Του Πρεσβυτέρου
Νικολάου Δαλαγιώργου
Εκοιμήθει σε ηλικία 99 ετών το 2015 η Γερόντισσα
Μηλιά, η μητέρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου της Κύπρου κ. Νεοφύτου,
μία αγιασμένη μορφή μάνας, η οποία έζησε πολλά στο διάβα της ζωής της.
Παραθέτουμε τους λόγους του υιού της Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου κατά την
εξόδιο ακολουθία, προς ενίσχυση αλλά και ως πρότυπο Μητέρας.
«Αισθάνομαι , ότι η μεγαλύτερη προίκα, που
έδωσε στα παιδιά της, στα εγγόνια της, στα δισέγγονα και στα τρισέγγονά της,
είναι η πίστη. Μας έδωσε πίστη βαθιά, που να μην στερεύει ποτέ ενώπιον
οποιασδήποτε δυσκολίας. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη δυσκολία από τον
θάνατο! Και τον γεύθηκε η Μηλιά τον θάνατο από τα παιδικά της χρόνια
μέχρι τα ύστερά της, όταν πρώτα, στα εφτά της χρόνια, κήδευσε τον πατέρα της,
στα πενήντα της τον άνδρα της Νικόλα, ύστερα τον υιό της Πέτρο, 24 ετών, κατά
τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, και κατόπιν τον πλέον αγαπημένο της «γιο»,
που γι’ αυτήν δεν ήταν κατά σάρκα γιο της, τον αγαπημένο μας γαμπρό
Ανδρέα. Αλλά, μάννα, σημαίνει να έχεις παιδιά, τα οποία αντέχουν αυτή τη
ζωή και ετοιμάζονται για την αιώνια ζωή. Αυτό έζησε, αυτός μας μετέδωσε η
μάνα μας.»
«Όταν της είπα κάποτε, «Μάνα, η Στέλλα αγάπησε
το Ανδρέα και παντρεύτηκαν, ο Χάρης αγάπησε την Ευδοκία και παντρεύτηκαν», τότε
εκείνη μου λέει •«Αγάπησες κι εσύ καμιάν, γιέ μου;» της λέω • «Ναι». Δεν
μου έφερε καμιά αντίδραση κοσμική. Η αντίδρασή της ήταν πνευματικού
χαρακτήρα. Μου είπε μόνο • «Ξέρεις εσύ ο ενθουσιώδης, τι σημαίνει
μοναχός; Και μάλιστα καλός μοναχός;» την ερωτώ • «Εσύ ξέρεις;» Μου λέει •
«Ξέρω, ότι ο καλός μοναχός, γιέ μου, μέχρι να πεθάνει είναι τσακωμένος με το
κορμί του. Είσαι διατεθειμένος γι’ αυτό τον καβγά η τελικά θα μας
προσβάλεις;» Θυμήθηκα τότε τον ορισμό του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος, περί
του τι εστί μοναχός • «Μοναχός εστι, βία φύσεως διηνεκής και φυλακή
αισθήσεων ανελλιπής» (Κλίμαξ, Λόγος Α , ι
). Η Μηλιά από που το έμαθε αυτό; Ποιά άνωθεν σοφία τη φώτιζε;»
«Αργότερα είπα στη μάνα μου • «Να μου
δώσεις την ευχή σου, να πάω να γίνω μοναχός!» «Α!», μου λέει, «δεν θα σου δώσω
την ευχή μου να γίνεις μοναχός, εάν δεν δω πρώτα τον δάσκαλό σου.» Όταν την
πήγα στον π. Συμεών και τον πρωτοείδε, μου είπε, πριν ακόμα της μιλήσει •
«Ο δάσκαλός σου είναι τούτος ο παστός (αδύνατος);» «Ναι», της λέω. Μου
λέει τότε • «Να έχεις την ευχή μου, γιέ μου. Τουλάχιστον ξέρεις να
διαλέγεις δασκάλους!». Τι έκαμε νομίζετε κατόπιν, ως πρώτη της κίνηση;
Εγκατέλειψε τον καλό της Πνευματικό, κι έκαμε Πνευματικό τον π. Συμεών.
Της είπα τότε • «Γιατί έκαμες Πνευματικό τον π. Συμεών;» «Για να σε
κατηγορώ», μου λέει, «και να βοηθήσω έτσι αυτόν τον άνθρωπο του Θεού να σε
καταλάβει μιαν ώρα γρηγορότερα, για να συνεργαζόμαστε μαζί του για την σωτηρία
σου.» Όταν κάποτε της είπα • «Μάνα, όλοι μου λένε ότι είμαι
απότομος! Ο πατέρας μου ήταν γλυκύς, εσύ δεν είσαι απότομη. Από ποιόν
πήρα;» δακτυλόδειξε με μια μεγαλοπρέπεια τον εαυτό της και είπε •
«Από μένα πήρες!» «Μα δεν είσαι απότομη!» Μου λέει • «Ήμουν, γιέ μου,
μέχρι τα πενήντα μου! Μετά με επισκέφθηκε ο θάνατος, και κατάλαβα, ότι το να
επιβάλλω τη γνώμη μου με το έξυπνο μυαλό μου, δεν είναι ευλογημένο από τον
Θεό. Καλύτερα να φωτίζει ο Θεός τους ανθρώπους, παρά να τους επιβάλλουμε
εμείς την άποψή μας.» (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)