π. Νικόλαος Δαλαγιώργος
Ὑπάρχουν πολλὲς δεισιδαιμονίες σήμερα ποὺ ἔχουν εἰσχωρήσει στὸ μυστήριο
τοῦ Γάμου καὶ οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν Ὀρθόδοξη προέλευση. Τὸν Μάιο π.χ. δὲν γίνονται γάμοι οὔτε ὅταν τὸ
ἔτος εἶναι δίσεκτο, ἢ τὰ ἀδέλφια ποὺ γεννήθηκαν τὸν ἴδιο μήνα πρέπει νὰ μποῦνε
στὴν Ἐκκλησία μὲ μιὰ κλειδαριά, τὰ φυτιλάκια ἀπὸ τὶς λαμπάδες νὰ μὴν πέσουν σὲ
λάθος χέρια καὶ κάνουν μάγια, ἐὰν θὰ πατήσει ἡ νύφη τὸν γαμπρό, τὴν ἀνθοδέσμη
ποὺ θὰ πετάξει ἡ νύφη ἢ τὰ ὀνόματα ποὺ θὰ γράψει στὸ παπούτσι τῆς ποιὰ θὰ
παντρευτεῖ καὶ ἕνα σωρὸ ἄλλες ἀνοησίες, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν στὴν ἀποιεροποίηση τοῦ
μυστηρίου. Γι’ αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι ποὺ
δέχονται ὅλες αὐτὲς τὶς προκαταλήψεις, ποὺ εἶναι δαιμονικές, συμμετέχουν στὸ
μυστήριο, μὲ γέλια, μὲ φωνές, πόσο ρύζι νὰ πετάξω ἢ νὰ ρίξω καὶ κανένα κουφέτο
στὸ γαμπρὸ γιὰ νὰ γελάσω, κάνοντας τόση φασαρία ποὺ πολλὲς φορὲς ἀναγκάζονται οἱ
Ἱερεῖς νὰ διακόψουν τὸ μυστήριο γιὰ τὸ αὐτονόητο ποὺ εἶναι ἡ ἡσυχία.
Πότε ἄραγε μπορεῖ νὰ λυθεῖ ἕνας γάμος;
Ὁ χριστὸς μᾶς ἀναφέρει μόνο στὴν περίπτωση τῆς μοιχείας μπορεῖ νὰ λυθεῖ ἕνας
γάμος. Τὸ διαζύγιο εἶναι αἰτία μεγάλου ἐγωισμοῦ
συνήθως καὶ τὸν δύο καὶ ἐνίοτε τοῦ ἑνός, ἀλλὰ καὶ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τῆς ἐντολὲς
τοῦ Θεοῦ. Ἄραγε γιατί νὰ ὑπάρχουν οἱ
κανόνες μέσα στὴν Ἐκκλησία; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν δίνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ ἐρημίτης
ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει «οἱ κανόνες μᾶς φιλοῦν τοὺς ὅρους τῆς δοθείσης μᾶς ἐλευθερίας». Ἡ Ἐκκλησία μὲ τοὺς κανόνες πάντοτε προσπαθεῖ
νὰ προφυλάξει τὰ παιδιά της. Ὅπως μία
μάνα δὲν πάει τὸ παιδὶ στὴν φωτιὰ γιὰ νὰ καεῖ γιὰ νὰ καταλάβει, παρὰ τὸ νουθετεῖ
ὅτι ἐὰν πλησιάσει τὴ φωτιὰ θὰ ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νὰ καεῖ, ἔτσι καὶ οἱ κανόνες ὑπάρχουν
γιὰ νὰ προφυλάσσουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὴν φθορὰ τῆς ἁμαρτίας. Ἕνα διαζύγιο ὑπάρχει
καὶ ὅταν πρὶν ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ γάμο τελέσουμε τὸν πολιτικό, ποὺ γιὰ πολλοὺς
μπορεῖ νὰ φαίνεται εὐκολία ὅμως στὴν οὐσία εἶναι ἀρχὴ πολλῶν δεινῶν. Διότι ὁ πολιτικὸς γάμος ἐμφανίστηκε τελευταία
γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν εἶναι βαπτισμένοι Χριστιανοὶ ἢ ποὺ δὲν ἀκολουθοῦν τὴν Ὀρθόδοξη
παράδοση καὶ στὸ βωμὸ τῶν συμφερόντων γιὰ οἰκογενειακὰ ἐπιδόματα, μόρια κ.τ.λ.
στὴν οὐσία ἀρνούμαστε τὸν Χριστό. Τὰ ἄτομα
ποὺ προσέρχονται στὸν πολιτικὸ γάμο, ἀκόμα καὶ αὐτὰ ποὺ παρευρίσκονται,
τίθενται ἐκτός της Ἐκκλησίας καὶ δὲν μποροῦν νὰ συμμετάσχουν σὲ κανένα ἄλλο
μυστήριο, οὔτε νὰ κοινωνήσουν μποροῦν, οὔτε νὰ ἀπολάβουν κάποια ἄλλη δωρεὰ τῆς Ἐκκλησίας
(ὅπως εὐχές, ἀκόμα καὶ Ἐξόδιο Ἀκολουθία) ἐπειδὴ στὴν οὐσία ἀρνοῦνται τὸν Σωτήρα
Χριστό, μέχρις ὅτου ἔλθουν σὲ μετάνοια, κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ
καὶ λάβουν τὴν συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό.
Ὁ ἀρραβώνας ποὺ τελεῖται ἐκτός του μυστηρίου τοῦ γάμου καὶ σὲ ἄλλη
χρονικὴ στιγμή, ἔχει ἀλλοιωθεῖ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη παράδοση. Ὁ ἀρραβώνας δὲν πρέπει νὰ ἔχει δεσμευτικὸ
χαρακτήρα καθότι εἶναι μία περίοδος ποὺ γνωρίζονται οἱ δύο οἰκογένειες, καθὼς
καὶ οἱ νέοι μεταξύ τους. Πολλοὶ εὐσεβεῖς
χριστιανοὶ θέλουν τὸν Ἱερέα καὶ σὲ αὐτὴν τὴν στιγμὴ νὰ εὐλογήσει τὶς
βέρες. Ἐκεῖ ὁ Ἱερεὺς μπορεῖ νὰ τελέσει ἕναν
ἁγιασμὸ ὥστε νὰ ἁγιασθεῖ τὸ ζευγάρι καὶ οἱ παρευρισκόμενοι καὶ ἐκεῖ νὰ ἐξηγήσει
ὅτι ἡ περίοδος αὐτὴ δὲν εἶναι δεσμευτική, ἀλλὰ οἱ δύο νέοι πρέπει νὰ γνωριστοῦν
πνευματικὰ καὶ ὄχι σωματικά. Αὐτὴν τὴν περίοδο πρέπει νὰ μάθουν νὰ ἀγαποῦν ὁ ἕνας
τὸν ἄλλον καὶ ἀγάπη σημαίνει σεβασμός, κατανόηση, θυσία, ὑπομονή,
ταπείνωση. Καὶ πρέπει νὰ τονισθεῖ πὼς ἡ
σωματικὴ συνεύρεση εἶναι πορνεία. Δυστυχῶς
σήμερα δὲν μάθαμε νὰ λέμε τὰ πράγματα ὅπως εἶναι καὶ προσπαθοῦμε νὰ τὸ ὡραιοποιήσουμε,
γιὰ νὰ μὴν μᾶς βαραίνουν συνειδησιακά.
Εὔχομαι καὶ προσεύχομαι νὰ προσερχόμαστε στὰ μυστήρια ἕτοιμοι καὶ ἐὰν δὲν
γνωρίζουμε τὸν τρόπο, ὑπάρχουν πνευματικοὶ ποὺ μποροῦμε νὰ ἀκούσουμε χρήσιμες
συμβουλὲς ὥστε νὰ πετύχουμε ΤΟΝ ΑΓΙΑΣΜΟ.