Anthony Bloom (Metropolitan of
Sourozh (1914- 2003))
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του
Αγίου Πνεύματος
Το Ευαγγέλιο είναι δώρο του Θεού προς εμάς,
και αν και δεν θυμόμαστε συνεχώς την ανάγκη που έχουμε να είμαστε ευγνώμονες,
πως μπορούμε να ανταποκριθούμε με ευγνωμοσύνη σ’ ο,τι το Ευαγγέλιο φέρνει στη
ζωή μας; Ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο ώστε πρόσφερε τον μονογενή Του Υιό για
να σωθεί ο κόσμος· και ο Υιός πρόσφερε ελεύθερα τον εαυτό Του σε μας μέσα από
την κυρίαρχη ελευθερία της Θεότητάς Του· κανείς δεν έχει αφαιρέσει από Εκείνον
τη ζωή- αυτά είναι τα λόγια Του· πρόσφερε τη ζωή Του, ελεύθερα, πρόθυμα για να
ζήσουμε εμείς.
Και σήμερα στο Ευαγγέλιο βλέπουμε ένα μικρό
παράδειγμα του τρόπου, που τις περισσότερες φορές, δεχόμαστε τα δώρα του Θεού.
Δέκα άνδρες ήλθαν στον Κύριο, με καλυμμένο το σώμα τους από τη λέπρα,
καταδικασμένοι σ’ ένα σκληρό θάνατο, αλλά που είχαν επίσης απορριφθεί σύμφωνα
με το τυπικό της κοινωνίας από τους δικούς τους ανθρώπους εξαιτίας της
ακαθαρσίας αυτής της μολυσματικής ασθένειας. Ήλθαν προς Αυτόν, στάθηκαν σε
απόσταση, επειδή γνώριζαν ότι σύμφωνα με τον Εβραϊκό Νόμο δεν είχαν κανένα
δικαίωμα, να έλθουν καν κοντά Του, να τον ακουμπήσουν. Και ζήτησαν έλεος. Και ο
Θεός τους έστειλε στους ιερείς για να τους φανερώσουν δείγμα της ευγνωμοσύνης
τους για την ίαση που είχαν δεχτεί· και πίστεψαν τα λόγια Του και πήγαν, και
θεραπεύτηκαν πριν πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους. Θα περιμέναμε να τρέξουν
πίσω, να πέσουν στα πόδια του Χριστού, να τον αγγίξουν σε ένδειξη ευγνωμοσύνης-
όχι… Κανείς τους δεν επέστρεψε· τους ήταν αρκετό που θεραπεύτηκαν: αυτό ήταν
που χρειάζονταν από τον Θεό. Ωστόσο, ένας από αυτούς, επέστρεψε και ήλθε να
ευχαριστήσει τον Κύριο.
Δεν είναι μία εικόνα τούτη η παραβολή για τον
τρόπο που τόσο συχνά φερόμαστε; Προσευχόμαστε· ζητάμε από τον Κύριο κάτι που
μας ενδιαφέρει: μπορεί να μην είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, ίσως να είναι απλά
κάτι που τόσο πολύ χρειαζόμαστε· η που δεν χρειαζόμαστε τόσο πολύ, αλλά που
έχουμε τόσο μεγάλη λαχτάρα γι’ αυτό. Και τότε μας δίνεται αυτό που ζητάμε· και
παίρνουμε το δώρο, και ορμάμε στη ζωή με το δώρο στα χέρια, ορμάμε στη ζωή
επειδή μας είναι αρκετό που εκπληρώθηκε η προσευχή μας. Πόσο σπάνια
επιστρέφουμε, αφήνοντας το δώρο μας για να το χρησιμοποιήσουμε αργότερα, αλλά
πρώτα απ’ όλα για να στραφούμε στο Θεό και να του πούμε: Τι θαύμα! Ποιά είναι η
αγάπη Σου! Πόσο σπουδαία, πόσο σπλαχνικά, πόσο ταπεινά- ανταποκρίθηκες στην
προσευχή μου.. Από τους δέκα ανθρώπους ο ένας επέστρεψε στον Κύριο Ιησού
Χριστό: πόσοι από εμάς ήλθαν αμέσως, πριν επωφεληθούν από τη δωρεά, για να
στραφούν στον Θεό με ένα χαμόγελο, όπως στρέφεται ένα παιδί και λέει
«Ευχαριστώ!», ακόμα και μ’ ένα χαμόγελο, χωρίς λόγια, πριν επωφεληθεί από αυτό
που του δόθηκε. Και χάνουμε τόσα πολλά όταν δεν είμαστε ευγνώμονες· επειδή αν
μαθαίναμε να είμαστε ευγνώμονες στα εμφανή δώρα του Θεού, θα ανακαλύπταμε
σταδιακά ότι μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες σε πολύ περισσότερα, για όλα τα
πράγματα που η Θεία Πρόνοια φέρνει στο δρόμο μας: όχι μόνο τα πράγματα που μας
χαροποιούν, όχι μόνο τα θαύματα της ζωής, αλλά ακόμα και τις προκλήσεις της
ζωής, τα πράγματα που απαιτούν από εμάς κουράγιο, μεγαλείο, ευγένεια, τα
πράγματα που φοβόμαστε. Και πόσο συχνά θα μπορούσαμε να ξεπεράσουμε την
ματαιοδοξία με την ευγνωμοσύνη που θα νοιώθαμε! Επειδή ματαιοδοξία σημαίνει να
κοιτάζουμε τον εαυτό μας και να σκεφτόμαστε: πόσο υπέροχοι είμαστε, ξεχνώντας
ότι αυτό που είμαστε, όλα όσα έχουμε είναι δώρο του Θεού.
Αν μοναχά, κάθε φορά που έχουμε πει, που
έχουμε κάνει το σωστό, κάθε φορά που είμαστε άξιοι της ποιότητας, του μεγαλείου
και της ευγένειας του ανθρώπου, και επίσης του ονόματος των μαθητών του Χριστού
– αν κάθε στιγμή στρεφόμασταν στον Θεό και Του λέγαμε, «Ναι! Πόσο υπέροχα είναι
τα λόγια που είπα, πόσο καλή είναι η πράξη που έκανα –και τα πάντα ήταν από
Εσένα: Εσύ μου έδωσες την ευκαιρία, Κύριε! Ήμουν σε θέση να αντιληφθώ την
ανάγκη επειδή Εσύ ψιθύρισες στην καρδιά μου: Κοίταξε!... Θα μπορούσα να
καταλάβω γιατί ο νους μου θα φωτιζόταν από το Ευαγγέλιο! Η καρδιά μου
ανταποκρίθηκε επειδή την άγγιξες Εσύ, και η πέτρινη καρδιά που κουβαλώ στο
στήθος τις περισσότερες φορές, έγινε μία καρδιά από σάρκα γεμάτη συμπόνια και
κατανόηση! Και μου έδωσες τα μέσα για να συναντώ την ανάγκη, και την χαρά να
την συναντώ!...
Αν θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε με αυτόν
τον τρόπο στο κάθε τι, θα ανακαλύπταμε ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από μία πράξη
λατρείας και ευγνωμοσύνης.
Ας μελετήσουμε το θέμα αυτό, πλησιάζουμε την
ημέρα που η καρδιά μας θα πρέπει να φλέγεται από ευγνωμοσύνη: ο Θεός μας
αγάπησε τόσο πολύ ώστε να γίνει ένας από εμάς· αν και ήμασταν ξένοι, συχνά
εχθρικοί απέναντί Του, ήρθε και έδωσε τη ζωή Του για να μπορέσουμε να
ζήσουμε!...Πρέπει να προετοιμαστούμε: η χαρά, η ευγνωμοσύνη, η πίστη, η
ειλικρίνεια προς τον Θεό δεν έρχονται ξαφνικά· πρέπει να ετοιμαστούμε γι’ αυτό.
Ας σκεφτούμε τι πρόκειται να συμβεί· αυτό που συνέβη σχεδόν πριν 2000 χρόνια
που θα θυμόμαστε σαν ένα πραγματικό γεγονός· και να ετοιμαστούμε, με καρδιά
καλλιεργημένη, βαθιά χαραγμένη από πίστη, από σκέψη, έχοντας μελετήσει
προσεχτικά όλη μας τη ζωή, έτοιμοι να δεχτούμε τον Κύριο στην καρδιά μας με
απλότητα και αγνότητα, όπως ένας βοσκός, η σαν τους Σοφούς Μάγους μέσα από την
βαθιά κατανόηση που προσφέρει η σοφία. Αμήν!