Μια φορά μας διηγήθηκε την ακόλουθη ιστορία:
— Κάποτε πήρα μία μεγάλη ποσότητα καραμέλες
και πήγα σ’ ένα ορφανοτροφείο. Μοίρασα τις καραμέλες στα ορφανά παιδιά, αλλά
έβλεπα βαθιά μέσα στις ψυχές τους, που ήταν πιασμένες, μαζεμένες κι έτσι τα
παιδιά δεν είχαν την άνεση να χαμογελάσουν. Έφυγα απ’ εκεί και πήγα να πάρω το
λεωφορείο. Όταν μπήκα στο λεωφορείο, είδα κάποιους επιβάτες να τσακώνονται
μεταξύ τους: «Σήκω απ’ εδώ… κάθησε πιο πέρα… μάζεψε τα πόδια σου…» κ.ο.κ..
Φώναζαν ο ένας στον άλλο, διαπληκτίζονταν ο ένας με τον άλλο. Σκέφτηκα τότε:
«Εκείνα τα παιδιά, στο ορφανοτροφείο, ορφανά από τον επίγειο πατέρα τους· αυτοί
εδώ, τα μεγάλα αυτά παιδιά, ορφανά κι αυτά από τον ουράνιο Πατέρα τους».
Και συνέχισε ο Γέρων Πορφύριος να μου εξηγεί:
— Λόγω αυτής της ορφάνιας, που έχει ο κόσμος
σε σχέση με το Θεό, ο οποίος είναι η χαρά, δεν ξέρει τι κάμνει και παραφέρεται.
Αν ο άνθρωπος μπει στη γραμμή του Θεού και της Εκκλησίας και γνωρίσει τον
Πατέρα του τον ουράνιο, τότε δεν θα συμπεριφέρεται πλέον ως ορφανός και θα έχει
μόνιμα τη χαρά. Το άγχος τι είναι; Είναι, ακριβώς, αυτή η ορφάνια από τον ουράνιο
Πατέρα.
Μια φορά μου είπε:
— Εσύ είσαι ευλαβής. Κι αυτή σου την ευλάβεια,
αυτή σου την πίστη, θέλεις να επιβάλεις στους γύρω σου. Νομίζεις ότι βγαίνει
τίποτε έτσι; Κακό κάνεις. Διότι οι άνθρωποι είναι αντιδραστικοί. Λες στον άλλο
να κάνει κάτι και δεν το κάνει, επειδή του το είπες. Αντιδρά και δεν το κάνει.
Αν δει εσένα να κάνεις αυτό το πράγμα, ίσως το κάνει κι εκείνος, γιατί θα
σκεφτεί «αφού το κάνει αυτός, να το κάνω κι εγώ».
Και συνέχισε:
— Αν, όμως, θελήσεις να προσευχηθείς στο
Χριστό και να του πεις «Χριστέ μου, σε παρακαλώ, φώτισε η ελέησε η κατεύθυνε
αυτό το πρόσωπο» και κάμνεις συνεχώς αυτή την προσευχή, τότε ο Χριστός αρχίζει
και στέλλει στο πρόσωπο εκείνο καλούς λογισμούς. Κάθε φορά, που εσύ λες, για
παράδειγμα, «Κύριε, ελέησον το παιδί μου», το παιδί σου παίρνει ένα αγαθό
λογισμό από τον Χριστό. Κι όσο εσύ συνεχίζεις να προσεύχεσαι, τόσο
περισσότερους αγαθούς λογισμούς παίρνει το παιδί σου. Κι αν τώρα το παιδί σου
είναι όπως ένα άγουρο πορτοκάλι, σιγά-σιγά θα ωριμάσει και θα γίνει όπως το θέλεις.
Αυτός είναι αποδεδειγμένα, από τη δική μου πείρα, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος
για να λύει ο άνθρωπος τα προβλήματά του σ’ οποιοδήποτε τομέα θέλει. Διότι όλοι
οι άλλοι τρόποι, που οι άνθρωποι εφαρμόζουν από ένστικτο, τις πιο πολλές φορές
αποτυγχάνουν.
Κ. Ι.: Θα έχετε, υποθέτω, να μας
αφηγηθείτε και κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό, μέσα από το οποίο επαληθεύθηκαν
και αυτά τα λόγια του Γέροντος Πορφυρίου.
Χ.Μ.Π.: Ναι. Του ζητούσα κι εγώ να μου
αναφέρει διάφορα παραδείγματα για καθετί, που μου έλεγε. Στη συγκεκριμένη
περίπτωση μου υπέδειξε την περίπτωση ενός ανδρογύνου, που η κόρη τους είχε
ξεφύγει από το δρόμο του Θεού. Η συμπεριφορά κι ο τρόπος ζωής της κοπέλας αυτής
είχε δημιουργήσει τέτοια κατάσταση μέσα στο σπίτι, που ο πατέρας είχε βγει από
τον εαυτό του, ήταν πυρ και μανία εναντίον της κόρης του, ήθελε να τη σκοτώσει
και άλλες τέτοιες υπερβολές. Τελικά δέχθηκε και πήγε μαζί με τη γυναίκα του στο
Γέροντα Πορφύριο.
Ο Γέροντας είπε τότε στον πατέρα:
— Δεν καταλαβαίνεις εδώ τι γίνεται; Εδώ το
παιδί σου το έχει καβαλικέψει ο διάβολος και το κάμνει ο,τι θέλει και το πάει
όπου θέλει. Δεν βγαίνει τίποτε έτσι, που συμπεριφέρεσαι. Το πρόβλημα αυτό
χρειάζεται προσευχή. Εσύ κι η γυναίκα σου, κι οι δυό σας μαζί, θ’ αρχίσετε να
προσεύχεστε συνεχώς για την κόρη σας και δεν θα της μιλάτε καθόλου για το θέμα
αυτό.
Και συνέχισε:
— Κι όταν έρχεται αργά το βράδυ στο σπίτι,
όπως συνηθίζει να έρχεται, θα της πείτε: «Παιδί μου το φαγητό σου είναι μέσα
στο ψυγείο και κάθησε να φας». Η κόρη σας τότε θα πέσει από τα σύννεφα. «Που
βρήκαν», θα σκεφτεί, «οι γονείς μου οι βάρβαροι όλη αυτή την ευγένεια»; Εσείς
δεν θα σταματήσετε στο μεταξύ να προσεύχεστε. Και να ξέρετε ότι η κόρη σας θα
τσακωθεί με το άλλο πρόσωπο, που κάνουν την κακή παρέα. Κι όταν θα ’ρθει να σας
πει ότι τα χάλασε μ’ εκείνη την παρέα, να μη της πείτε «μπράβο, μπράβο, καλά
έκανες», αλλά να προσποιηθείτε τους αδιάφορους και να της πείτε «εμείς, παιδί
μου, δεν ξέρουμε, εσύ ξέρεις».
Και πράγματι, έτσι εκτυλίχθηκαν τα γεγονότα.
Μια μέρα η κοπέλα ανακοίνωσε στους γονείς της ότι τα χάλασε μ’ εκείνη την
παρέα. Μπήκε από τότε στο σωστό δρόμο και σώθηκε.
Κ. Ι.: Ιδού πως ο Γέρων Πορφύριος, με τα
χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, βοηθούσε κι έσωζε τους ανθρώπους.
Γεροντικό του 20ου αιώνος