Ο λαός λοιπόν του Θεού, η Εκκλησία εορτάζει κατά την Πεντηκοστή την
γέννησί της. Την γενέθλιο ημέρα της, αλλά και αυτό το μυστήριο της ιδίας της
ζωής της. Γιατί η Εκκλησία του Χριστού
δεν έζησε το μυστήριο της Πεντηκοστής σε μία στιγμή χρόνου κατά το μακάριο
εκείνο έτος και την ιστορική εκείνη ημέρα, που “επλήσθησαν” οι μαθηταί
“Πνεύματος αγίου”. Αλλά το ζη
καθημερινώς, διαρκώς, σε κάθε στιγμή χρόνου, από την ημέρα εκείνη την γενέθλιο
μέχρι της συντελείας του αιώνος. Γιατί το Πνεύμα το άγιον ήλθε τότε και έκτοτε
μένει και θα μένη εις τον αιώνα στον κόσμο για να συγκροτή την Εκκλησία. Πνεύμα και Εκκλησία είναι αδιασπάστως ηνωμένα. Το άγιον
Πνεύμα είναι η ψυχή, η ζωή, η ύπαρξις της
Εκκλησίας, της εν αγίω Πνεύματι καινής ζωής. Σ αὐτό οφείλεται η ενότης, η αγιότης, η
καθολικότης της Εκκλησίας. Από αυτό πηγάζουν τα χαρίσματα, οι θεσμοί, η
πίστις και η θεολογία της Εκκλησίας. Την
βιαία Του πνοή και την πυρίμορφο δρόσο Του αισθάνεται σε κάθε βήμα, σε κάθε
εκδήλωσι, σε κάθε κίνησί της. Από αυτό
πηγάζουν οι υπερφυσικές ενέργειες των μυστηρίων, που ζωογονούν, που τροφοδοτούν
και αγιάζουν το σώμά της. Αυτό θεολογεί και ο ποιητής του τρίτου στιχηρού του εσπερινού:
“Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το άγιον·
βρύει προφητείας, ιερέας τελειοί,
αγραμμάτους σοφίαν εδίδαξεν,
αλιείς θεολόγους ανέδειξεν,
όλων συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας.
Ομοούσιε και ομόθρονε
τω Πατρί και τω Υιώ,
Παράκλητε, δόξα σοι”.
Στην ιστορική λοιπόν Πεντηκοστή, αλλά και στην
διαρκή Πεντηκοστή, στην οποία ζη η Εκκλησία,
θα μας μεταφέρη κατά την επέτειο του γεγονότος αυτού. Θα μας καλέση να κλίνωμε
τα γόνατα στας αυλάς του Κυρίου και να προσκυνήσωμε την αήττητο δύναμί Του, να
δοξολογήσωμε την αγία Τριάδα, που φωτίζει και αγιάζει τις ψυχές μας. Και στην
στάση αυτή της ταπεινώσεως, της κλίσεως των γονάτων και του αυχένος, να
υποδεχθούμε την χάρι του Παρακλήτου. Να ανανεώσωμε και να αναρριπίσωμε την
φλόγα του αγίου Πνεύματος. Να συνειδητοποιήσωμε την θέσι μας και την υπόστασί
μας σαν μελών της Εκκλησίας, σαν ναών
του αγίου Πνεύματος. Ναών και σκευών καθαρών, δοχείων του Παρακλήτου, των
οποίων κάθε σκέψις θα υπαγορεύεται από το Πνεύμα της σοφίας, κάθε ενέργεια από
το Πνεύμα της συνέσεως, το αγαθόν, το ευθές, το νοερόν, το ηγεμονεύον, το
καθαίρον τα πταίσματα. Το Πνεύμα το άγιον, το Κύριον και ζωοποιόν, το θείον που
θεοποιεί τους ανθρώπους, που δια της χάριτός Του μας μεταβάλλει σε “Θεούς κατά
μέθεξιν”.