6. Ο εκ των όπισθεν πειρασμός:
Πειραζόμεθα εκ των όπισθεν όταν οι δαίμονες
μας ενοχλούν στον νου μας με αυτά τα έργα που κάναμε στο παρελθόν, όταν
είμασταν παιδιά η νέοι και με τις αμαρτίες που κάναμε. Η μνήμη μας πολύ συχνά
βοηθεί την φαντασία μας στα κακά που κάναμε, προπαντός όταν περάσαμε την ζωή
μας χωρίς προσπάθεια για την φρούρηση και κάθαρση του νου με την νοερά
προσευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό».
Οι Πατέρες λέγουν ότι τόσο ανόητη είναι η
φαντασία, ώστε εάν ένας άνθρωπος αντίκρισε στην νεότητα του μία ωραία γυναίκα
με εμπάθεια και έλθει ο καιρός να πεθάνει αυτή και ίδει την νεκροκεφαλή της, εν
τούτοις η φαντασία του, του υπενθυμίζει το ωραίο πρόσωπό της, όταν ζούσε. Γι’
αυτό ονόμασαν οι Πατέρες την φαντασία «γέφυρα του διαβόλου», επειδή καμιά
αμαρτία δεν περνά από τον νου και την αίσθηση παρά μόνο από την γέφυρα της
φαντασίας.
Οπότε, Πατέρες και αδελφοί, για να νικήσουμε
στον πόλεμο αυτό, έχουμε μεγάλη ανάγκη από την νοερά εγρήγορση και προσοχή, την
μνήμη του θανάτου, των βασάνων της κολάσεως και της ακαταπαύστου νοερής
προσευχής.
7. Ο εκ των έσω πειρασμός:
Πειραζόμεθα από μέσα μας με τον ερεθισμό των
παθών, τα οποία εξέρχονται από την καρδιά μας, κατά τον λόγο του Σωτήρος, που
λέγει: «εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι,
πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. 15,19). Η Αγία Γραφή μας
λέγει ότι «βαθεία είναι η καρδία παρά πάντα» (Ίερεμ. 17,9), επειδή απ’ αυτή
πηγάζουν όλες οι κακίες στον άνθρωπο που δεν την φυλάγει με την προσευχή και
την μετάνοια, αλλά και απ’ αυτή πηγάζουν πάλι, όλες οι αρετές σ’ αυτόν που την
καθαρίζει με τα δάκρυα της μετανοίας και την συντριβή. Οπότε απαλλασσόμεθα από
τα πάθη της καρδίας μας με την ακατάπαυστη προσευχή και τα δάκρυα της
μετανοίας.
8. Ο εκ των έξω πειρασμός:
Προέρχεται από τα πάθη, τα οποία εισέρχονται
στην ψυχή μας από τις πέντε αισθήσεις η όπως ονομάζονται τα παράθυρα της ψυχής,
για τις οποίες ο προφήτης Ιερεμίας λέγει: «ανέβη θάνατος δια των θυρίδων υμών»
(9,21). Αυτές οι πέντε αισθήσεις είναι τα πέντε ζεύγη βοών με τα οποία ζούμε
στην κακία και εμπάθεια και δεν θέλουμε να πάμε στο Δείπνο που μας καλεί ο
Μέγας Βασιλεύς (Λουκ. 14,19). Οπότε η απόκρουση απ’ αυτά τα πάθη γίνεται με την
πολυχρόνια νήψη του νου, την ακατάπαυστη προσευχή, την συντριβή της καρδίας και
με το να ζητάμε με πόνο και μετάνοια την βοήθεια του Κυρίου.
Εν κατακλείδι, παρακαλώ με ταπείνωση, Πατέρες
και αδελφοί, να βοηθήσετε και εμένα τον αμαρτωλό και αδιάφορο για την σωτηρία
μου, με την προσευχή σας, ώστε να αισθανθώ τουλάχιστο εντροπή για τα ανωτέρω
λόγια που σας είπα και έτσι να ξυπνήσω και εγώ από την αναισθησία μου και να
καλώ το Όνομα του Κυρίου μας για βοήθειά μου. Αμήν.
Από το βιβλίο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ
Ιερομ.
ΚΛΕΟΠΑ ΗΛΙΕ
Εκδ. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
