Το όνομα
Τα ονόματα ανέκαθεν είχαν σπουδαία σημασία για
την ανθρώπινη επικοινωνία και κατανόηση, δεδομένου ότι έπαιζαν το ρόλο των
στοιχείων εκείνων με τα οποία γινόταν γνωστή η δήλωση προσώπων, ζώων και
αντικειμένων. Το όνομα γρήγορα εξελίχθηκε σε μέσο με το οποίο δηλώνεται κάποιο
πρόσωπο η πράγμα. Αν αυτό έχει σημασία για το φυτικό και ζωϊκό κόσμο, πόσο
μάλλον για τον άνθρωπο, στον οποίο είναι εντονότερος ο προσωπικός χαρακτήρας,
τα δε ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του εμφανίζονται σε διαφορετικούς ανθρώπους με
τρόπο διάφορο και ανεπανάληπτο. Το όνομα και η ονοματοδοσία δεν εξελίχθηκαν
άσχετα προς τον ιστορικό βίο και τις περιπέτειες των λαών. Μέσω των ονομάτων μπορεί
να παρακολουθήσουμε την ιστορική πορεία ενός ολόκληρου έθνους. Συχνά τα ονόματα
ασκούν επάνω μας γοητεία και δύναμη, ενώ άλλα αποστροφή. Αυτό συμβαίνει επειδή
τα φέροντα τα ονόματα αυτά πρόσωπα συνδέονται με καλές αναμνήσεις του
παρελθόντος στην πρώτη περίπτωση και με αρνητικές εμπειρίες και καταστάσεις στη
δεύτερη. Συχνά τα ονόματα είναι διακριτικά του θρησκεύματος του φέροντος
προσώπου και συνδέονται με τις φιλοσοφικές η κοινωνικές πεποιθήσεις των
ανθρώπων.
Το όνομα στους Εθνικούς(ειδολωλάτρες)
Οι Έλληνες διακρίθηκαν περισσότερο από κάθε
άλλο λαό για τον πλούτο των προσωπικών ονομάτων. Η χαρά και η υπερηφάνεια των
Ελλήνων ήταν το προσωπικό τους όνομα, ποτέ το επάγγελμα η ο τίτλος. Η έλλειψη
ονομάτων και ονοματοδοσίας από κάποιο λαό θεωρούνταν ανέκαθεν έλλειψη
πολιτισμού. Αντίθετα μ” αυτό που συνέβαινε στους πρωτόγονους λαούς, στους
πολιτισμένους οι άνθρωποι φέρουν προσωπικά ονόματα, τα οποία και λαμβάνουν με
πράξη ονοματοδοσίας . Στους Αρχαίους Έλληνες το όνομα δινόταν στο βρέφος η κατά
τη γέννησή του η κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση.
Το όνομα στην Παλαιά Διαθήκη
Στην Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε πως ο άνθρωπος,
ως το τελειότερο των δημιουργημάτων, από την πρώτη στιγμή φέρει ιδιαίτερο
όνομα, δηλωτικό της ατομικότητας και μοναδικότητάς του, και μ” αυτό διακρίνεται
από τα άλλα προσωποα που βρόσκονται μαζί του. Ο Δημιουργός καλεί τον
πρωτόπλαστο ΑΔΑΜ με το όνομά του, ενώ εκείνος δίνει ονόματα στα ζώα και στη
γυναίκα του.
Οι Ιουδαίοι έδιναν το όνομα στο βρέφος αμέσως
με τη γέννησή του, ενώ αργότερα κατά την όγδοη ημέρα από τη γέννηση. Μάλιστα η
κατά την όγδοη ημέρα ονοματοδοσία συνδέθηκε με την περιτομή. Η πράξη αυτή ήταν
σε χρήση την αρχαιότητα στους Αιγύπτιους και Αιθίοπες . Απ” αυτούς την
παρέλαβαν οι Εβραίοι. Η περιτομή είναι θρησκευτική πράξη που διατάχθηκε από τον
ίδιο το Θεό, για ν” αποτελεί εμφανές σημείο καθενός που ανήκει στο Θεό, καθώς
και της διαθήκης που συνήψε ο Θεός με τον Αβραάμ. Η σύνδεση της ιουδαϊκής
περιτομής με την ονοματοδοσία φανερώνει ίσως τη μεγάλη σπουδαιότητα που και οι
Ιουδαίοι προσέδιδαν στο όνομα και τη σημασία του για τη ζωή του ανθρώπου.
Το όνομα στη χριστιανική διδασκαλία
Τη σημασία του ανθρωπίνου ονόματος παρέλαβε
και ο Χριστιανισμός, ο οποίος την ανέδειξε και την προήγαγε, καθώς την
απεγκλώβησε από τα ασφυκτικά χωροχρονικά δεσμά του παρόντος κόσμου τοποθετώντας
την στην εσχατολογική διάσταση.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)