Τρεις φίλοι ακολούθησαν τρεις δρόμους για να
σωθούν. Ο πρώτος έγινε Μοναχός, ο δεύτερος πήγε να περιποιείται τους αρρώστους
και ο τρίτος πήγε να εργάζεται και να κάνει μόνο ελεημοσύνη στους πένητας.
Ύστερα από χρόνια ο δεύτερος δεν άντεξε τις παραξενιές των ασθενών και βρήκε
τον τρίτο και του είπε ότι δεν είναι ευχαριστημένος από το δρόμο που διάλεξε. Ο
Τρίτος τον βεβαίωσε ότι το ίδιο του συμβαίνει, και οι δύο, τότε, μαζί ξεκινούν
να πάνε στον πρώτο να δουν αν πέτυχε της εκλογής του.
Στο Μοναστήρι όταν έφτασαν βρήκαν το φίλο τους
μακάριο και με το ζήλο που είχε όταν πρωτοπήγε στο Μοναστήρι. Χωρίς εξηγήσεις
έμειναν και οι δύο χαίροντες στον οίκο του Χριστού στο Μοναστήρι και άφησαν τον
κόσμο, με τον «κόσμο».
Στο Μοναστήρι ο Μοναχός εφαρμόζει τις δύο
μεγάλες εντολές. Την ολοθερμή αγάπη, λαύρα στο Χριστό, και την αγάπη στον
πλησίον προσευχόμενος.
Απολυτίκιον Μ. Αντωνίου, «τη Οικουμένη
εστήριξας ευχαίς σου».
Δεν έχει ανάγκη από δολλάρια και ρούβλια ο
κόσμος, τα δίνει ο Θεός, διότι τα έχει υποσχεθή. Από προσευχές έχει ανάγκην.
Προσευχή μόνο στα Μοναστήρια γίνεται «Αναπνοή
Χριστός εκπνοή Χριστός». Όρθρου βαθέως θα διαβάζη τους ψαλμούς. «Ιδού δη τι
καλόν, η τι τερπνόν αλλ' η το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό».
Ο Άγιος Κύριλλος ο Φιλεώτης που γιορτάζει στις
2 Δεκεμβρίου εκτός από το τρίχυνο ήτο εζωσμένος με σίδηρα.
Σκληρά πράγματα; όμως υποφερτά, κατωρθωτά.
Μόνον η σκληρότης της Κολάσεως δεν υποφέρεται. Σκληρά μας φαίνονται διότι
χαυνωθήκαμε, κατά τον θείον Χρυσόστομον, από τον πολιτισμό και την ματαιότητα.
Όσοι τα πράττουν, όσοι τα ζουν, όσοι έχουν την
ευλογημένη άσκησιν, τόση γλύκα δοκιμάζουν ώστε λυπούνται όσους αποφεύγουν την
άσκησιν και χάνουν το ουράνιον αυτό Μάνα.
Τούτο κρατά τους Μοναχούς στα Μοναστήρια και
στις ερημιές, και στις οπαίς της γης. Οι Άγιοι Πατέρες λένε: «Δώσε αίμα και
λάβε πνεύμα» γι' αυτό φτάνουν στα Μετέωρα και ανεβαίνουν στα Καρούλια και
κατεβαίνουν χιλιάδες σκαλοπάτια μες στα έγκατα της γης.
«Γεύσασθε και ίδετε» είπεν ο Κύριος, εμείς
χωρίς γεύσιν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε και δια τούτο ας προσέξουμε πολύ διότι
πάλι μας λέγει δια του Ευαγγελίου του:
«Στενή η πύλη και τεθλιμμένη ο οδός η απάγουσα
εις την ζωήν, και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος Ζ' 14) «-Η
Βασιλεία των ουρανών βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουν αυτήν». Και τέλος ο Μέγας
Αθανάσιος λέγει. «Ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω την αιώνιον μη ελπιζέτω
ευρείν. Η γαρ Βασιλεία των ουρανών ουκ εστι των αναπαυομένων ενθάδε, αλλά των
εν θλίψει πολλή και στενοχωρία ενθάδε, διελθόντων τον βίον. Κρείσσον γαρ
θάνατος υπέρ του Θεού, η ζωή μετά οκνηρίας και αισχύνης».
