π. Νικόλαος Δαλαγιώργος
Άραγε πρέπει να πετάμε ρύζι; Το ρύζι δεν είναι μέσα
στην παράδοση της Εκκλησίας μας. Οι άνθρωποι σήμερα ρίχνουν το ρύζι για
να ριζώσει το ζευγάρι. Έχουμε σκεφθεί όμως ότι καθημερινά με στατιστικά
στοιχεία έχουμε τέσσερα με πέντε διαζύγια; Άραγε η το ρύζι ήταν ληγμένο και δεν
επίασε η δεν το πετάξανε καλά! Πάντως ούτε το ένα συμβαίνει ούτε το
άλλο. Το ρύζι γράφεται με «υ» ενώ η ρίζα γράφεται με «ι». Επομένως
εάν θέλαμε να ριζώσουν έπρεπε να πετάμε «ρίζες»! Ποιά λοιπόν παράδοση της
Εκκλησίας είναι αυτή που επιβάλει γέλωτες και ακαταστασία την ώρα της ποιό
σημαντικής στιγμής του μυστηρίου, που είναι ο κυκλικώς χορός; Διότι
ο χορός του «Ησαΐα» όπως έχει επικρατήσει να λέγεται, εισάγει το ζευγάρι σε
κάτι ποιό πνευματικό. Ο κύκλος συμβολίζει την αιωνιότητα. Έτσι το
ζευγάρι χορεύοντας κυκλικά εισάγεται στην αιωνιότητα, και χορεύοντας τρεις
φορές, εις τύπον της Αγίας Τριάδας, θα είναι μαζί και στην Βασιλεία του Αγίου
Τριαδικού Θεού. Το δε Ιερό Ευαγγέλιο το οποίο κρατεί ο Ιερεύς και
περιφέρει με αυτό το ζεύγος, συμβολίζει ότι η ζωή του ζευγαριού θα πρέπει να
περιστρέφεται γύρω από το Νόμο του Θεού και την Θεία Επαγγελία για την Σωτηρία
του ανθρώπου.
Ποιός άραγε πρέπει να είναι ο Κουμπάρος; Σύμφωνα με την
λαϊκή παράδοση ο κουμπάρος είναι αυτός ο οποίος μας βάπτισε. Αυτό
όμως είναι λάθος! Ο κουμπάρος δεν μπορεί να είναι ένα τυχαίο
πρόσωπο, αλλά πρέπει να είναι πνευματικός άνθρωπος, διότι γίνεται για εμάς ο
εγγυητής του μυστηρίου απέναντι στο Θεό. Ο κουμπάρος είναι το μόνο
πρόσωπο το οποίο έχει το δικαίωμα να επεμβαίνει στη ζωή του ζευγαριού και να
δίνει τις ανάλογες συμβουλές ως ένας δεύτερος πνευματικός. Είναι αυτός ο
οποίος θα υπενθυμίζει στο ζευγάρι, στο πρώτο συννεφάκι, της υποσχέσεις που
έδωσαν στον γάμο, διότι το μυστήριο του γάμου είναι υπόσχεση αγιασμού και
μεγάλης υπομονής για την είσοδο και των δύο στην Βασιλεία των Ουρανών. Το
τροπάριο «Άγιοι Μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες…» δηλώνει αυτόν
ακριβώς τον αγώνα που πρέπει να κάνουν ώστε να στεφθούν «νικηταί και
τροπαιοφόροι των μυστηρίων των πνευματικών».
Για ποιό λόγο πρέπει να παντρευτούμε; Ακούμε συνήθως
από όλους ότι ο γάμος γίνεται για να ικανοποιήσουμε την γενετήσια ορμή.
Αυτό είναι λάθος μεγάλο! Διότι εάν δεχθούμε κάτι τέτοιο οι μοναχοί πως το
ξεπέρασαν αυτό; Οι άγιοι γιατί δεν ενδιέφερε αυτό; Η Παναγία μας, πως επέλεξε
την παρθενία; Αυτή η άποψη λοιπόν λέγεται από ανθρώπους που ουδεμία σχέση
έχουν με την Εκκλησία και τήν Ιερά Παράδοση. Ο σκοπός του γάμου είναι ότι
η φύση του ανθρώπου επειδή είναι ατελής ενώνετε με την Χάρη του Θεού με ένα
άλλο πρόσωπο, προκειμένου τον αγιασμό τους και την είσοδό τους στην Βασιλεία
των Ουρανών. Οι μοναχοί, όπως και η Παναγία μας, τελειώνονται στον Χριστό,
αφιερώνοντας την ζωή τους σε Εκείνον και έτσι, φθάνουν στον αγιασμό και στην
θέωση, δηλαδή στο «καθ’ ωμοίωσιν». Αυτός είναι και ο λόγος που ο Ιερεύς
έρχεται να παραλάβει το ζευγάρι και να το εισάγει στην Εκκλησία του Χριστού,
ψάλλοντας παράλληλα τον ύμνο της Παρθενίας της Θεοτόκου, το «Άξιόν Εστι»,
τιμητικά επειδή μέχρι την ημέρα εκείνη ωμοίασαν την Παναγία μας στην
Αγνότητα. Αλλά δυστυχώς και αυτό παρερμηνεύεται και δαιμονικά διαστρέφετε
αφού ψάλλετε σε όλους, ακόμα και όταν η νύφη είναι έγκυος. Ποία τιμή
λοιπόν, όταν η παρθενία είναι δώρο του Θεού στον άνθρωπο και την οποία δεν θα
βρούμε σε κανένα ζώο, και την περιφρονούμε με αυτό τον τρόπο; Και τα στέφανα τα
οποία στεφανώνουν το ζευγάρι αυτό ακριβώς δηλώνουν, τον αγώνα δηλαδή που έκαναν
μέχρι εκείνη την ημέρα στην εγκράτεια και στην υπομονή, και τα οποία εύχεται η
Εκκλησία να μας τα δώσει ο Πανάγαθος Θεός όταν θα φύγουμε από αυτήν την ζωή για
την αιώνια, για τον καλόν αγώνα που κάναμε, όπως οι Άγιοι Μάρτυρες που έδωσαν
την ζωή τους για τον Χριστό. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)