…Όταν ο Γέροντας είχε ήδη καταβληθεί, η υγεία
του πήγαινε προς το χειρότερο, δύο σοβαρές ασθένειες, η μία μετά την άλλη
επέφεραν το τέλος της επίγειας ζωής του την 15η/28η Αυγούστου 1959.
Ο βιογράφος του αναφέρει:
«Οι τελευταίες μέρες του ήταν πολύ οδυνηρές,
γιατί η προχωρημένη πλέον ανεπάρκεια του εμπόδιζε την αναπνοή και κοπίαζε πολύ.
Αυτό όμως για μας ήταν μάθημα και αφορμή πρακτικής υπομονής. Αισθανόμενοι
τον αγώνα του και ενώ προσπαθούσαμε να τον ανακουφίσουμε αυτός μας παρηγορούσε
καταλλήλως με πρακτικά παραδείγματα αναφερόμενος ιδίως στην ματαιότητα του
κόσμου. Μας έλεγε: “κοντεύει η μέρα μου να φύγω. Όπως έγινα δεν είμαι τώρα για
τίποτα, ούτε μπορώ να αγωνισθώ άλλο”. Ο αείμνηστος δεν ξεχνούσε διόλου τον
σκοπό του και με διάφορες επινοιες, σε κάθε πρόφαση της ζωής, εύρισκε μέσον
αγώνος και καρποφορίας. Μη δυνάμενος να κινηθή ούτε και να ξαπλώση για την
ασθένεια του καθόταν σε μια πρόχειρη πολυθρόνα απ’ αυτές τις πτυσσόμενες έκλαιε
συνεχώς την ματαιότητα του βίου. Ανέμενε την απόλυσή του απ’ αυτή την ζωή σαν
τον ευτυχέστερο κλήρο και ψιθύριζε τροπάρια των κεκοιμημένων, όταν δεν τον
πίεζε η δύσπνοια. Αρσένιε έλεγε χαριεντιζόμενος, πότε φεύγουμε; Δεν εύχεσαι
φαίνεται και αργούμε”. Επί σαράντα σχεδόν ημέρες, τις τελευταίες του, δεν
έτρωγε τίποτε, μόνο κοινωνούσε κάθε μέρα και έπαιρνε λίγο καρπούζι.
Ο Γέροντας είχε τόση φροντίδα και μέριμνα για
την έξοδό του, που νόμιζε κανείς ότι όντως πρόκειται να ταξιδέψη αυτήν την ώρα
και περίμενε το μέσο της μεταφοράς. Εμείς απεγνωσμένα προσπαθούσαμε με ότι μέσο
μπορούσαμε, επιστημονικό η πρακτικό, τουλάχιστον να τον ανακουφίσουμε γιατί
κατά διαστήματα η δύσπνοια τον δυσκόλευε πολύ. Εκείνος όμως μας έλεγε: “Μην
κοπιάζετε, παιδιά, δεν πρόκειται να μείνω. Από πόσο καιρό περιμένω αυτή την
ώρα. Μόνον εύχεσθε να μην εμποδίση τίποτα την ελπίδα μου. Έως ότου ζη ο
άνθρωπος δεν μπορεί να αμεριμνήσει”. Κατά την 14η Αυγούστου του 1959
ετοιμαζόταν πολύ και υπολογίζοντας την επομένη, που ήταν η εορτή της Κοιμήσεως
ανυπομονούσε, κάτι περίμενε. Συνάμα η κατάστασή του είχε επιδεινωθεί. Πέρασαν
προηγουμένως φίλοι του λαϊκοί και τον χαιρέτησαν και όταν του ευχήθηκαν
ανάρρωσιν, τους είπε: “όχι, όχι, φεύγω σύντομα όταν θα ακούσεται μετά τις
ημέρες τις καμπάνες, να ξέρετε ότι έφυγεν ο φίλος σας. Υπολογίζω της Παναγίας
μας”. Την άλλη μέρα, στην μνήμη της Κυρίας μας Θεοτόκου, παρευρέθη στην
Λειτουργία, μετά κόπου είπε το τρισάγιο και μετέλαβε για τελευταία φορά
λέγοντας “εις εφόδιον ζωής αιωνίου”. Κοίταζε με επιμονή την εικόνα της Κυρίας
μας, που τόσο την αγαπούσε, και σαν να της ζητούσε κάτι. Κάτι που το γνώριζε
ακριβώς αυτή. Τα ήρεμα δάκρυα του μαρτυρούσαν την προς αυτήν ενδόμυχη αίτηση
της ψυχής του. Αυτήν που τόσες φορές τον παρηγόρησε και του συνέστησε να τρέφη
βεβαίαν ελπίδα προς την ευσπλαχνία της… Η Δέσποινά μας εξεπλήρωσε πληρέστατα
την υπόσχεσή της προς τον αείμνηστο, να έχη την ελπίδα του σ’ αυτήν, με την
τελευταία δωρεά της, να παραλάβει την ψυχή του την ημέρα της αγίας Κοιμήσεώς
της. Καθήμενος στην καρέκλα του και παλαίων με την συνεχιζόμενη δύσπνοια,
κράτησε κοντά του τον πατέρα Αρσένιο, όπως πάντοτε, αφού έδωσε στους πάντας την
ευχή του. Όταν ο πατήρ Αρσένιος θέλησε να τρίψει λίγο τα πόδια του για μικρήν
ανακούφιση, δεν τον άφησε και του είπε; “Παύσε πάτερ, Αρσένιε, μη κάνεις
τίποτα. Τέλειωσαν όλα. Φεύγω».