"Η ενότητα είναι πολύ σημαντική στο σπίτι".

Το περιεχόμενο της θερμότατης προσευχής του Χριστού λίγο προτού σταυρωθεί ήταν ακριβώς αυτό: προσευχήθηκε με αιμάτινο ιδρώτα και για την ενότητά μας! Εσύ ίσως πεις ότι «εκεί εννοούσε ενότητα πίστεως»! Ναι, σίγουρα, αναφέρθηκε και στην πίστη. Μήπως όμως η ενότητα δεν χρειάζεται και σ’ ένα σπίτι; Ενότητα γονέων - παιδιών. Ενότητα του ζευγαριού μεταξύ τους. Ενότητα των αδελφών στο σπίτι. Ενωμένα αδέλφια. Γονείς. Συγγενείς. Ολοι. Αλλιώς, τι νόημα έχει να λέμε ότι πιστεύουμε; Πώς αποδεικνύεται η μεταμορφωτική δύναμη της πίστης μας; Πώς μπορείς να λες ότι αγγίζεις τον Θεό, αν δεν είσαι πρώτα ανθρώπινος; Πώς μπορείς να λες ότι αγαπάς τον Χριστό, αν δεν είσαι ζεστός προς τον άνθρωπό σου και επιτρέπεις να δημιουργείται μέσα του ένας απίστευτος εκνευρισμός με τέτοια ψυχρότητα και απόσταση που κρατάς; 

Για σκέψου τι κάνεις: Κρατάς απόσταση απ’ τον άνθρωπό σου και, μάλιστα, στο όνομα του Θεού! Και ποτέ δεν παραδέχεσαι ούτε λες: «Το πρόβλημα είναι δικό μου! Διότι είμαι γεμάτος ή γεμάτη ενοχές. Γιατί πίσω απ’ όλη αυτή τη συμπεριφορά μου κρύβεται κάτι άρρωστο δικό μου». Πίσω απ’ όλη αυτή τη συμπεριφορά κρύβεται μια λανθασμένη θεολογία. Και μια λανθασμένη ανθρωπολογία. Και μια λανθασμένη κοσμολογία. Και, γενικώς, υπάρχει ένα θέμα στον εγκέφαλό σου. Εμαθες πολλά. Μα, αρκετά απ’ αυτά ήταν λανθασμένα. Από γονείς, από συγγενείς, από φίλους. Μπορεί καμιά φορά και από ιερείς ή κατηχητές. Δεν ξέρω ποιους ακριβώς ανθρώπους γνώρισες εσύ στη ζωή σου. 

Δεν ξέρω ποιος σε δίδαξε για τον Θεό, για τον άνθρωπο, για τον κόσμο. Πολλές φορές όμως όλα αυτά που μάθαμε δεν είναι αληθινά ορθόδοξα και σωστά. Διότι όταν κανείς αρνείται να χαρεί την αγάπη και τον έρωτά του, θεωρώντας ότι αυτό που του ζητιέται είναι πρόστυχο, ότι είναι αμαρτωλό, ότι είναι κοσμικό, ότι είναι ξεπεσμός και ότι δεν συνάδει και δεν ταιριάζει με την πνευματικότητά του, ε, τότε ακριβώς μιλάμε για μια λανθασμένη θεολογία. Μια θεολογία που φανερώνει υποτίμηση ενός δώρου που ο ίδιος ο Θεός έβαλε στον άνθρωπο! Ενα δώρο που έχει σκοπό την ενότητα, την ολοκλήρωση και την παρηγοριά του ανθρώπου. Διότι χωρίς αγάπη, καρδιακή, μα και ερωτική, ο άνθρωπος είναι απαρηγόρητος. Στον κόσμο αυτό ο άνθρωπος κουράζεται. Κι εσύ κουράζεσαι, είναι αλήθεια, ιδρώνεις, δουλεύεις -αν έχεις δουλειά-, υποφέρεις, αρρωσταίνεις, πονάς, πέφτεις ψυχολογικά. 

Αν, τώρα, μέσα σ’ όλη αυτή την κόπωση δεν ζήσεις τα δώρα που δίνει ο Θεός στην οικογένειά σου, πώς θα αντέξεις. Αν δεν ζήσεις την ενότητα που φέρνει η συζυγία, με το σμίξιμο και την ένωση του ζευγαριού (ψυχικά, αλλά και σωματικά), ε, τότε, πώς θα ξεκουραστείς; Πώς θα παρηγορηθείς; Πώς θα ανανεωθείς; Εσύ όμως είσαι ψυχρός. Κι εσύ, ψυχρή... Και φυσικά μπορεί να χρησιμοποιείς ως επιχείρημα όμορφες και πνευματικές δικαιολογίες για να κρύψεις αυτή σου την ψυχρότητα. Μπορεί, για παράδειγμα, να λες ότι είναι μέρα νηστείας, ότι έχουμε Σαρακοστή, ότι είναι μέρα προετοιμασίας, όλα αυτά, κι άλλα τέτοια πολλά κι ωραία.