... Εάν δεν ιδώ με τα ίδιά μου τα μάτια τις πληγές
τις οποίες άνοιξαν οι ασεβείς στα αγιά του χέρια, δεν πρόκειται να συγκατατεθώ
στους λόγους σας. Εάν δεν βάλω το ίδιο μου το δάκτυλο στα κοιλώματα των
καρφιών, δεν θα δεχθώ την καλή σας αγγελία. Εάν δεν κρατήσω με το χέρι μου το
ίδιο την πλευρά του ευρισκομένου πέραν από κάθε υποψία μάρτυρος της Αναστάσεως,
δεν ημπορώ να πιστεύσω στο δόγμα σας. Διότι κάθε λόγος γίνεται ισχυρός και
βέβαιος, αν δεχθή την συνηγορία από τα γεγονότα. Και κάθε λόγος που στερείται
την από τα έργα μαρτυρία, εξαφανίζεται στον αέρα. Έχω να κηρύξω στους ανθρώπους
τα θαύματα του Διδασκάλου. Πως λοιπόν θα διηγηθώ με λόγια εκείνα που δεν
παρέλαβα με τους οφθαλμούς μου; Πως θα πείσω τους απίστους να πιστεύσουν αυτά
τα οποία ούτε εγώ έχω παρακολουθήσει; Να ειπώ στους Ιουδαίους και στους Έλληνες
ότι είδα τον Κύριό μου να σταυρώνεται, δεν τον είδα όμως αναστημένο, παρά μόνον
ήκουσα; Και ποίος δεν θα περιπαίξη τα λόγιά μου; Ποίος δεν θα περιφρονήση το
κήρυγμά μου; Άλλο είναι η απαγγελία λόγων, και άλλο η εμπειρία των πραγμάτων.
Αυτούς τους αμφιβόλους λογισμούς είχεν ο
Θωμάς, όταν μετά από οκτώ ημέρες επαρουσιάσθη πάλιν ο Κύριος στους
συνηθροισμένους μαθητάς του. Άφησε πρώτα τον Θωμά, κατά τις ημέρες που
παρεμβάλλονται, να κατηχηθή από τους συμμαθητάς του, παραχωρώντας έτσι να
αναφλεγή από την δίψα της συναντήσεώς του. Και όταν η ψυχή του άναψε από τον
σφοδρό πόθο της θέας, τότε, την κατάλληλη στιγμή, ο ποθούμενος απεκαλύφθη σ’
αυτόν που τον ποθούσε. Και το έκανε αυτό με τον ίδιον τρόπον, όπως πριν,
κεκλεισμένων των θυρών, και πάλι, όπως την πρώτη φορά, τους είπε: «ειρήνη
υμίν», για να ταυτισθή το γεγονός με το θαύμα, για να βεβαιώση την αναγγελία
των Αποστόλων και για να παραστήση την ακρίβεια της δευτέρας επισκέψεώς του.
«Είτα λέγει τω Θωμά. Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε, και ίδε τας χείρας μου». Ω ύψος
απεράντου φιλανθρωπίας! Ω πέλαγος αμετρήτου συγκαταβάσεως! Δεν επερίμενε την
προσέλευση του μαθητού, δεν ανέμεινε να προσέλθη αυτός που είχε ανάγκη, να
παρακαλέση και να επιτύχη αυτό που ήθελε. Δεν τον εστέρησε ούτε για λίγο από
την εκπλήρωση της επιθυμίας, αλλά αυτός ο ίδιος ο ποθούμενος προσείλκυσε κοντά
του δια της βίας τον εραστήν, ο ίδιος έσυρε με την φωνή, στην πληγή το δάκτυλο
αυτού που την ποθούσε, ο ίδιος με την Δεσποτική του γλώσσα ετράβηξε το δουλικό
χέρι λέγοντας σ’ αυτόν: «φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε και ίδε τας χείρας
μου».
Ήκουσα, Θωμά, απών ως άνθρωπος, παρών όμως ως
Θεός, αυτά τα οποία είπες στους αδελφούς σου. Ήμουν μαζί σας κατά την θεότητα,
αν και αποχωρισμένος κατά την ανθρωπότητα. Θέλεις να σου υπενθυμίσω τα λόγια
σου; Δεν είπες: «εάν μη ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων, και βάλω
τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρά μου εις την πλευράν
αυτού, ου μη πιστεύσω»; Από τα χείλη σου δεν εξήλθαν τα λόγια αυτά; Αυτά τα
λόγια δεν εκφράζουν τους λογισμούς σου; Γι’ αυτά λοιπόν ήλθα πάλι, για τα οποία
αμφιβάλλεις. Γι’ αυτό ήλθα πάλι κοντά σας, είμαι εδώ γι’ αυτά ακριβώς που
επιθυμείς.
Για σε τον ένα ήλθα και τώρα κοντά σου, εγώ
που κατήλθα από τους ουρανούς για το πλανώμενο πρόβατο, χωρίς να εγκαταλείψω
τους ουρανούς. Μη λοιπόν διστάσης να μάθης αυτά που ποθείς, μην εντραπής να
περιεργασθής αυτά που επιζητείς. Μην αποφύγης να βάλης το δάκτυλό σου επάνω στα
ίδιά μου τα χέρια. Ανέχομαι και τα περίεργα δάκτυλα, όπως ανέχθηκα και τα
καρφιά. Υπομένω την περιέργεια του φίλου, όπως υπέμεινα την επίθεση των
εχθρών.
Όταν εσταυρώθηκα από τους εχθρούς, δεν
ηγανάκτησα, και δεν θα υποφέρω την δική σου έρευνα; «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε
και ίδε τας χείρας μου», που ετραυματίσθησαν για σας, για να θεραπευθούν τα
τραύματα των ψυχών σας. «Ίδε τας χείρας μου» και αναλογίσου αν είμαι εκείνος ο
οποίος εκουσίως εσταυρώθη η μήπως κάποιος άλλος; «Ίδε τας χείρας μου», που
άφησα να διατηρήσουν τα σύμβολα της ιουδαϊκής μανίας, ώστε όταν με την
συνηθισμένη αναίδειά τους οι Ιουδαίοι κατά την ημέρα της κρίσεως, μου ειπούν
ότι εμείς, Κύριε, δεν σε εσταυρώσαμε, τότε θα δείξω σ’ αυτούς που με επολέμησαν
τα χέρια μου με τα αποτυπώματα των πληγών, και θα εντροπιάσω τους Ιουδαίους
μόλις με αντικρύσουν. Κοίτα τα χέρια μου και μη νομίσης ότι η αλήθεια της
Αναστάσεως είναι φαντασία. Κράτα τα χέρια αυτά ως ομήρους της ιδικής σας
αναγεννήσεως. Κράτα τα χέρια αυτά ως άγκυρα που ανειλκύσθη από τον βυθό του
Άδου.
Μη φοβηθής κανένα βιοτικόν χειμώνα, καμμία
ζάλη κοσμική μη σε τρομάξη, μη φοβηθής τους αντιθέτους ανέμους, μη φροντίσης
καθόλου για τις καταιγίδες και τους σκοπέλους της θαλάσσης των εχθρών. Πλεύσε
με θάρρος το πέλαγος του βίου, πλεύσε κρατώντας δυνατά την άγκυρα του
πνεύματος, πλεύσε προσέχοντας στον ουρανό σαν σε λιμάνι, πλεύσε φοβούμενος μόνο
της ιδικής μου αρνήσεως το ναυάγιο. Περιγέλασε τον θάνατον ως νεκρό, περίπαιξε
την φθοράν ως ανίσχυρη, χαιρέτισε τον υπέρ εμού θάνατον ως αρχήν εσωτερικής
ζωής και «φέρε την χείρά σου, και βάλε εις την πλευράν μου…». Άντλησε με το
χέρι σου από την κρήνην αυτήν της ζωής το νάμα που ποθείς και παρηγόρησε την
δίψα σου. «Φέρε την χαρά σου, και βάλε εις την πλευράν μου», τοποθέτησε το χέρι
σου μέσα στο ιατρείο της φύσεως και απόβαλε το δηλητήριο της προαιρέσεώς σου.
Ανέχομαι άγγιγμα χεριού που με αγαπά, εγώ που εδέχθην την πληγή της
λόγχης. ... (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
