Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov
Όταν πολλοί από τα Ιεροσόλυμα και όλην την
Ιουδαία κατέβαιναν στον Ιορδάνη για να βαπτισθούν από τον Ιωάννη, τον κήρυκα
της μετανοίας, εξωμολογούντο σ’ αυτόν τις αμαρτίες των, όχι επειδή ο άγιος
Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε ανάγκη να γνωρίζη τις αμαρτίες των προσερχομένων σ’
αυτόν, όπως παρατηρεί κάποιος ιερός συγγραφεύς, αλλά διότι ήταν ανάγκη, χάριν
της σταθερότητος της μετανοίας τους, μαζί με την λύπη τους για την διάπραξη
αμαρτημάτων, να συνενώσουν και την εξομολόγηση των αμαρτιών τους. Η ψυχή που
γνωρίζει ότι πρέπει να εξομολογηθή τις αμαρτίες της, λέγει ο ίδιος άγιος,
συγκρατείται με αυτήν την ίδια την σκέψη ωσάν με χαλινόν, να μην επαναλάβη τις
προηγούμενες αμαρτίες. Αντιθέτως, οι αμαρτίες που δεν έγιναν αντικείμενον
εξομολογήσεως, επαναλαμβάνονται με άνεση, ωσάν να διεπράχθησαν στο σκότος. Με
την εξομολόγηση των αμαρτιών καταλύεται η φιλική μας σχέσις προς αυτές. Το
μίσος προς τις αμαρτίες είναι σημάδι αληθινής μετανοίας, και αποφασιστικότητος
του εξομολογουμένου να ζήση ζωήν ενάρετον.
Αν απέκτησες την έξη προς αμαρτωλές πράξεις, τότε να τις εξομολογήσαι συχνά,
και σύντομα θα ελευθερωθής από την αιχμαλωσία σου σ’ αυτές, και έτσι με ευκολία
και χαρά θα ακολουθής τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστό. Αν κάποιος καταδίδει
συνεχώς τους φίλους του, οι φίλοι του γίνονται εχθροί του και απομακρύνονται
σαν από καταδότη, που επιδιώκει στην πραγματικότητα την καταστροφή τους. Αν
κάποιος εξομολογήται τα αμαρτήματά του, αυτά υποχωρούν και τον εγκαταλείπουν,
διότι οι αμαρτίες θεμελιώνονται και στηρίζονται επάνω στην υπερηφάνεια της
πεπτωκυίας φύσεως, και δεν αντέχουν την αποκάλυψή τους και τον ονειδισμό.
Όποιος με την ελπίδα να μετανοήση, αμαρτάνει εκ προαιρέσεως και με την πρόθεσή
του, αυτός συμπεριφέρεται ύπουλα έναντι του Θεού. Και όποιος, ελπίζοντας ότι θα
μετανοήση, αμαρτάνει αυτοπροαιρέτως και με πρόθεση να ενεργήση έτσι, αυτός
πλήττεται απροσδοκήτως από τον θάνατο, και δεν του παρέχεται ο καιρός τον
οποίον σκοπεύει να αφιερώση στην αρετή.
Με το μυστήριον της εξομολογήσεως καθαρίζονται και εκπλύνονται τελείως όλες οι
αμαρτίες που έχουν διαπραχθή εν λόγω η έργω η διανοία. Για να εξαλειφθούν από
την καρδιά οι αμαρτωλές συνήθειες που με την πάροδο των ετών έχουν ριζώσει μέσα
της, χρειάζεται να εμμένη κανείς συνεχώς και σταθερά στην μετάνοια. Η συνεχής
και σταθερά μετάνοια βιώνεται ως συνεχής συντριβή του πνεύματος, και συνίσταται
στην πάλη με τους λογισμούς και τις επιθυμίες, με τα οποία εκδηλώνεται το
κρυμμένο στην καρδίαν αμαρτωλόν πάθος, στην χαλιναγώγηση των σωματικών
αισθήσεων και της κοιλιάς, στην ταπεινή προσευχή και στην συχνή εξομολόγηση.
Αδελφοί, με την εκουσία αμαρτία έχουμε χάσει την αγίαν αγνότητα, την καθαρότητα
και αθωότητα, που παραβιάζεται όχι μόνον από την αμαρτωλή πράξη, αλλά ακόμη και
από την γνώση του κακού. Έχουμε χάσει την καθαρότητα και αθωότητα, μέσα στην
πνευματικήν αίγλη και ακτινοβολία της οποίας μας έφεραν στο είναι, κατά την
γένεση, τα χέρια του Δημιουργού. Έχουμε χάσει ακόμη και την καθαρότητα που
ελάβαμε κατά την ανάπλασή μας με το άγιον Βάπτισμα. Στον δρόμο της ζωής έχουμε
κηλιδώσει με ποικίλες αμαρτίες τον χιτώνα μας, τον οποίον ο Λυτρωτής μας είχε
καθαρίσει και λευκάνει προς χάριν μας. Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι το
ύδωρ, το ύδωρ της μετανοίας. Τι θα απογίνωμε εάν αμελήσωμε και καταφρονήσωμε
και αυτό το λουτρόν του καθαρισμού; Θα αναγκασθούμε να παρουσιασθούμε ενώπιόν
του Θεού με ψυχήν παραμορφωμένην από την αμαρτία, και Εκείνος θα εμβλέψη
φοβερός σε μία τοιαύτη μολυσμένην ψυχή, και θα την καταδικάση στο πυρ της
γεένης.
