁ Βασιλεύς, ὀφείλουμε νὰ παραδοθοῦμε σ’ Αὐτόν. Τουλάχιστον πρέπει νᾶν ἐνδιαφερόμαστε
γιὰ τὸ θέλημά Του, ἀκόμη καὶ ἂν δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ τὸ ἐκπληρώσουμε. Ἀλλὰ ἂν
δὲν εἴμαστε ἱκανοὶ γι’ αὐτό, ἂν φερόμαστε στὸν Θεὸ ὅπως ὁ πλούσιος νεανίας ποῦ
δὲν μποροῦσε νὰ ἀκολουθήση τὸν Χριστὸ γιατί ἦταν πάρα πολὺ πλούσιος, τότε πῶς θὰ
Τὸν συναντήσουμε;
Πολὺ
συχνά, ὅτι θὰ θέλαμε νὰ εἴχαμε ἀποκτήσει διὰ τῆς προσευχῆς, διὰ τῆς βαθείας
σχέσεως μὲ τὸν Θεό, τὴν ὁποίαν τόσο ἐπιθυμοῦμε, εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἐπιθυμία εὐτυχίας
καὶ τίποτα παραπάνω. Δὲν εἴμαστε προετοιμασμένοι νὰ πουλήσουμε ὅλα ὅσα ἔχουμε
γιὰ νᾶν ἀγοράσουμε τὸν πολύτιμο μαργαρίτη. Ἔτσι πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κερδίσουμε
αὐτὸν τὸν πολύτιμο μαργαρίτη; Εἶναι Αὐτὸς ἡ προσδοκία μας;
Τελικὰ
θέλουμε κάτι ἀπὸ τὸν Χριστὸ ἢ θέλουμε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό;
ἀπὸ
τὸ βιβλίο: "Μάθε νὰ προσεύχεσαι"
ἔκδ.
"Η ΕΛΑΦΟΣ"
