Αγίου Χρυσοστόμου
Πολλοί έχουν πολέμους στην οικία τους και
άλλος μεν πολεμάται από την γυναίκα του, άλλος πολιορκείται από το τέκνο του,
άλλος από τον αδελφό του και άλλος ταπεινώνεται από τον υπηρέτη του και ο
καθένας λυπάται και δυσανασχετεί και μάχεται και πολεμά και πολεμάται και
κανείς δεν σκέπτεται ότι εάν δεν έσπειρε αμαρτίες δεν θα ήταν δυνατόν να
φυτρώσουν στην οικία του αγκάθια και τριβόλια· εάν δεν έκρυβε σπινθήρες
αμαρτιών, δεν θα άναβε φωτιά στην οικία του.
Το ότι βέβαια τα κακά που μας συμβαίνουν είναι
καρποί των αμαρτιών μας και ο Θεός ορίζει συγγενείς δημίους εναντίον του
αμαρτάνοντος, μάρτυς είναι η θεία Γραφή από την
οποία τίποτε δεν υπάρχει ισχυρότερον. Σε πολεμά η γυναίκα σου; σε υποδέχεται
όταν εισέρχεσαι στην οικία σου σαν θηρίο; ακονίζει την γλώσσα της σαν μάχαιρα;
Είναι μεν λυπηρό το πράγμα, διότι ο βοηθός σου έγινε αντίπαλος, όμως ερεύνησε
τον εαυτό σου, μήπως κατά την νεανική ηλικία σου έβλαψες γυναίκα και το τραύμα
που προξένησες στην γυναίκα θεραπεύεται με γυναίκα και αυτή χειρουργεί την ξένη
σαπίλα. Και αν ακόμη δεν το γνωρίζη αυτό αυτή που χειρουργεί, αλλά το γνωρίζει
ο ιατρός Θεός. Διότι αυτός χρησιμοποίησε αυτήν εναντίον σου σαν σίδηρο· και
όπως ακριβώς το σίδηρο δεν γνωρίζει αυτό που κάνει, την δε θεραπεία δια του σιδήρου
την γνωρίζει ο ιατρός, έτσι και αν ακόμη δεν το γνωρίζη η γυναίκα που προξενεί
τα πλήγματα και ο άνδρας που δέχεται τα πλήγματα δεν γνωρίζει την αιτία των
πληγμάτων, όμως ο Θεός σαν ιατρός γνωρίζει το συμφέρον.
»Το ότι δε η πονηρή γυναίκα γίνεται τιμωρός δια της αμαρτίας, μάρτυς είναι η
θεία Γραφή. Διότι άκουσε τι λέγει: «Εις τον αμαρτωλό άνδρα θα δοθή κακή
γυναίκα». Θα δοθή σ αὐτόν σαν πικρό
αντίδοτο για να απορροφήση τους χυμούς των αμαρτιών. Το ότι δε και το να
πολιορκήται κανείς από τα τέκνα του αποτελεί τιμωρία για τις αμαρτίες του,
μάρτυς είναι ο Δαυΐδ, ο οποίος όπως απέδειξε ο λόγος, επολεμάτο από τον υιό του
τον Αβεσσαλώμ για την παράνομο σαρκική μείξη. »Ο Ιώβ δεχόταν την έχθρα της
γυναικός του, οπωσδήποτε όμως όχι εξ αιτίας αμαρτημάτων του· πράγματι όμως οι
περισσότεροι από τους ανθρώπους έχομε εχθρούς τους συγγενείς μας εξ αιτίας των
αμαρτημάτων μας. Ακόμη δε και φίλοι γίνονται εχθροί εξ αιτίας των αμαρτιών και
εκείνοι που παλαιώτερα αγαπούσαν μισούν και αποστρέφονται, επειδή ο Θεός βάζει
μέσα τους αυτό το μίσος για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει.
Έτσι, λοιπόν, και στον εκατόν τέσσαρα Ψαλμόν
έχει γραφή για τους Αιγυπτίους· «Επέτρεψε να μεταστραφή η καρδία των για να
μισήσουν τον λαόν αυτού». Δεν θα ήταν δυνατόν βέβαια να επιτραπή από τον Θεό το
μίσος, εάν προηγουμένως δεν ήταν κακές οι σχέσεις μεταξύ τους. Διότι σε
εκείνους που η φιλία γίνεται αιτία καταστροφής, εις αυτούς το μίσος γίνεται
αιτία αρετής.
»Αφού λοιπόν μάθαμε, αδελφοί, ότι συμβαίνουν πόλεμοι και οικιακοί και
συγγενικοί και δουλικοί και ότι και οι ασθένειες του σώματος ως επί το πλείστον
προκαλούνται από τις αμαρτίες, ας εξαφανίσωμεν την αμαρτία, την πηγή των κακών
και εάν δεν τρέχουν οι χείμαρροι των παθών, τότε θα ευφραίνουν την ψυχή οι
ποταμοί των υδάτων του Θεού. Επειδή, λοιπόν, και ο Δαυΐδ έλαβε την παντρεμένη
γυναίκα σαν ξένη βασιλεία (διότι για κάθε άνδρα βασιλεία είναι η γυναίκα που
συμφωνεί με αυτόν και δεν αγαπά ο βασιλεύς τόσο πολύ την πορφύρα και το στέμμα,
όσο ο άνδρας αγαπά την γυναίκα), δια τούτο ο υιός του που εγεννήθη από την γυναίκα
του, επαναστάτησε σαν τύραννος θέλοντας ν
ἁρπάξη την βασιλεία του πατρός του.
Με βία άρπαξε την γυναίκα και βία υπέμεινε και
εκείνος που αμάρτησε κρυφά, φανερά ενικάτο· και εκείνος που τραυματιζόταν
κρυφά, χειρουργούνταν παρουσία όλων εξ αιτίας των λόγων εκείνων του Θεού. «Συ
έκαμες το κακό κρυφά, εγώ όμως θα σε τιμωρήσω φανερά και κάτω από το φως του
ηλίου». Αλλ ὅμως δεν είχαν καλό
αποτέλεσμα τα της κακίας του Αβεσσαλώμ· και δικαίως για να μην έχουν οι
πατροκτόνοι νόμο την πράξη της πατροκτονίας. Αφού δε ενήργησε σαν δήμιος,
εφονεύετο σαν κατάδικος». (ΕΠΕ 5, σελ. 105 – 113).
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου