Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο. Ούτε του Χριστού ούτε της Παναγίας ούτε του Ιωσήφ ούτε κανενός.

 

Βλέπετε μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία (της Γεννήσεως) δεν υπάρχει ούτε ένα παράπονο. Ούτε του Χριστού ούτε της Παναγίας ούτε του Ιωσήφ ούτε κανενός. Τον διώχνουν, φεύγει. Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να μείνει εκεί και να μην πάθει τίποτα; σίγουρα! 

Δεν θα μπορούσε να αρπάξει τον Ηρώδη, αφού ήταν Θεός, να ψοφήσει ο Ηρώδης να γλυτώσει ο κόσμος όλος; Θα γλύτωναν και τα καημένα τα παιδάκια τα άλλα. 

Ένα "έτσι" να του έκανε, τον έπαιρνε. Τίποτα από όλα αυτά! Τον καταδίωξαν, έφυγε. Θα μπορούσε να μείνει και να μην Τον δει κανένας, να Τον φυλάξουν οι άγγελοι. Ποιος θα Τον έβλεπε; Θεός ήταν τα πάντα μπορούσε να κάνει. Εδώ Άγιοι άνθρωποι και το έκαναν! 

Όταν πήγα στον πάτερ Ιάκωβο την πρώτη φορά, στην Εύβοια, μας διηγήθηκε εκεί -το όποιο μετά το εξακρίβωσα και από άλλους- βέβαια ήταν πολύ απλός αυτός και ήταν μια μέρα που ήταν πολύ κουρασμένος και βγήκε έξω στην αυλή να περπατήσει λίγο και σταμάτησαν δύο πούλμαν εκεί στην αυλή τα οποία βέβαια πήγαν για να τον δουν. Και παρακάλεσε τον Άγιο Δαυίδ, λέει: "Άγιε Δαυίδ, σε παρακαλώ, σκέπασέ με να μη με δουν!"

Και τότε μέσα στη μέση της αυλής έγινε αόρατος, δεν τον έβλεπαν! Αυτός τους έβλεπε όλους κι εκείνοι ρωτούσαν: "Μα που είναι ο πάτερ Ιάκωβος;". Και έλεγε εκείνος: "Κύριε ελέησον! μα δεν με βλέπουν;"

Και ρωτούσαν τον πάτερ Κύριλλο, αυτόν που είναι τώρα Ηγούμενος, λέγαν:

 - Πού είναι ο πατήρ Ιάκωβος;

λέει: 

- Εδώ ήταν τώρα!

Λένε: 

- Μα δεν είναι εδώ! 

Και ήτανε μέσα στη μέση τους και δεν τον έβλεπαν! Και επειδή εκείνο το πούλμαν το συνόδευε ένας Αγιορείτης Ηγούμενος, μετά το εξακρίβωσα, τον ρώτησα, λέω: πήγατε την τάδε μέρα στο μοναστήρι; Λέει: "Ναι, πήγαμε και ψάχναμε τον Γέροντα και δεν τον βρήκαμε, έλειπε". Λέω: 

- Δεν έλειπε, εκεί ήταν!

- Μα πώς ήταν εκεί; Αφού δεν τον βρήκαμε.

 

Κι όμως ήταν εκεί! 

Θέλω να πω ο Θεός δεν είναι δύσκολο να φυλάξει έναν άνθρωπο, πολύ περισσότερο τον εαυτό Του. 

Αλλά βλέπετε ταπεινώθηκε. Όταν τον έδιωξαν έφυγε. Πήγε κρύφτηκε, δεν αντιτάχθηκε. Δεν έκανε επίδειξη ισχύος να πει: "Εγώ θα μείνω εδώ! Δεν φοβάμαι τίποτα!" ας πούμε, όπως θα λέγαμε εμείς, κάτι παλικάρια που λένε: "χτύπα, στήθος μάρμαρο!". Τέτοιες παλικαριές δεν τις έκανε γιατί είναι σοβαρός ο Θεός, δεν κάνει αστεία όπως κάνουμε εμείς. 

Είναι καλό μέσα σε όλα αυτά που θα κάνουμε ας πιάσουμε και λίγο την Καινή Διαθήκη, το Ευαγγέλιο να διαβάσουμε σε μια ώρα ησυχίας αυτές τις περιγραφές της Γέννησης του Χριστού. 

Και ας κρίνουμε και λίγο τη ζωή μας. Πώς είναι η ζωή του Χριστού και πως είναι η δική μας ζωή. Πώς είναι η συμπεριφορά του Χριστού, ο λόγος Του, οι πράξεις Του, η ζωή Του ολόκληρη και πώς είναι η δική μας. 

Και νομίζω έτσι μπορούμε πραγματικά να ωφεληθούμε. Τουλάχιστον να ταπεινωθούμε. Να δούμε πόσο απέχουμε.. Και βλέποντας πόσο απέχουμε, μπορεί να προσευχηθούμε λίγο καλύτερα και λίγο θερμότερα και να παρακαλέσουμε το Θεό να μας ελεήσει και να έρθει να γεννηθεί στην καρδιά μας μέσα, όπως καταδέχτηκε να μπει σε εκείνο το σπήλαιο, το βρώμικο. 

Η δική μας η καρδιά είναι χειρότερη από ακάθαρτο σπήλαιο αφού μέσα φιλοξενούμε τόσα πάθη και τόσες αμαρτίες.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού 

ΠΗΓΗ